your pride

سوپرایز

هوا حتی کمی سرد بود اما از بین موهای استخونی رنگ رئیس کوچک دانه های عرق به روی صورتش می ریخت و این صحنه جیمین رو بیشتر از قبل می ترسوند،صدای خش دار و بم جانگکوک بلاخره از گلوش بیرون اومد:

+اینجاست؟

جیمین سعی کرد به خاطر جین هم شده خودش رو قوی نشون بده و در حالیکه دستش رو روی دستگیره ی در گذاشته بود،گفت:

× آره اینجاست ولی نمیتونم...

جانگکوک اجازه ی ادامه ی صحبت به پسرک منشی نداد و درحالیکه دستش رو لای موهای پرپشتش میکشیدو اطراف رو از نظر میگذروند با حالت کلافه ای پرسید:

+حالش چطوره؟

جیمین از این وضعیت رئیس بی حس همیشگیش تعجب کرد اما با یادآوری چهره ی جین وقتی روی تخت افتاده بود، بدون معطلی گفت:

×به تو ربطی نداره وقتی داشتی اونجوری عذابش می دادی باید فکر حالشو می کردی.

جانگکوک سرش رو سریع به سمت جیمین برگردوند و از لحن جسارت دار، پسر مقابلش تعجب زده و کمی خشمگین شد ولی الان مسئله ی مهم تری در میون بود. پس نفسش رو با شدت بیرون داد و همونطور که دوباره نگاهش رو به ته راهرو می داد گفت:

+زنگ بزن سولار و بگو آماده باشه...ماشینم بفرست دنبالش بیاد عمارت.

خواست حرکت کنه و از اون اتاق که هر لحظه بیشتر به خودش جذبش می کرد فاصله بگیره که صدای خشمگین جیمین باعث ایستادنش شد:

× خیلی عوضیی جانگکوک...اون پسر اینجا افتاده و‌تو به فکر خوش....

جانگکوک‌ تحمل دوباره ی لحن بی ادبانه ی جیمین رو‌نداشت ،با شدت دست جیمین رو که سمتش تکون می خورد گرفت و محکم به سمت مقابل پیچی داد و از بین دندون های مرتبش غرید:

+مثه اینکه سرکشی اون پسر مسری بوده...یادت رفته کی اینجا رئیسه و باید باهاش چطور صحبت کنی؟؟

ترس به تمام بدن جیمین رعشه انداخت و درحالیکه سعی می کرد مچ دردمندش رو از بین دست قوی جانگکوک بیرون بکشه با ناله ای کوتاه گفت:

×جانگکوک...درد می کنه...ببخشید...ببخشید.

جانگکوک انگار از عذرخواهی دردمند پسر مقابلش راضی شده بود،دستش رو با فشار به روی سینه ی پسر پرت کرد و در حالیکه حوله ای که دست جیمین بود رو می کشید، گفت:

+ می خوای شبیه اون باشی باید تحملتم مثه اون بالا ببری.

و با پوزخند در حالیکه به سمت انتهای راهرو و اتاق بزرگ خودش حرکت می کرد، دستش رو بالا آورد و گفت:

+بهش بگو‌ یه هفته ده روزی جلوی من آفتابی نشه...

و پوزخند روی صورتش با به یاد آوری چهره ی ترسیده ی جیمین و صورت سرکش جین،عمیق تر شد...