Chapter 157 : ဒေါသပေါက်ကွဲခြင်း
ကျင်းယွင်ကျောင်းက ဟယ့်ကျားစစ်၏ ဘက်၌ တစ်ခုခုကြုံတွေ့လာခဲ့မှန်း သေချာသိလိုက်၏။ သို့သော် ကောင်းရှင်းအား ကာကွယ်နေခြင်းက တစ်ခုခု မှားနေပြီဖြစ်ကြောင်း အသိအသာပင်။
"ဟယ့်ကျားစစ်၊ ချောင်ဟုန်ယဲ့က ပြောတယ်။ မင်းတို့ စျေးဝယ်ထွက်နေတုန်း မင်းက ဘယ်နေရာ ရောက်သွားမှန်း မသိဘဲ ပျောက်သွားတာဆို။ အခု စာသင်ချိန်တစ်ချိန်ကုန်ပြီး နောက်ဆုံးတော့ မင်း ပြန်ရောက်လာပြီ။ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့တာလဲ"
နောက်ဆုံး၌ ဆရာကျီက အရေးကြီးသော မေးခွန်းကို မေးလိုက်သည်။
ဟယ့်ကျားစစ်၏ အမူအယာက အနည်းငယ် ရုပ်ဆိုးနေ၏။ သို့သော် သူမသည် ဆရာ၏ စိတ်ထားကို သိသောကြောင့် အံကြိတ်၍ ပျင်းရိစွာဖြေလိုက်၏။
"ဆရာ၊ ကျွန်မ ချောင်ဟုန်ယဲ့ကို ပျောက်သွားလို့ပါ။ ကျွန်မက ဟွားနင်ခရိုင်မြို့က လမ်းတွေနဲ့လည်း မရင်းနှီးဘူး။ ပြီးတော့ ကျွန်မ ခဏနားနေတုန်း လွယ်အိတ်ကလည်း လမ်းဘေးမှာ မေ့ကျန်ခဲ့တာ။ ကျွန်မရဲ့ပိုက်ဆံတွေအားလုံးနဲ့ ဖုန်းကလည်း လွယ်အိတ်ထဲပါသွားတော့ ကျွန်မ အပြန်မှာ နှောင့်နှေးနေတာပါ"
ဟယ့်ကျားစစ် သူမကိုယ်တိုင် ရှင်းပြနေသည်ကို ကြားသောအခါ ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ မျက်လုံးများ၌ ရယ်ချင်မှုများနှင့် မထီမဲ့မြင်မှုများ လျှပ်တပြက် ဖြတ်ပြေးသွားသည်။
"ကျားစစ်၊ ငါတောင်းပန်တယ်။ ငါ နင် တကယ် ပြန်ပေးဆွဲခံလိုက်ရပြီလို့ ထင်ခဲ့တာ။ ဆရာကျီနဲ့ ကျန်တဲ့သူတွေကလည်း နင် ဒုက္ခရောက်မှာကို စိုးရိမ်ပြီး ရဲခေါ်လိုက်ကြတာ။ နင် တကယ် အဆင်ပြေရဲ့လားဟင်"
ချောင်ဟုန်ယဲ့က နူးညံ့စွာ မေးလိုက်၏။
ဟယ့်ကျားစစ်က သူမအား မုန်းတီးစွာ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
သင်း (ဒင်း) လမ်းကို နှေးနှေးကွေးကွေး လျှောက်ခြင်းကြောင့်သာ မဟုတ်ပါက သူမ အဘယ်ကြောင့် ပြန်ပေးဆွဲခံရမည်နည်း။
ယခု ကိစ္စများက ကြီးမားလှသည်။ သူမ၏ ရင်ထဲ၌ ဒေါသများပြည့်နေသော်လည်း သူမသည် ရဲအရာရှိများကို ဘာမှ မပြောပြနိုင်ပေ။ ထို့သို့မဟုတ်လျှင် အနာဂတ်၌ ထန်ကျစ်ဟွားနှင့် တစ်ဖန်ပြန်၍ နီးစပ်နိုင်တော့မည် မဟုတ်ချေ။
