Chapter 40 : မနက်ဖြန် ထပ်လာခဲ့ဦး
အဖိုးအိုက သူမ၏စကားကို ကြားလိုက်ရသောအခါ သူ၏ အမူအယာမှာ ပို၍စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။
"မင်းရဲ့မျိုးရိုးနာမည်က ကျင်းလား။ မင်းအဖေနာမည်က ဘယ်သူလဲ။ အမေကရော။ မင်းရဲ့မိသားစုထဲမှာ ဘယ်သူရှိသေးလဲ"
"ကျေးဇူးပြုပြီး လူကြီးမင်းရှင့်၊ ကျွန်မက မိဘမဲ့တစ်ယောက်ပါ။ ကျွန်မရဲ့ မိသားစုထဲမှာ ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း ရှိပါတယ်"
သူမ၏မိထွေးမှာ ကွယ်လွန်သွားပြီဖြစ်၏။ သူမသည်လည်း ချောင်မိသားစုမှ ထွက်လာခဲ့ပြီး သူမ၏ မိဘအရင်းများမှာလည်း မည်သူမှန်းမသိပေ။ သူတို့ သေသလား၊ ရှင်သလားလည်း မသိသည်ဖြစ်ရာ သူမကိုယ်သူမ မိဘတစ်ယောက်ဟု ခေါ်လိုက်ခြင်းက မမှားပေ။
ကျင်းယွင်ကျောင်း စကားဆုံးသည်နှင့် အဖိုးအို၏ မျက်ခုံးများက စု၍ကျုံ့သွားကြသည်။ သူက လက်လှမ်းလိုက်ပြီး ကျင်းယွင်ကျောင်းအား ခြံဝန်းထဲသို့ ပြန်ဆွဲသွင်းလိုက်၏။
"နောက်ပြီး မင်းက ဒီဇာတိလား။ 'ရှု' ဆိုတဲ့ မျိုးရိုးနာမည်နဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို သိလား။ သူက လေးဆယ်ဝန်းကျင်လောက်ပဲ"
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် အနည်းငယ် ကြောင်အနေသည်။ သူမက ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီးနောက် ခေါင်းပြန်ခါပြလိုက်၏။ သူမ၏ အမူအယာက အနည်းငယ် တောင့်တင်းနေသည်။
အဖိုးအို၏ မျက်ဝန်းများအား သူမအား တစ်ဖန်ပြန်၍ ခဏကြာအောင် စိုက်ကြည့်နေပြီး သူ၏ မျက်ဝန်းထဲရှိ အနှောက်အယှက်ဖြစ်ဟန်က ယခင်ကထက် ပို၍ ပီပြင်လာ၏။
"အနီးကပ်ကြည့်တော့ သူက မတူပါဘူး။ ငယ်လွန်းတယ်၊ မျက်ခုံးတွေက ထင်းလွန်းတယ်၊ သူရဲ့မျက်ဝန်းအကြည့်တွေကလည်း သိမ်မွေ့မနေဘူး။ ရဲတင်းလွန်းတယ်"
အဖိုးအိုက သူမ နားမလည်နိုင်သော စကားများအား ရေရွတ်နေသည်။ သူက အသက်ပြင်းပြင်း ရှုသွင်းလိုက်ပြီးနောက် ဝေဝေဝါးဝါး ကြည့်လိုက်၏။ လူလတ်ပိုင်းအရွယ်လူကြီးက သူ၏ဘေးသို့ ကူတွဲပေးရန်အတွက် ပြေးလာသော်လည်း အဖိုးအိုက လက်ယမ်းပြ၍ နှင်လိုက်သည်။
