After 3 - Greek Translation

Κεφάλαιο 286

Harry's POV

Η σιωπή είναι τόσο δυνατή, προσπαθεί να παραμείνει ήσυχη στην δική της πλευρά του αυτοκινήτου αλλά μπορώ να καταλάβω από τον τρόπο που αναπνέει, τον τρόπο που προσπαθεί να το ελέγξει, να ελέγξει τα συναισθήματά της..

Το στήθος μου είναι τόσο σφιγμένο κι εκείνη απλώς κάθεται εκεί, αφήνοντας τα λόγια μου να σιγοβράζουν στο μυαλό της. Γιατί κάνω πάντα τόσες μαλακίες σε εκείνη;

Λέω πάντα τα λάθος πράγματα άσχετα από το πόσες φορές υπόσχομαι ότι δεν θα το κάνω. Άσχετα από το πόσες φορές υπόσχομαι ότι θα αλλάξω, πάντα κάνω το ίδιο.

Απομακρύνομαι και την αφήνω να αντιμετωπίσει τις μαλακίες μου μόνη της.

Όχι ξανά όμως. Δεν μπορώ να το κάνω πάλι, με χρειάζεται περισσότερο από ποτέ και αυτή είναι η ευκαιρία μου να της δείξω ότι μπορώ να είμαι εδώ με τον τρόπο που έχει ανάγκη να είμαι.

Η Τέσσα δεν με κοιτάζει καθώς στρίβω το τιμόνι και σταματάω στην άκρη του δρόμου. Ανοίγω τα φώτα κινδύνου και ελπίζω ότι δεν θα έρθει κανένας αναθεματισμένος μπάτσος από εδώ να κάνει φασαρία.

«Τες» επιχειρώ να τραβήξω την προσοχή της καθώς τρέχω ανάμεσα στις σκέψεις μου. Δεν μετακινεί τα μάτια της από τα χέρια της στην αγκαλιά της. «Τέσσα, σε παρακαλώ, κοίτα με» πλησιάζω το χέρι μου για να αγγίξω το δικό της αλλά εκείνη το τραβάει μακριά και το χέρι της χτυπάει ενάντια στην πόρτα.

«Έι» βγάζω τη ζώνη μου και γυρίζω να την κοιτάξω, παίρνοντας και τους δύο καρπούς της στο ένα μου χέρι, όπως κάνω συνήθως.

«Είμαι εντάξει» σηκώνει ελαφρά το πηγούνι της για να αποδείξει τα λεγόμενά της αλλά η υγρασία στα μάτια της δεν συμφωνεί μαζί τους. «Δεν έπρεπε να σταθμεύσεις εδώ, είναι πολυσύχναστος δρόμος.»

«Δεν δίνω δεκάρα για το που έχω σταματήσει» της λέω. «Τα έχω σκατώσει, το μυαλό μου δεν λειτουργεί σωστά» προσπαθώ να κάνω τις λέξεις μου να βγάζουν νόημα. «Λυπάμαι τόσο πολύ, δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι.»

Μερικές στιγμές αργότερα χαμηλώνει τα μάτια της προς το μέρος μου, κοιτάζοντας το πρόσωπό μου, αποφεύγοντας τα μάτια μου. «Τέσσα μην κλείνεσαι πάλι, σε παρακαλώ. Λυπάμαι τόσο πολύ, δεν ξέρω τι σκεφτόμουν, δεν είχα σκεφτεί καν ποτέ να κάνω παιδιά έτσι κι αλλιώς, και παρ' όλα αυτά, σε κάνω να νιώθεις άσχημα γι' αυτή τη βλακεία» η εξομολόγησή μου ακούγεται ακόμα χειρότερη καθώς οι λέξεις πέφτουν ανάμεσά μας.