တော်ဝင်မိန်းမပျို၏သွေးကလဲ့စား (၁)

အပိုင်း ၂၅/ အပိုင္း ၂၅

Unicode

လီရှီ ရွာကိုပြန်ရောက်တော့ ရွာသားတွေက သူမကို အတော်လေး မကြည်ဖြူကြပေ။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်မှာသာ ပစ်ထားကြသည်။ စုချင်နဲ့ မုယွမ်ယောင်တို့ ပြန်ရောက်တဲ့အခါ ရွာသားတွေက သူတို့ကို လာနှုတ်ဆက်ကြသည်။ စုချင်က သူတို့ကို ကျေးဇူးတင်စကား ပြောပြီး ခဏနေတော့ အားလုံး ပြန်သွားကြသည်။

မြေကြီးပေါ်မှာ သွေးကွက်တွေ ရှိနေဆဲပင်။ စုချင်က တံခါးနားက မြေတချို့ ကျုံးပြီး ထိုသွေးကွက်တွေကို ဖို့လိုက်သည်။ သူမ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးတဲ့နောက် ကောင်းကင်က လုံးဝ မှောင်မိုက်သွားလေပြီ။

လီရှီက ကုတင်ပေါ် လှဲနေသည်။ ဟိုမကောင်းဆိုးဝါးမလေးဆီကနေ ထပ်စိုက်ကြည့်ခံရမှာ စိုးတာကြောင့် အသံတစ်သံပင် မထွက်ရဲပေ။

စုချင် ညစာလုပ်ဖို့ သွားမှာကို မြင်တဲ့အခါ မုယွမ်ယောင်က သူမရှေ့မှာ ပိတ်ရပ်ပြီး စုချင်ကို မျက်လုံးပြူးတွေနဲ့ ငေးကြည့်လိုက်သည်။

"အမေ၊ ဘာဖြစ်လို့ သမီးကို လျစ်လျူရှုနေတာလဲ။ စိတ်ဆိုးနေတာလားဟင်"

စုချင်က သမီးဖြစ်သူကို ကြည့်ရင်း မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသည်။

"ယောင်အာ၊ အမေ့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြော။ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ အရာတွေအားလုံး သမီးနဲ့ တစ်ခုခု ပတ်သက်နေသလား။ ပြီးတော့ အဲ့ဒီညက ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်ပေမယ့် အမေ ဘာလို့ မနိုးရတာလဲ? အစက အိမ်မကြီးထဲမှာ အိပ်နေတာကို နိုးလာတော့ ဘာလို့ အရှေ့ခန်းထဲ ရောက်နေတာလဲ?"

တင်းရှန်သေတဲ့အကြောင်း မေးမလာတာကို ကြားရတဲ့အခါ မုယွမ်ယောင်တစ်ယောက် စိတ်အေးစွာနဲ့ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူမက မျက်တောင်လေး တဖျပ်ဖျပ်နှင့် သူမရဲ့ ရေလိုကြည်လင်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေထဲမှာ ရိုးသားဖြူစင်မှုတွေ အပြည့်ပင်။

"အမေ၊ သမီး အဖွားအတွက် ဆေးပင်တွေခူးဖို့ဆိုပြီး တောင်ပေါ်သွားတုန်းက အမေ ခုရက်ပိုင်း ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်တာ သတိထားမိလို့ အမေ့အတွက်ပါ ဆေးပင်တချို့ ခူးလာခဲ့တာ။ အဲ့အပင်တွေက ကောင်းကောင်း အိပ်ပျော်နိုင်အောင် ကူညီပေးတယ်လေ။ ဒီလို ထိတ်လန့်စရာကောင်းတဲ့ကိစ္စမျိုး ဘာလို့ဖြစ်လာမှန်း မသိပါဘူး။ ကံကောင်းလို့ သမီးတို့ ဘာမှမဖြစ်တာပေါ့။ အခုကစပြီး ကျန်းအိမ်ဆီ သွားရမှာကိုလည်း စိုးရိမ်စရာ မလိုတော့ဘူး။ မိုးနတ်မင်းကြီးက သမီးတို့ဘက်မှာ ရှိပေးနေတာ။ အမေ့ကို လုံခြုံအောင် ထားပေးလို့ ဒီည သူ့ကိုရှိခိုးပြီး အိပ်ရမယ်!"