Chapter 147 : အတိတ်က စိတ်ဒဏ်ရာ
နွမ်းလျနေသောအသံက ဆွဲဆောင်မှုရှိသည့် ကြမ်းရှရှ အရိပ်အယောင်ကို သယ်ဆောင်ထားပြီး မျက်နှာ၌လည်း မာနများပါဝင်နေသည့် အလွန်အမင်း ခံ့ညားချောမောမှုက ရှိနေကာ မျက်ခုံးများကိုလည်း ပင့်ထားသည်။ အားလုံးကို အတူတကွပေါင်းစပ်လိုက်သောအခါ စကားဖြင့်ပင် မဖော်ပြနိုင်သော ဆွဲဆောင်မှုတစ်ခုကို ပေးစွမ်းနေ၏။
ဘဝသက်တမ်းနှစ်ခုစာ နေထိုင်ခဲ့သော်လည်း ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ယခင်က လီရှောက်ယွင်ကဲ့သို့သောလူကို တခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့ပေ။ သူ၏ စတိုင်၊အသံနှင့် သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်အပါအဝင် အစိတ်အပိုင်းများအားလုံးက ထက်မြက်သော ကြန်အင်လက္ခဏာများ ရှိနေသူဖြစ်သည်။ အမှန်ပင်၊ ယခင်ဘဝက သူမ,သိသော လူ့အသိုက်အဝန်းမှာ သေးငယ်လှ၏။ ကျောင်းမှလွဲလျှင် လူအများကြီးကို သူမ တွေ့မြင်နိုင်သည့် တစ်ခုတည်းသောနေရာမှာ ထောင်ပင်ဖြစ်၏။
လီရှောက်ယွင်သည် သူ၏ လက်ရှိအခြေအနေအရ မထနိုင်သဖြင့် ကျင်းယွင်ကျောင်းကသာ ထိုင်လိုက်ပြီး ပန်းသီးတစ်လုံးကို ဆွဲယူလိုက်သည်။
"စားချင်လား"
"မင်း တကယ် ဘာပြောစရာမှ မရှိဘူးလား"
လီရှောက်ယွင်က ထပ်မံ၍ မေးလိုက်၏။
"ဒါဆို ကျွန်မဘာသာ ကျွန်မပဲ စားလိုက်တော့မယ်"
ကျင်းယွင်ကျောင်းက သူပြောသည်အား မကြားသလိုပင် ပြုမူလိုက်သည်။
လီရှောက်ယွင်၏ နှုတ်ခမ်းများက တွန့်ကွေးသွားပြီး ဤမိန်းကလေးငယ်လေးအား စောင့်ကြည့်နေလိုက်၏။ သူက ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် တကယ်တမ်း၌ ငယ်ရွယ်သေးသည်ဟူ၍ တွေးနေမိသည်။ ထို့ကြောင့် အရွယ်ရောက်သူတစ်ယောက် အနေနှင့် သူက သူမကို စဥ်းစားဆင်ခြင်မှုအချို့အား အနည်းနှင့်အများဆိုသလို ပေးသင့်၍ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လောက်လည်း အလျှော့ပေးသင့်၏။ ထိုကဲ့သို့သာ စဥ်းစားလိုက်၍ သူက အပြုံးမမည်သော အပြုံးတစ်ခုအား ဖျစ်ညှစ်၍ ပြုံးလိုက်သည်။
"ကိုယ် ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဒီကားအက်စီးဒင့်အကြောင်းကို ပြောရရင် တကယ်တော့ အဲဒါက မင်းနဲ့လည်း ဆက်စပ်မှုအချို့ရှိနေတယ်"
