After 3 - Greek Translation

Κεφάλαιο 240

Tessa's POV

Δεν μπορώ να συγκρατήσω το άγχος που με γεμίζει καθώς οδηγώ στην πανεπιστημιούπολη. Η πανεπιστημιούπολη του Σιάτλ δεν είναι τόσο μικρή όσο έλεγε ο Κεν..

Βάζω τα δυνατά μου για να προετοιμαστώ για αυτή τη μέρα και να σιγουρευτώ ότι όλα θα πάνε όπως τα είχα σχεδιάσει. Έφυγα δυο ώρες νωρίτερα για να είμαι σίγουρη ότι θα φτάσω στην πρώτη μου τάξη στην ώρα μου. Η μισή από τις δυο αυτές ώρες περνάει περιμένοντας στην κίνηση και ακούγοντας συνομιλίες στο ραδιόφωνο. Ποτέ δεν κατάλαβα την όλη ιδέα μέχρι σήμερα το πρωί όταν μιας πληγωμένης γυναίκας η οποία τηλεφώνησε και είπε για την ιστορία της φίλης της που την πρόδωσε πηγαίνοντας με τον άντρα της. Μέσα από τα δάκρυα της, σίγουρα είχε μια συγκεκριμένη ποσότητα αξιοπρέπειας, όση μπορεί να έχει κάποιος που τηλεφωνεί σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό για να βγάλει τα μυστικά της στη φόρα. Έβρισκε κάτι αστείο στην μισή τους συζήτηση και έπιασα τον εαυτό μου βυθισμένο στην δραματική της ιστορία.

Μέχρι την στιγμή που σταματάω στο Κτήριο Διοίκησης και να βγάλω την καινούργια μου μαθητική κάρτα και την κάρτα στάθμευσης, έχω μόνο τριάντα λεπτά να ξοδέψω πριν μπω για μάθημα. Τα νεύρα μου είναι στην τσίτα και δεν μπορώ να διώξω το άγχος του ότι μπορεί να αργήσω στο πρώτο μου μάθημα σε αυτή τη νέα πανεπιστημιούπολη. Ευτυχώς, φτάνω στην ώρα μου, δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα. Καθώς κάθομαι στην μπροστινή σειρά, δεν μπορώ παρά να νιώθω κάπως μόνη, δεν υπήρχε συνάντηση με τον Λίαμ στην καφετέρια πριν το μάθημα, και δεν κάθεται στην θέση δίπλα μου τώρα ενώ κάθομαι εδώ και θυμάμαι τον πρώτο μισό χρόνο μου στο πανεπιστήμιο.

Η αίθουσα γεμίζει με μαθητές και αρχίζω να μετανιώνω την απόφαση μου να γεμίζω το πρόγραμμα αυτού του εξαμήνου μα λιγότερο επιθυμητά μαθήματα στο δίπλωμα μου. Έμοιαζε με καλό σχέδιο, να τα διαλέξω τώρα και να τα ξεφορτωθώ, όμως καθώς η αίθουσα γεμίζει με μόνο αγόρια εκτός από μένα και άλλη μια κοπέλα, εύχομαι να μην είχα πάρει τις πολιτικές επιστήμες αυτό το εξάμηνο. Ένα όμορφο αγόρι με ανοιχτόχρωμο καφέ δέρμα κάθεται στην άδεια καρέκλα δίπλα μου και προσπαθώ να μην τον κοιτάω επίμονα. Το άσπρο του πουκάμισο είναι καθαρό και τέλεια σιδερωμένο στις ραφές και φοράει γραβάτα. Μοιάζει με πολιτικό, μεγάλο λευκό χαμόγελο και όλα αυτά.

«Μπορώ να σε βοηθήσω;» λέει, η φωνή του είναι γεμάτη εξουσία αλλά και γοητεία ταυτόχρονα. Ναι, σίγουρα θα γίνει πολιτικός κάποτε.