Chapter 5 : ရုတ်တရက်ပေါ်ထွက်လာသော နေရာလွတ်
ကျင်းယွင်ကျောင်းက ထိုအကြီးနှင့်အငယ်အား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူတို့နှင့်ဝေးရာသို့လျှောက်သွားခင် မထီမဲ့မြင်တစ်ချက်ပြုံးလိုက်သည်။
"နင် ဘယ်ကိုသွားတာလဲ။"
ချောင်ဝေ့မင်က ဒေါသတကြီးအော်ဟစ်လိုက်ပြီး သူမ၏လက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း လှမ်းဆွဲလိုက်၏။
"ရှင်က ကျွန်မကို ဆန်ပြုတ်သောက်စေချင်နေတာ မဟုတ်လား။ ဟုတ်ပြီ ကျွန်မ သောက်မယ်"
ကျင်းယွင်ကျောင်းက အေးစက်စွာဖြင့် ပြောလိုက်ပြီး ချောင်ဝေ့မင်၏လက်ကို ခါထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ သူမသည် သူမ၏အခန်းဘက်သို့ ပြန်လျှောက်သွားပြီး အေးစက်နေသော ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်ကို ကြည့်လိုက်ကာ တစ်ခါတည်း အကုန်မော့သောက်ပစ်လိုက်၏။
ဗိုက်အောင့်ခြင်းက သူမအား မသေစေနိုင်ပါ။ အကယ်၍ သူမ တနင်္လာနေ့တွင် နေမကောင်းဖြစ်လျှင်တောင်မှ သူမ ဘယ်နည်းနှင့်မဆို စာမေးပွဲသွားဖြေမည်ဖြစ်သည်။
"ဘယ်လိုတောင် မနှစ်မြို့စရာကောင်းတဲ့ စိတ်ဓာတ်လဲ။ နင့်ကိုတော့ နေ့တိုင်း ရိုက်နှက်ဆုံးမဖို့ လိုနေပြီ။"
ချောင်ဝေ့မင်က ကျေနပ်စွာဖြင့် ရေရွတ်လိုက်၏။
ထို့နောက် သူသည် သူမကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ဆိုဖာဆီသို့ပြန်လျှောက်သွားကာ တီဗီဆက်ကြည့်နေလေသည်။ ချောင်ဟုန်ယဲ့ကမူ တောင်းပန်သည့် မျက်နှာထားဖြင့် သူမဆီသို့ လျှောက်လာ၏။ သို့သော် ချောင်ဟုန်ယဲ့ အခန်းထဲသို့ မဝင်နိုင်မီမှာပင် ကျင်းယွင်ကျောင်းက သူမ၏မျက်နှာနားကပ်ကာ တံခါးကို အသံမြည်အောင် ဆောင့်ပိတ်ပစ်လိုက်ပြီး လော့ခ်ချထားလိုက်သည်။
ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ခန္ဓာကိုယ်က တုန်ရီနေကာ သူမ၏မျက်ဝန်းများက မုန်းတီးမှုများဖြင့် ဖုံးလွှမ်းနေ၏။
သူမသည် အားနည်းလွန်းလှသည်။ လက်စားချေရန် မပြောနှင့်၊ သူမကိုယ်သူမပင် မကာကွယ်နိုင်သေးချေ။
ကျင်းယွင်ကျောင်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိိုက်၏။ သူမသည် အိပ်ယာပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်ရင်း သူမ၏လည်ပင်း၌ ဆွဲထားသည့် ကျောက်စိမ်းဆွဲသီးလေးအား ထုတ်ကြည့်လိုက်သည်။
