Chapter 100 : ထမင်းတစ်နပ် လိုက်ကျွေးခြင်း
စူးချူ၏ မျက်လုံးထဲတွင် ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် လုံးဝ အိမ်တွင်းပုန်းတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူမသည် များသောအားဖြင့် စနေနေ့များတွင်သာ အချိန်တိတိကျကျ အိမ်က ထွက်သွားလေ့ရှိပြီး ပြန်ရောက်လာပြီးနောက် သူမ၏ အခန်းထဲတွင်သာ သော့ပိတ်၍ နေလေ့ရှိ၏။ ထို့ကြောင့် ကျင်းယွင်ကျောင်းက ယနေ့ သူတို့အား အပြင်ထွက်ရန် ခေါ်သည်မှာ တကယ်ပင် ရှားပါးသော ဖြစ်စဥ်ဖြစ်၍ စူးချူးက အများကြီးတွေးနေခြင်းမရှိဘဲ ၎င်းကို လက်ခံလိုက်သည်။ ကန်ကျင်းချန်က အနည်းငယ် တွန့်ဆုတ်နေသော်လည်း သူသည် စူးချူကို မနိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့် သူသည် အဝတ်အစားလဲ၍ ထွက်လာလိုက်ရတော့သည်။
"ပြောင်ကျဲ၊ ဒီနေ့ နေက အနောက်ကများ ထွက်တာလား။ အစ်မ အိမ်မှာပဲ စာမလုပ်တော့ဘူးပေါ့"
စူးချူက ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ လက်မောင်းအား မှီတွယ်လိုက်ရင်း သူမ၏ မျက်နှာက စိတ်လှုပ်ရှားမှုအပြည့်နှင့်။
"ကျွန်မတို့ ဘယ်သွားမှာလဲဟင်"
ကျင်းယွင်ကျောင်းက ပြုံး၍ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"ငါ နင်တို့ကို ထမင်းတစ်နပ်လောက် လိုက်ကျွေးမလို့"
ထမင်းတစ်နပ်စားချိန်က မကြာသော်လည်း ချောင်ဟုန်ယဲ့ ငါးစာကို လာဟပ်သည်အား မြင်ရရန်ဖြစ်၏။
"ကျွန်မလည်း အခု ဗိုက်ဆာနေတာ။ ဒါဆို ကျွန်မ ကြက်သားစတူးနဲ့ ငါးကင်စားချင်တယ်။ ဟို လမ်းဘေးက ဆိုင်ကို သွားကြစို့။ အဲဒီက တကယ်စားကောင်းတာ"
စူးချူက အစားမက်သော မျက်နှာလေးဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ ထို့နောက် လက်တစ်ဖက်က ကျင်းယွင်ကျောင်အား ချိတ်ထားပြီး ကျန်တစ်ဖက်က ကန်ကျင်းချန်အား ဆွဲကာ ထိုဆိုင်လေးဆီသို့ ပြေးသွားလေ၏။
သူတို့အား တစ်စုံတစ်ယောက်က စောင့်ကြည့်နေသည်ကို ခံစားလိုက်ရသော်လည်း ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် မပြုံးမိဘဲ မနေနိုင်ချေ။ သူမသည် ခေါင်းလှည့်မကြည့်ဘဲ စူးချူ၏ နောက်သို့သာ လိုက်သွားလိုက်သည်။
