After 3 - Greek Translation

Κεφάλαιο 229

Harry's POV

Κοιτάζω τις σελίδες στο μικρό τετράδιο, τα μάτια μου κινούνται κατά μήκος των λέξεων γρήγορα καθώς αποφασίζω από πού να ξεκινήσω. Είναι ένα ημερολόγιο από την τάξη των θρησκευτικών της, μου πήρε μερικά λεπτά να καταλάβω τι στο καλό ήταν επειδή κάθε κείμενο έχει μια λέξη για τίτλο και ημερομηνία, και τα περισσότερα δεν έχουν καμία σχέση με τη θρησκεία.

Πόνος. Η λέξη τραβά την προσοχή μου και αρχίζω να διαβάζω.

Απομακρύνει ο πόνος τους ανθρώπους από το Θεό; Κι αν ναι, πως;

Ο πόνος μπορεί να απομακρύνει τους ανθρώπους από σχεδόν τα πάντα. Ο πόνος είναι ικανός να σε οδηγήσει να κάνεις πράγματα που δεν είχες σκεφτεί ποτέ ότι θα έκανες, όπως το να κατηγορείς το Θεό για τον πόνο σου.

Πόνος... μια τόσο απλή λέξη που κρατά τόσα μέσα της. Έφτασα στο σημείο να μάθω ότι ο πόνος είναι το πιο δυνατό συναίσθημα που μπορεί να νιώσει κάποιος. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα συναισθήματα, δεν υπάρχει αντίθετη πλευρά στον πόνο, δεν υπάρχει καμία θετική πλευρά που θα σε κάνει να δεις τον πόνο από όλη οπτική γωνία, υπάρχει μοναχά ο πόνος. Τελευταία έχω γνωρίσει πολύ καλά το πόνο, το κάψιμό έχει σχεδόν γίνει αβάσταχτο. Μερικές φορές όταν είμαι μόνη, κάτι που είναι πιο συχνό πλέον από ότι συνήθιζε, πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να αποφασίσει πιο είδος πόνου είναι χειρότερο. Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή όσο περίμενα πως θα ήταν. Το αργό και σταθερό κάψιμο, το είδος του πόνου που εμφανίζεται όταν έχεις πληγωθείς συνεχόμενα από το ίδιο άτομα αλλά και πάλι να σαι εδώ, να μια εδώ, επιτρέποντας στον πόνο να συνεχίσει, δεν τελειώνει ποτέ. Μόνο αυτές τις σπάνιες στιγμές που με τραβά στο στήθος του και δίνει υποσχέσεις που ποτέ δεν φαίνεται πως μπορεί να κρατήσει, εξαφανίζεται στα αλήθεια ο πόνος. Πάνω που συνηθίζω την ελευθερία, τη δική μου ελευθερία καθώς ο εαυτός μου απορροφά τον πόνο, επιστρέφει ξανά με άλλο χτύπημα.

Αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη θρησκεία, αυτό αφορά εμένα.

Έχω αποφασίσει ότι ο καυτός, τσουχτερός, αδιαπέραστος πόνος είναι ο χειρότερος. Αυτός ο πόνος έρχεται όταν τελικά αρχίζεις να χαλαρώνεις, όταν τελικά αναπνέεις, σκεφτόμενος πως ο πόνος είναι πια πρόβλημα του παρελθόντος όταν στην πραγματικότητα είναι πρόβλημα του παρόντος, του μέλλοντος και της κάθε μέρας μετά. Αυτό ο πόνος έρχεται όταν βασίζεις τα πάντα σε κάτι, σε κάποιον, και αυτός σε προδίδει τόσο ξαφνικά που ο πόνος σε διαλύει και εσύ νιώθεις πως ίσα που αναπνέεις, πως ίσα που καταφέρνεις να παραμείνεις ζωντανή από ότι έχει απομείνει μέσα σου και σε παρακαλάει να συνεχίσεις, να μην τα παρατήσεις.