I. Zanim się pojawiłaś || Poczciwy Krzychu

57. Dr.Sikora

Pov Krzychu:

Pół mojego marzenia zostaje spełnione, moja śliczna Juleczka zgodziła się zostać moją żoną. Jestem szczęśliwy. Drugie pół zostaje nadal pod znakiem zapytania. Nadal nie wiemy czy Julka naprawdę nie będzie chodzić, a jeśli są szanse czy ktoś podejmie się operacji. Kocham ją i z Tobą dla niej wszystko, dopóki jest nadzieja będę walczył. Zrobię wszystko co w mojej mocy aby Julka znów chodziła, aby do ślubu szła sama. Uruchamiam więc internet w poszukiwaniu chirurgów, już po chwili poszukiwań moje oczy zatrzymują się na jednym nazwisku. Nie jaki dr. Sikora ma same pozytywne opinie, jest bardzo zachwalany. Postanawiam zaryzykować, spisuje jego numer a już po chwili wykonuje do niego telefon. Mam duże szczęście, mężczyzna odbiera choć jest dziś niedziela i zgadza się ze mną spotkać jutro o ósmej. Zmieniam więc swoje plany dotyczące wyjazdu i postanawiam wrócić do domu ekipy.
- Krzychu, Ty jednak tutaj?- pyta Friz otwierając mi drzwi.
- Muszę się zatrzymać tutaj do jutra.
- Nie ma problemu przecież to też twój dom- mówi wpuszczając mnie do środka. Udaje się prosto do swojego pokoju, zdejmuje kurtkę po czym idę się wykonać. Gdy wracam siadam do komputera i zajmuje się montażem filmiku na kanał. Później kładę się spać.
Całą noc nie zmrużyłem nawet na chwilę oka, chodziłem cały czas w kółko. Ubieram się po czym ruszam na umówione spotkanie. Czterdzieści minut później jestem już na miejscu, udaje się do budynku.
- Dzień dobry. Pan doktor już na Pana czeka w gabinecie- rzeknie miła kobieta na recepcji. Udaje się więc w stronę wskazanych drzwi.
- Dzień dobry.
- Dzień dobry. Tak mnie Pan zaskoczył tym wczorajszym telefonem, że nie mogłem spać całą noc. Proszę, niech Pan usiądzie- mówi wskazując na wolny fotel.
- Dziękuję.
- Proszę mi jeszcze raz opowiedzieć co się stało- rzuca w moją stronę nie spuszczając ani na sekundę ze mnie wzroku.
- Moja narzeczona uległa wypadkowi, wypadła z okna uszkadzając kręgosłup. Lekarze ze szpitala w którym leżała.
- A w którym leżała?
- Jana Pawła. Twierdzą że już nigdy nie będzie chodzić. Ona musi chodzić, ma 26 lat. Jedyny lekarz którego znam nie może operować bo to jej ojciec.
- Mogę poznać jego nazwisko?
- Dąb.
- Grzegorz?
- Tak.
- Świetny lekarz i chirurg. Był moim studentem od samego początku wiedziałem że to odpowiedni człowiek na odpowiednim miejscu. W mojej karierze spotkałem tylko dwie osoby o tak sprawnych rękach. Przykro mi z powodu jego córki, mam nadzieję że lekarze jednak tym razem się mylą.
- Ja też i dlatego chciałbym aby Pan zobaczył Julię i stwierdził czy da się coś z tym zrobić.
- Już nie te oczy i nie te ręce. Jestem już za o wiele za stary. Oczywiście jeśli dostarczysz mi dokumenty, zapoznam się z nimi- mówi nadal ciągle na mnie patrząc.
- Dostarczę.
- Przypominasz mi chłopcze jednego z moich studentów. Był najlepszy ze swojego rocznika, ukończył studia z najwyższym wynikiem. Moja duma, miał tak samo świetną rękę do operacji co Grzegorz.
- Kto to taki?- pytam.
- Chwastek jego nazwisko- informuje mnie a ja zamieram.
- Chwastek?- dopytuje.
- Tak, Chwastek Jan. Jesteście do siebie niesamowicie podobni.
- To mój brat- wyduszam z siebie.
- Ooo widzisz. Co u niego?
- Nic specjalnego. Jest księdzem, twierdzi że jest na odpowiednim miejscu, kocha to co robi. Lubi kontakt z ludzi, pomagać im.
- Jego talent się marnuje nie myślał aby połączyć kapłaństwa ze szpitalem?
- Nie wiem, nigdy o to nie pytałem. Jak mam być szczery to nawet zapomniałem, że studiował medycynę.
- Studiował. Słuchaj, ja kontaktuje się z Grzegorzem w sprawie badań i jego córki a Ty natomiast...
- Ja?
- Tak, Ty. Ty kontaktujesz się ze swoim bratem i namawiasz go aby znów stanął za stołem operacyjnym. Jeśli ta dziewczyna ma szanse chodzić, tylko twój brat może postawić ją na nogi. Tylko twój brat, rozumiesz?
- Rozumiem.
- Działaj chłopcze.
- Działam. Dziękuję, do widzenia.
- Do widzenia.
Opuszczam gabinet i ruszam w drogę powrotną do domu ekipy. Muszę się przebrać zanim wyrusze do moich braci.