Chapter 172 : ထူးဆန်းသော အဖွားအို
နှစ်ယောက်သားသည် ကားထဲ၌ ထိုင်နေကြပြီး သိပ်မကြာမီမှာပင် သူတို့သည် ခြံဝန်းတစ်ခု၏ ဝင်ပေါက်၌ ရပ်လိုက်၏။ ၎င်းမှာ သေးငယ်၍ တိတ်ဆိတ်သော ခြံဝန်းတစ်ခုဖြစ်ပြီး နှစ်လိုဖွယ်ကောင်း၍ နွေးထွေးသော ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ဖြစ်သည်။ အတွင်းသို့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ် လျှောက်လာပြီးနောက် သူတို့ဆီသို့ လှမ်းလာသော အိမ်ရှင်မတစ်ယောက်အား တွေ့လိုက်ရ၏။ သူမသည် အဖိုးကန်ကို မြင်လိုက်သည့် ခဏ၌ သူတို့ဆီသို့ ချက်ချင်းပင် ပြေးလာသည်။
"သမားတော်ကန်၊ ရှင် နောက်ဆုံးတော့ ရောက်လာပြီပဲ။ ကျွန်မရဲ့ ယောက္ခမက ရှင့်ကို အထဲမှာ စောင့်နေပါတယ်"
အိမ်ရှင်မက ဂရုတစိုက်ဖြင့် ခရီးဦးကြိုပြုလာ၏။
ဤအမျိုးသမီးသည် အသက်သုံးဆယ်ကို အနည်းငယ်သာ ကျော်ဦးမည့်ပုံရှိ၍ သူမ၏ ပုံစံက အလွန်ရှုပ်ပွနေပြီး သူမ ဝတ်ဆင်ထားသော အဝတ်အစားများက လျော့ရဲ၍ ရိုးစင်းသည်။ သူမ အနီးသို့ကပ်လာပြီးသည့်နောက်တွင် ဆီနှင့် မီးခိုးနံ့တစ်ခုက သူတို့၏ နှာခေါင်းများသို့ ရိုက်ခတ်လာ၏။ သူမသည် မီးဖိုချောင် မကြာခဏ ဝင်ရခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။
"သွားကြစို့"
အဖိုးကန်က သူမအား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်၍ ခေါင်းယမ်းလိုက်ပြီး သူ၏ အမူအယာမှာ ထူးဆန်းသွား၏။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် အခြေအနေအား ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မသိသေးသောကြောင့် အလိုအလျောက်ပင် ထုတ်မပြောဘဲ နေလိုက်သည်။ ထိုခဏတွင် အိမ်ရှင်မက သူမအား သတိထားမိသွားပြီး မေးလာ၏။
"ဒါက ရှင့်ရဲ့မြေးမလေးလား"
အဖိုးအိုက ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
အမျိုးသမီးက အလျင်အမြန်ပင် ရယ်မောလိုက်၏။
"သူက တကယ့်ကို လှတာပဲ။ ပြီးတော့ ဒီလိုအသက်အရွယ် ငယ်ငယ်လေးနဲ့ အိမ်ကိုပင့်တာတွေမှာ ရှင့်ကို အဖော်ပြုပေးရလောက်အောင် သိနေပြီဆိုတော့ သူက သေချာပေါက် အနာဂတ်မှာ ပြိုင်ဘက်ကင်း သမားတော် ဖြစ်လာလိမ့်မယ်"
