Chapter 131 : အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက် ပေါ်ထွက်လာခြင်း
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် အဖိုးထန်၏ သံသယအား ခံစားမိသော်လည်း သူမ၏ အသက်အရွယ်အရ သူ၏ သံသယကို ဖြေဖျောက်ရန် လွယ်လွယ်ကူကူ မဖြစ်နိုင်ပေ။ သူမက ထိုအကြောင်းကို တွေးလိုက်ပြီးနောက် ရိုးရိုးပင် မေးလိုက်သည်။
"ထန်ကျစ်ဟွား၊ ငါ့ကို နင့်ရဲ့ဆေး တစ်ချက်လောက် ပေးကြည့်နိုင်မလား"
ထန်ကျစ်ဟွားသည်လည်း ကျင်းယွင်ကျောင်း၌ အမှန်တကယ် စွမ်းရည်ရှိ၊ မရှိကို သိချင်နေသည်ဖြစ်ရာ သူမက မေးလာသည်နှင့် ဆေးပုလင်းလေးအား ချက်ချင်းပင် ကမ်းပေးလိုက်၏။
ကြွေပုလင်းလေးသည် အဖြူရောင်ဖြစ်၍ ထိလိုက်သည်နှင့် အေးမြနေကာ အနည်းငယ် ရှေးဆန်သောပုံစံရှိသည်။ ၎င်းအား အနံ့ခံကြည့်ရန်အတွက် အဖုံးဖွင့်နေစဥ် သူမ၏ မျက်နှာ၌ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ယုံကြည်မှုရှိသော အရိပ်အယောင်တစ်ခု ဖြတ်ပြေးသွား၏။
"မာဟွမ်၊ ဖုကျစ်၊ ကန်ကောင်း၊ ချန်ကျူ့ ..."
မမျှော်လင့်ဘဲ ကျင်းယွင်ကျောင်းက ပါးစပ်ဟ၍ ဆေးပင်အမည် ဆယ်မျိုးနီးပါးကို အစဥ်လိုက် ရွတ်ဆိုလိုက်သည်။
ဆေးလုံး၏ အရွယ်အစားသည် သိပ်မကြီးသော်လည်း ၎င်းကို အလွန် ပြည့်စုံစေ့စပ်စွာ ပြုလုပ်ထား၏။ ဆေးလုံးအတွင်း၌ တွေးတောစိတ်ကူးမှုပေါင်းများစွာနှင့် အားထုတ်မှုပေါင်းများစွာ ထည့်သွင်းထားသည်။ ဤအာဟာရဖြစ်စေသည့် နည်းလမ်းသည် သူမ၏ ကျောက်စိမ်းဝိညာဥ်ထဲ၌ မှတ်တမ်းတင်ထားသော နည်းလမ်းကဲ့သို့ ထိရောက်မှုမရှိသော်လည်း ၎င်းက ပြိုင်ဘက်ကင်း အသက်ကယ်ဆေးနည်းတစ်မျိုး ဖြစ်နေဆဲပင်။ ဤသည််မှာ သမားတော်က အရည်အချင်းရှိကြောင်း သက်သေပင် ဖြစ်၏။
ကျင်းယွင်ကျောင်း တိတ်ဆိတ်သွားသည်ကို မြင်သည်နှင့် အဖိုးထန်သည် အမှန်တကယ်ပင် စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။
သူနှင့် မြေးဖြစ်သူသည် အသက်ကယ်ဆေးအကြောင်းကို အသေးစိတ်မသိပေ။ သူ၏ မြေးဖြစ်သူသည်ပင် ပါဝင်ပစ္စည်းနှစ်မျိုး၊ သုံးမျိုးကိုသာ အကြမ်းဖျင်း မှတ်မိသော်လည်း မမျှော်လင့်ဘဲ ကျင်းယွင်ကျောင်းက သူမ၏ အနံ့ခံအာရုံ အားကိုးနှင့်ပင် ပါဝင်ပစ္စည်း တစ်မျိုးချင်းစီတိုင်းကို မှန်ကန်စွာ ခွဲခြားနိုင်ခဲ့သည်။
