Chapter 130 : ဆေးအိုးကြီး(၂)
စင်စစ် သူမသည် သမားတော်တစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီး ဖြစ်သည်။ အိမ်သို့ပင့်ဖိတ်သည်များအား မသွားနိုင်သေးသော်လည်း သူမသည် မကြာခဏပင် အဖိုးကန်နှင့် လိုက်သွားပြီး အတွေ့အကြုံယူလေ့ရှိ၏။ ကံဆိုးစွာဖြင့် အခွင့်အရေးများက အကြိမ်အရေ အကန့်အသတ်ရှိရာ သူမ၌ အတွေ့အကြုံများများစားစား မရှိခဲ့ပေ။ ယခုအချိန်၌ လူနာတစ်ယောက်က သူမ၏ ရှေ့တည့်တည့်၌ ထိုင်နေသည်ဖြစ်၍ သူမအနေနှင့် ဆက်ကာ လျစ်လျူရှုနေဖို့ရာ မဖြစ်နေနိုင်တော့။
ကျင်းယွင်ကျောင်းက သူမ အနည်းငယ် ရိုင်းပျသွားကြောင်း သတိပြုမိလိုက်၍ ချက်ချင်း ရှင်းပြလိုက်သည်။
"ဒါက ဒီလိုပါရှင့်၊ တကယ်တော့ ကျွန်မ ဆေးပညာကို နည်းနည်း လေ့လာဖူးပါတယ်"
သို့ရာတွင် သူမသည် သူ၏ သွေးခုန်နှုန်းကို စမ်းသပ်ဖို့လိုသေး၏။ ထို့ကြောင့် သူ့အား ကုသပေးနိုင်သည်ဟု ထင်ရာမြင်ရာ ရမ်းသမ်းပြောပစ်လိုက်ပါက သူမအတွက် ကောင်းမည်မဟုတ်ပေ။
သူမသည် ဝိညာဥ်ကျောက်စိမ်း၏ ဒုတိယအပိုင်းကို စုပ်ယူပြီးစီးလုနီးပါးဖြစ်လျှင်တောင်မှ ထန်ကျစ်ဝေ့၏ ရောဂါသည် သူငယ်စဥ်ကတည်းက စွဲကပ်လာခဲ့ပုံပေါ်သည်။ သူမ၏ လက်ရှိ အဆင့်အတန်းနှင့်ဆိုပါက အခြေအနေသိပ်မကောင်းပေ။
"မင်းက အရင်က ဆေးပညာကို လေ့လာဖူးတာလား"
ယခုအချိန်၌ အဖိုးထန်က ပို၌ပင် အံ့သြသွား၏။ ခုနကတည်းက သူမနှင့် စကားပြောနေခဲ့ခြင်းဖြစ်သဖြင့် သူမက အဓိပ္ပါယ်မရှိလျှောက်ပြောတတ်သူဟု သူ မခံစားမိသော်လည်း သူ၏ မြေးနှင့် သက်တူရွယ်တူလေးတစ်ယောက်က ယခင်က ဆေးပညာကို လေ့လာခဲ့ဖူးသည်ဟု တွေးကြည့်ရန်မှာမူ....။ ၎င်းသည် ယုံကြည်ရန် အနည်းငယ် ခက်ခဲ၏။
အဖိုးထန်ပင် ဤကဲ့သို့ဖြစ်နေရာ ထန်ကျစ်ဟွားက သာ၍ပင် ဆိုးနေသေးသည်။
လူကြီးနှင့် လူငယ် မြေးအဖိုးနှစ်ယောက်က သူမအား အချိန်တစ်ခုကြာအောင် စိုက်ကြည့်နေရာ အကြည့်ခံရသူသည် အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့စပြုလာ၏။
