Hiç

47

Ilgaz adamın göğsünde ağlaya ağlaya uyuya kalmıştı. Salvatore kızı göğsünden uzaklaştıramadı.
Onu kucağına çekti ve yanaklarını okşadı.
İç çekti. Dört aydır bile isteğe uzak durduğu kadın şu anda kolları arasındaydı.
Ve,
Çok güzel kokuyordu.
Teni yumuşacıktı.
Fazla kırılgandı.
Ancak bir o kadar da korkusuzdu.
Salvatore onu ne kadar üzdüğünü bugün ilk defa görmüştü. Göğsüne vura vura ağlamasını engellememişti.
O gün sabaha kadar, kucağındaki kızla düşündü.
Artık korktuğu adam olmak için kaçmayacak, aksine çabalayacaktı. Çünkü bunu yapmak zorunda hissetmişti.
Umarım başarırdı.
Kafasını eğerek kızın aralık dudaklarına ve yumduğu gözlerine baktı.
Yutkundu.
Bugün aldığı o eşsiz tadı hatırlayınca biraz eğildi ve dudaklarını çok hafif bir şekilde kızın dudaklarına değdirdi.
Titredi ve tüylerinin nasıl diken diken olduğunu görünce küfür etti.
Aşk böyle bir şey miydi?
Varlığı yok gibiyken bile tüm vücudunda gezinebilen, seni başka hissettiren bir şey miydi?
Eğer aşk böyle bir şeyse Salvatore bunu hissettiğinde neden dünyası başına yıkılmamıştı?
Neden mutsuzluğu, huzursuzluğu ilginç bir şekilde azalmıştı?
Neden?
Neden?

**
Ilgaz sabah uyandığında olduğu yeri fark edince irkilerek ayağa kalktı.
Salvatore gülümsüyordu.
Salvatore gülümsüyor muydu?

Kaşlarını çatarak,"Ne yaptın sen?"diye sordu. Elini karnına götürüp ufak çıkıntıyı hissetti.
Bebekler hala yerindeydi.
Bu adam neden gülümsüyordu?

Salvatore omuz silkti. "Sabaha kadar seni uyuttum başka bir şey yapmadım."

Ilgaz etrafı inceledi.
Rüyada mıydı?
Ayağa kalktı genç adam. Sırtını esnetip,"Hadi hastaneye gidiyoruz."dedi. Ilgaz kafasını kaldırıp adama baktı. "Senin kafana saksı mi düştü?"

Genç adam kafasını iki yana salladı. "Hayır, neden böyle düşünüyorsun?"

Ilgaz şaşkındı.
"Dört aydır ufacık dokunsam kaçan adam sabaha kadar beni kollarında mi uyuttu?"

Salvatore kıza yaklaşarak eliyle çenesini tuttu ve sevdi. "Evet aynen öyle."dedi. "Seni hatırlamıyorum ama bazı hislerin farkına vardım."

Ilgaz yutkunarak,"Hangi hisler?"diye sordu. "Nefret değil belli ki."

"Aşk."dedi Salvatore kızdan uzaklaşarak. "Dün seni öpersem hastaneye geleceğini söyledin. Üstün giyinik. Saçını yap ve gidelim."

Ilgaz hala adamın anı değişikliğinin şokunu yaşarken adım attı ve banyoya ilerleyerek saçlarını düzenledi.
Geri adamın yanına gittiğinde Salvatore onu biraz uzun süre incelemişti.
Genç kız heyecanlanmış, utanmıştı.
Çapkınca gülümsedi genç adam. "Güzel olmuş."dedi ve dış kapıya doğru ilerlemeye başladı.
Ilgaz refleksle elini saçlarına götürdü.
Saçlarına iltifat mı almıştı?

Adamın peşinden koşar adım gittiğinde Salvatore'un korumalarını inceledi.
Rüya değildi değil mi bu yaşadıkları?

Bir insan tek gece de bu kadar çok değişebilir miydi, bu imkanlı bir şey miydi?

Adamın yanına geçerek oturduğunda nefesini tuttu. Genç adam kızın dudaklarına kısa bir an bakarak arabayı çalıştırdı.

Derin bir nefes aldı ve gazı kökledi.
Genç kızın emniyet kemerini takmadığını fark edince,"Lütfen emniyet kemerini takar mısın?"dedi.

Ilgaz adama baktı. "Lütfen mi?"
Sesindeki şaşkınlık adamı güldürmüştü. Kafasını salladı. "Bana denemediğim için kızmıştın. Karar değiştirdim ve seni hatırlamak için denemeye karar verdim."

Ilgaz'ın gözleri doldu. "Gerçekten mi?"

Sesi o kadar tatlı çıkmıştı ki Salvatore içinin eridiğini sandı.
Kısa bir an kıza baktı ve önüne dönerek hastane yolunu tuttu. Kıza cevap vermedi.
Çünkü o sıra kendi kafasındaki sorulara cevap aramakla meşguldü.