I'm Born as an Eryndor! (Season 1&2)

Chapter 6

#CHAPTER06

Sinabi ko sa lalaking nagligtas sa amin ay isama niya ako sa Ospital para masaksihan ng dalawa kong mga mata na ginagamot nga si Prinsipe Calevi, sa gayon ay maging panatag na ang aking kalooban bago man ako ihatid pauwi sa Palasyo. Alam kong papagalitan ako sa oras na malaman nilang lumabas ako nang walang paalam, lalo na't malalaman nilang muntikan pa akong mapahamak. Pero ginusto ko naman ito. Sa oras na malalaman ng mga Noble Family ng Severassi na napahamak ang mahal nilang prinsipe sa bansa namin, tiyak isang malaking digmaan ang magaganap at ayokong mangyari 'yon!

Sa ngayon ay nagpapahinga at nagpapagaling na si Prinsipe Calevi sa Ospital. Malaking pasalamat ko dahil naalis na siya sa kritikal na kalagayan. Habang ako naman ay tahimik nakaupo sa karwahe, nakapanglumbaba at nakatunghay sa labas. Pinapanood ko ang mga tao na nasa Kapitolyo pa. Parang hindi nawawala ang buhay nito simula nakita ko ito kanina sa unang pagkakataon.

Pinutol ko ang panonood ko sa mga kaganapan sa labas. Sa halip ay nag-isip ako ng paraan o palusot na sasabihin ko sa oras na magtanong sila kung saan ako galing. Isip, isip...

"Kahit anong gawin mo o kahit mag-isip ka ng palusot ay hindi pa rin maitatago na napahamak ka, mahal na prinsesa." biglang nagsalita ang bintilyo na nasa tapat ko lang.

Tinapunan ko siya ng isang masamang tingin. Langya, nababasa ba niya kung anong iniisip ko?! "Alam ko, kaya magsasabi nalang ako ng totoo kung sakaling magtatanong sila." saka inirapan ko siya. Half-hearted pa pagkasabi ko dahil mukhang nahuli nya ako kung anuman ang babalakin ko.

Rinig ko pa ang pagbungisngis niya. "Hindi ko rin akalain na pikon ka."

Mas lalo lumukot ang mukha ko. "Ano naman kung pikon ako? Hmp!" mariin kong ipinikit ang aking mga mata. Marahan kong isinandal ang aking ulo sa sa window pane ng karwahe. Bahagya kong idinilat ang aking mga mata. Dumapo ang tingin ko sahig. "Kailangan ko mag-isip kung papaano makabalik ang Prinsipe ng Severassi sa bansa nila."

Isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa paligid. Aminado ako na nag-aalala pa rin ako kahit na sabihin nating naipaggamot na siya. Pero mas panatag pa ako lalo kung nakabalik na siya sa Severassi. Tiyak na nag-aalala na din ang kaniyang pamilya.

"Bakit kailangan mo pa siyang ibalik sa pinanggalingan niya kung ayaw na niya doon?" seryoso niyang tanong.

Natigilan ako nang marinig ko ang bagay na 'yon mula sa kaniya. Mabilis akong tumingin sa kaniya. Umawang nang kaunti ang aking bibig. "A-anong ibig mong sabihin?"

Marahan siyang pumikit saka humalukipkip siya. "Bago mo siya iniligtas, hindi ka ba nagtataka kung bakit naririto sa Cyan ang Prinsipe? Imposibleng maliligaw 'yon sa bansa ninyo." binigyan niya ako ng isang suspetsa na tingin. "Ang konklusyon ko ay wala nang balak bumalik sa Severassi ang prinsipe."

Nakatahimik ako sa mga sinabi niya. Kumunot ang aking noo. Napapaisip ako bigla sa sinabi niya. Nakakainis, kung alam ko lang pala. Isang katanungan ang lumitaw sa aking isipan. Bakit? Bakit niya nagawang maglayas sa Severassi at bakit dito niya gustong pumunta?

Kung pupwede ko lang tingnan ang nakaraan, kung maaari ko lang makita kung anong nangyari para malaman ko kung anong dahilan kung bakit bigla ang paglayas ni Prinsipe Calevi sa kaniyang minamahal na bansa.

Naputol lang ang pag-iisip ko nang tumigil ang karwahe. Agad ako tumingin sa labas. Nasa tahimik na lugar na kami, wala masyadong tao pero mula dito ay natatanaw ko na ang Palasyo. Lihim ko kinagat ang aking labi. Ginalaw ko nang kaunti ang aking paa para malaman kung masakit pa ba ito. Okay, masakit pa rin. Siguro isang linggo bago ito gumaling.

Gumalaw na ang lalaki saka binuksan na niya ang pinto ng karwahe. Nang nakababa na siya ay humarap siya sa akin saka nilahad niya ang kaniyang palad sa akin. Hindi ko mapigilang tumaas ang isang kilay ko. Sa huli ay nagawa ko pa rin tanggapin ito. Inaalalayan niya akong makalabas hanggang sa nagawa na naman niya akong buhatin as in bridal style na naman. Naisip ko lang na how considerate is he.