သွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်၏ သန္ဓေသားနှင့်အတူနိုးထခြင်း(MMtranslation)

Chapter 73(full chapter)

ပိုးလမ်း(7)

သူတို့ကလေးတွေရပြီးသည့်တိုင်အောင် ဒီအနမ်းက သူတို့ရဲ့ပထမဆုံးအနမ်းလိုနွေးထွေးတုန်း၊ ကျန်းချိုးကိုရင်ခုန်စေတုန်းပင်။

လီစူးမျက်နှာရှေ့ကိုပိုပိုတိုးကပ်လာသလို ကျန်းချိုးမျက်၀န်းများကလည်း မသိလိုက်စွာမှိတ်သွားခဲ့၏။  နှုတ်ခမ်းပေါ်က အေးမြနူးညံ့မှုကိုခံစားနေရသဖြင့် ကျန်းချိုးလျှာထုတ်ရင်းလျှက်လိုက်မိချိန် လီစူး၏လျှာနှင့်အချင်းချင်းဆက်နွယ်သွားလေပြီး ကနဦးဖြူစင်နေသေးသည့်အနမ်းတစ်ခုသည် အခုတော့ ဆန္ဒတစ်ချို့ကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်ဖြစ်တည်လာစေသည့်အနမ်းတစ်ခုအဖြစ်ဇာတ်သိမ်းသွား၏။

ရှက်နေဟန် ကျန်းချိုး အောက်နှုတ်ခမ်းက သွားရည်ကိုသိမ်းလိုက်၏။ သူ့မျက်လုံးများတွင်လည်း အသက်ရှုမ၀၍မျက်ရည်များဝဲနေသလို အခုလည်းအသက်ကိုလုရှုနေရ၏။ မည်မျှပင်ရှက်ပါစေ ကျန်းချိုးမည်သည် အခွင့်ရေးကိုလက်လွှတ်ခံမည့်သူမဟုတ်။

"ကျတော်တို့အခန်းပြန်ရအောင်"

"Ok"

လီစူး၏ မျက်၀န်းနီတို့ကလည်း ဆန္ဒကိုမဖုံးထားနိုင်ခဲ့။

သူတို့ ဘေလ်ရှင်းပြီး အခန်းသို့အလောတကြီးပြန်လာချိန်ထိ အရာအားလုံးက Papapaဆီဦးတည်နေခဲ့ပြီး ၉၉%သေချာနေခဲ့၏။  သို့သော် တံခါးရှေ့ရောက်ချိန်တွင်တော့ လူကြီးမင်းများကအသင့်စောင့်နေလေ၏။ လင်းတန်လေးမှာ အနောက်တိုင်းစတိုင်နှင့်။

"သခင် သခင့်နှုတ်ခမ်းတွေဘာလို့အရမ်းနီနေတာလဲ? အစပ်တွေစားထားလို့လား?"

ကျန်းချိုး ဖြေရှင်းချက်ပေးချင်စိတ်က Zero..ဘာလို့များ papapaဖို့ အရမ်းခက်ခဲရတာလဲ?

အကို၂မျက်နှာပေါ်တွင် အားရှောင်ဆီ ရှောင်းကျန်းကိုထိုးပေးခဲ့သည့် ကျန်းချိုးကို လက်စားအပြီးသတ်ချေနိုင်လိုက်သည့်ဟန်က အတိုင်းသား။

"ရွေးစရာမရှိတော့ဘူး ကောင်းကျိဟောင်က ဒီရက်ချက်ချင်းထွက်မယ်တဲ့"

ဟိုတယ်ရှေ့ကကားတွေက ကျန်းချိုးနှင့်လီစူးတို့ကိုစောင့်နေခြင်းဖြစ်သဖြင့် ကျန်းချိုးရွေးခြယ်စရာမရှိလေတော့။ စိတ်ထဲ ကလိကလိဖြစ်ရင်းနှင့်သာ အထုတ်အပိုးပြင်လိုက်ရတော့သည်။