After 3 - Greek Translation

Κεφάλαιο 261

Τι; Τι συμβαίνει; Είναι μια από τις λίγες στιγμές στη ζωή μου που βρίσκω τον εαυτό μου άφωνο. Τα χέρια της μητέρας μου μετακινούνται από τα μαλλιά του Βανς στο πηγούνι του, το στόμα της σπρώχνει βαθύτερα στο δικό του.

Μάλλον μόλις έκανα κάποιον ήχο, πιθανότατα ένα αγκομαχητό, δεν έχω ιδέα, επειδή τα μάτια της μαμάς μου ανοίγουν και αμέσως σπρώχνει τους ώμους του Βανς. Το κεφάλι του γυρνά γρήγορα σε μένα, τα μάτια του γίνονται ορθάνοιχτα και κάνει ένα βήμα πίσω από τον πάγκο. Πώς γίνεται να μην με άκουσαν να κατεβαίνω τις σκάλες; Γιατί είναι αυτός εδώ, σε αυτήν την κουζίνα;

Τι στο διάολο συμβαίνει;

«Χάρρυ!» λέει η μαμά μου, η φωνή της ψιλή από τον πανικό όπως κατεβαίνει από τον πάγκο της κουζίνας.

«Χάρρυ, μπορώ-» αρχίζει ο Βανς. Κρατώ ψηλά το χέρι μου για να τους κάνω να σιωπήσουν όσο το στόμα μου συνεργάζεται με το μυαλό μου, προσπαθώντας να βγάλει νόημα από τη θέα που βλέπω μπροστά μου.

«Πώς-» ξεκινάω, οι μπερδεμένες λέξεις που πετάνε μέσα στο μυαλό μου δεν συνδέονται, «Πώς;» επαναλαμβάνω, τα πόδια μου ξεκινούν να κάνουν προς τα πίσω. Θέλω να απομακρυνθώ από αυτούς όσο πιο γρήγορα γίνεται αλλά χρειάζομαι μια εξήγηση ταυτόχρονα.

Κοιτάζω αριστερά και δεξιά μεταξύ τους, προσπαθώντας να αναγνωρίσω τους ανθρώπους που νόμιζα ότι ήξερα αλλά αποτυγχάνω στο να βρω την ομοιότητα. Δεν βγάζει νόημα.

Το τακούνι της μπότας μου χτυπά το πίσω μέρος της σκάλας και η μαμά μου βηματίζει προς το μέρος μου. «Δεν είναι-» αρχίζει.

Είμαι ανακουφισμένος που νιώθω το γνώριμο κάψιμο θυμού να αρχίζει να αντικαθιστά το σοκ μου, διαπερνώντας με, διώχνοντας κάθε ευαισθησία που μπορεί να ήταν παρούσα δευτερόλεπτα πριν. Τον θυμό μπορώ να τον διαχειριστώ, διασκεδάζω με αυτόν, με το σοκ και την σιωπή, όχι τόσο.

Προχωρώ προς το μέρος τους ξανά πριν το συνειδητοποιήσω και η μητέρα μου κάνει πίσω, απομακρυνόμενη από εμένα και ο Κρίστιαν κάνει βήματα για να σταθεί μπροστά της. Τι;

«Ποιο στο διάολο είναι το πρόβλημά σου;» την διακόπτω, αγνοώντας τα εγωιστικά δάκρυα που γυαλίζουν στα μάτια της, «παντρεύεσαι αύριο!» η φωνή μου υψώνεται δραστικά.

«Και εσύ» σφυρίζω στον Κρίστιαν «είσαι αρραβωνιασμένος το κέρατο και να που είσαι εδώ, έτοιμος να πηδήξεις τη μητέρα μου πάνω στον καταραμένο πάγκο της κουζίνας!» χαμηλώνω το χέρι μου σε ένα σκληρό ξέσπασμα στον ευαίσθητο πάγκο. Ο ήχος του ξύλου που σπάει με ιντριγκάρει, κι όχι μόνο, με κάνει να θέλω περισσότερο.