Hiç

51

Ilgaz bebekleri uyuturken tam beş kere çalan telefonu yüzünden sinir krizi geçirdi.
En son telefonunu tamamen kapattı ve beş kere baştan başladığı uyutma işlemini tamamladı.
Salvatore o gün işten erken gelmişti. Aslında bebekler doğduğundan beri erken geliyordu.
Bebekler üç aylık olmuşlardı. Alışması zor ancak bir o kadar da çok güzeldi.
Ilgaz kapattığı telefonuna uzanarak açtı ve sesini direkt kıstı. Kendi odasına giderken telefonuna gelen bildirim yağmuruyla kaşlarını çattı ve bildirim çubuğunun en üstünde kalan bilmediği numaradan gelen fotoğrafa bastı.
Ne olduğunu merak etmişti.

Çıkan fotoğrafla donmuştu.
Salvatore bir kadını öpüyordu.
Hemde herkesin içinde!

Nefes almayı kesmiş, fotoğrafa çatık ve hüzünlü bir şekilde bakarken odasındaki büyük boy aynasına koştu.

Aldığı kiloların hepsini verememişti.
Bir on kilo fazlası daha vardı ancak çok da kötü durmuyordu.
Ya da duruyor muydu?
Hüzünle elini kaldırıp göbeğine koydu. Ayva göbeğini tutarak sıktı. Sonra elini kaldırıp gıdısına götürdü ve ne kadar gıdısı var diye kontrol etti.
Gözleri dolmuştu.
Salvatore onu aldatıyor muydu?
Burnunu çekerek elindeki telefona eğilip fotoğrafa tekrar baktı.

Salvatore bir kadını öpüyordu.
Salvatore bir kadını öpüyordu.
Salvatore bir kadını öpüyordu.
Salvatore başka bir kadını öpüyordu!

Yanaklarından usulca yaşlar akmaya başladı.
Ne yapacaktı? Gidip hesabını mı sormalıydı? Yoksa susup-

Ağzından bir hıçkırık kaçtı.
Gözlerini silerek, yanaklarını kuruladı.
Aşağı inip adamla yemek yemesi lazımdı.
Yoksa Salvatore yukarı çıkıp onu bu halde görürdü.
Düşündü.
Kimindi bu numara? Öptüğü kadının mı? O mu atmıştı Ilgaz'a?
Öptüğü kadınla bir ilişkisi mi vardı?
Odasında ki banyoya giderek elini yüzünü yıkadı ve aynadaki birden rengi atmış, on dakikada mümkünmüş gibi çökmüş yüzüne baktı.

Salvatore onu aldatıyordu.
Hem de, çok güzel bir kadın ile...

Odadan çıkarak koridordaki çalışana,"Jenni çocuklarda olsun kulağın."dedi mutsuzlukla.
Jenni,"Tamamdır Ilgaz Hanım."diyerek işine kaldığı yerden devam etti.
Ilgaz merdivenlere yöneldi. Başı dönüyordu, midesine keskin bir ağrı girmişti.

Salvatore hazırlanmış yemek masasında oturmuş telefonla konuşuyordu.
"Sana olan borcumu ödedim!"diye sesini yükseltti. Sonra karısının merdivenlerden indiğini gördüğünde,"Daha fazla konuşamam. Kapatıyorum."dedi ve telefonu kapatarak gülümsedi.
"Canavarlar nasıl?"

Ilgaz omuz silkti. "Leonardo hemen uyuyor ama Yaşam çok zorluyor."

Adamın karşısına geçip oturduğunda Salvatore kaşlarını çattı. Genç kadın hiç iyi durmuyordu.
Onu en son doğumdan sonra annesinin hamileydin ve yalan mı söyledin diye konuşmayı kestiğinde böyle görmüştü.
"Bir şey mi oldu?"diye sordu sakince.

Ilgaz kafasını salladı. "Oldu."diye fısıldadı.
Salvatore gülümsedi. "Aileviyse artık bu kadar çok üzülme Ilgaz. Benimle de bir ailesin. Ben varım artık."

"Ailevi evet."dedi Ilgaz gözleri dolarken. Adam görmesin diye sımsıkı yumdu ancak yanlış yapmıştı.
Dolan yaş göz yumulunca yanağından usulca aktı.
Salvatore kızın yanağından akan yaşla kaşlarını çattı. "Ne oldu Ilgaz?"diye sertçe sordu. Ağzından cımbızla laf alıyordu. "Yine mi annen-"

Ilgaz adamın sözünü kesti. "Kocam."dedi. "Bu sefer kocam!"

Salvatore şaşırdı. Susup kısa bir an Ilgaz'ı ağlatacak kadar ne yaptığını düşündü. "Ben mi?"dedi anlamayarak. "Ben ne yaptım ki?"