After 3 - Greek Translation

Κεφάλαιο 227

Harry's POV

«Είμαι σίγουρος ότι μπορείς να βρεις κάποιο μέρος να μείνεις μέχρι τη Δευτέρα» της λέω. 

Το στόμα μου συνεχίζει να πετάει βλακείες που το μυαλό μου δεν εγκρίνει αλλά είναι σαν να μην έχω κανέναν έλεγχο πάνω του.Προφανώς και δεν θέλω να φύγει, θέλω να την τραβήξω στην αγκαλιά μου και να της φιλήσω τα μαλλιά. Θέλω να της πω ότι θα κάνω τα πάντα για εκείνη, ότι θα αλλάξω για εκείνη και ότι θα την αγαπάω μέχρι να πεθάνω. Αντιθέτως όμως, γυρνάω και την αφήνω να στέκεται εκεί πέρα μόνη της.

Την ακούω να τριγυρίζει στο δωμάτιο και ξέρω ότι θα έπρεπε να πάω μέσα και να την αποτρέψω από το να μαζέψει τα πράγματά της, αλλά ποιο το νόημα έτσι κι αλλιώς; Φεύγει τη Δευτέρα, και αν θέλει μπορεί να φύγει και τώρα. Είμαι ακόμα έκπληκτος από την πρότασή της για μια σχέση εξ αποστάσεως. Δεν θα δούλευε ποτέ, το να βρίσκεται ώρες μακριά από εμένα, να μιλάμε μόνο από το τηλέφωνο μια ή δύο φορές τη μέρα, να μην κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι. 

Δεν θα μπορούσα να το κάνω. Θα το κάνω έτσι κι αλλιώς αλλά τουλάχιστον αν η σχέση μας τελειώσει, δεν θα αισθάνομαι ενοχές που θα πίνω και θα κάνω ότι στο διάολο θέλω. Δεν είναι καν ότι θέλω να κάνω κάτι άλλο, θα προτιμούσα να κάθομαι στον καναπέ και να με αναγκάζει να δω ''Τα Φιλαράκια'' ξανά και ξανά από το να περάσω έστω και ένα λεπτό κάνοντας κάτι χωρίς εκείνη.Μερικά λεπτά αργότερα εμφανίζεται στο διάδρομο σέρνοντας τις βαλίτσες της πίσω της, η τσάντα της είναι κρεμασμένη στον ώμο της και το πρόσωπό της είναι χλωμό.

«Δεν νομίζω ότι ξέχασα κάτι, εκτός από κάποια βιβλία, αλλά απλά θα πάρω καινούργια αντίγραφα.»Αυτό είναι, αυτή είναι η στιγμή που φοβόμουν από την ημέρα που γνώρισα αυτό το κορίτσι. Με εγκαταλείπει και εγώ δεν κάνω τίποτα για να την σταματήσω.

«Εντάξει.»

«Εντάξει» καταπίνει και ισιώνει τους ώμους της. Όταν φτάνει στην πόρτα, σηκώνει το χέρι της για να πιάσει τα κλειδιά της από τον γάντζο και η τσάντα γλιστράει από τον ώμο της. Δεν ξέρω τι πάει λάθος με μένα, θα έπρεπε να την σταματήσω ή να την βοηθήσω αλλά δεν μπορώ.

«Αυτό ήταν λοιπόν, όλοι οι τσακωμοί, τα κλάματα, ο έρωτας, τα γέλια, ήταν όλα για το τίποτα» λέει απαλά, χωρίς να υπάρχει θυμός στη φωνή της. Νεύω, ανίκανος να μιλήσω. Αν μιλήσω θα κάνω εκατό φορές χειρότερο και για τους δύο μας όλο αυτό, το ξέρω.Κουνάει το κεφάλι της και ανοίγει την πόρτα κρατώντας την ανοιχτή με το πόδι της ώστε να σύρει τις βαλίτσες πίσω της.