Chapter 132 : တွယ်ငြိစပြုလာသော
လီရှောက်ယွင်သည် မူလက သူမအား သူ့ကို ဦးလေးဟု ခေါ်စေချင်သည်။ စင်စစ် မျိုးဆက်တစ်ခုစာ ပို၍အသက်ကြီးသော နောက်ကွယ်၌ ယုံမှားဖွယ်ရာမရှိသော ဂုဏ်သိက္ခာတစ်ခုလည်း ရှိသည်လေ။ သူသည် ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ စရိုက်ကိုလည်း နားလည်၏။ ထို့ကြောင့် သူမအား စိတ်မပျော်ရွှင်အောင် လုပ်မိမည့်အရေးကို ရှောင်ရှားကာ နောက်ဆုံးမိနစ်တွင်မှ သူ၏ စိတ်ကို ပြောင်းလိုက်သည်။
သူသည် အဖိုးရှုနှင့်လည်း သိပြီး အဖိုးရှုက ကျင်းယွင်ကျောင်းအား ဂရုစိုက်ပေးရန်ပင် သူ့ကို ယုံကြည်စိတ်ချစွာ အပ်နှံခဲ့သေး၏။ ထို့အပြင် သူမထက် အသက်ရှစ်နှစ်၊ ကိုးနှစ်ခန့် ပိုကြီးသည့်အချက်ကိုလည်း ထည့်စဥ်းစားပါက သူ့ကိုယ်သူ အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်ဟု ယူဆလိုက်ခြင်းက မလွန်ကဲလွန်းပေ။
လီရှောက်ယွင်က ၎င်းကို ဖြစ်သင့်သည်ဟုသာ ယူဆလိုက်ပြီး ကျင်းယွင်ကျောင်းကမူ ချက်ချင်းပင် သူ့ကို စိတ်ရှုပ်စွာ စိုက်ကြည့်လာသည်။
အဖိုးထန်သည်လည်း အနည်းငယ် ဇဝေဇဝါဖြစ်သွား၏။ ခုနတုန်းက ဒီလုံမလေးက သူ့မှာ မိသားစုမရှိဘူးလို့ ပြောခဲ့တာ မဟုတ်လား။
"မိန်းကလေးကျင်းက တကယ်ပဲ အစ်ကိုတစ်ယောက် ရှိနေသေးတာလား။ ဒါဆိုရင် ကျုပ်ကပဲ တကယ့်ကို တောင်းပန်ရတော့မှာပဲ။ ဒီလုံမလေးနဲ့ ကျုပ်နဲ့က သိလာကြတာ နှစ်အတော်ကြာပါပြီ။ ဒီနေ့ ဒီမှာ ဆုံကြရုံပါပဲ။ သိပ်ပြီးတော့ ကိစ္စများများစားစား မရှိတာ အမှန်ပါ"
သူက ဒီကို ကြွေအိုးဝယ်ဖို့ လာခဲ့တဲ့အကြောင်းကို သေချာမပြောပြနိုင်ဘူး မဟုတ်လား။ တော်ကြာ သူက စျေးတွေပါ ဆက်မေးနေရင်ရော။ ဤသည်က လုံမလေးအတွက် ပြဿနာများကို ဖိတ်ခေါ်နိုင်သည်မှာ အသေအချာပင်။ လုံမလေးက သူ့မြေး၏ ရောဂါကို ကုသပေးရန်အတွက် ဒီရောက်နေသည်ဟုလည်း သူ မပြောနိုင်ပေ။ စင်စစ် ဤ ရုတ်တရက် ဘယ်နေရာကမှန်း မသိ ပေါ်ထွက်လာသော အစ်ကိုသည် သွေးနီးသော ဆွေမျိုးလား၊ သွေးဝေးသော ဆွေမျိုးလားဆိုသည်ကို မည်သူမှ သေချာမပြောနိုင်ပေ။
