Chapter 149 : အရှက်မရှိခြင်း
ကျင်းယွင်ကျောင်းက နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ရင်းနှီးနေသော ပုံရိပ်နှစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမက သူမ လက်ကို ကူကယ်ရာမဲ့စွာပင် ပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး တစ်ရှူးအစိုတစ်ရွက်ကို သုံး၍ သန့်စင်လိုက်၏။ အတိအကျပင် ထိုနှစ်ယောက် မျှော်လင့်ထားသည့် ပျာယာခတ်သွားသည့် အမူအယာမျိုး မဟုတ်ပေ။
ကျင်းယွင်ကျောင်းက စကားတစ်ခွန်း မဆိုသည်အား မြင်သောအခါ ဟယ့်ကျားစစ်က သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများကို မဲ့ပစ်လိုက်ပြီး ထန်ကျစ်ဟွား၏ရှေ့၌ ရပ်လိုက်သည်။
"အစ်ကိုကျစ်ဟွား၊ ဒီတောလို နေရာသေးသေးက လူတွေက အရှက်ကို မရှိကြတာလား။ မနက်ခင်းအစောကြီးမှာတောင် ရှင့်ရဲ့လက်ကို တယုတယကိုင်ထားတဲ့အထိလေ။ သူတို့က ရှင့်ရဲ့ စိတ်ခံစားချက်တွေနဲ့ စာလေ့လာတာကို ထိခိုက်အောင် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ကြိုးစားနေတာ မဟုတ်ဘူးလား။ အိမ်ပြန်သွားတဲ့ ဦးလေးသာ ဒါကိုသိသွားရင် သူက ရှင့်ကို သေချာပေါက် အိမ်ပြန်ခေါ်မှာပဲ"
ဟယ့်ကျားစစ်၏ နောက်ကလိုက်လာသူမှာ ချောင်ဟုန်ယဲ့ဖြစ်၏။
ချောင်ဟုန်ယဲ့သည် အဆောင်နေကျောင်းသူ တစ်ဦးဖြစ်သည်။ တစ်ချိန်တည်း အတူတူပေါ်လာ၍ သူတို့နှစ်ယောက် ဘာလုပ်နေကြမှန်း ကျင်းယွင်ကျောင်း တကယ်ကို နားမလည်တော့။
ကျင်းယွင်ကျောင်းက အဘယ်သိမည်နည်း။ ဟယ့်ကျားစစ်သည် ပေါင်းရသင်းရလွယ်သည့်ပုံပေါ်သော်လည်း လက်တွေ့၌ သူမသည် အာဏာရှင်တစ်ယောက်ပင် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ချောင်ဟုန်ယဲ့က သူမအား မနက်တိုင်း ကျောင်းပေါက်ဝ၌ စောင့်နေရ၍ စာသင်ခန်းထဲ၌မူ အခြားသူများအား သူတို့၏ ဆက်ဆံရေး ဘယ်လောက်ကောင်းကြောင်းကို ပြရန်အတွက် သူမကိုယ်သူမ ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ မိတ်ဆွေကောင်းအဖြစ် ပြုမူတတ်သည်။
ထိုအခိုက်၌ ချောင်ဟုန်ယဲ့သည် ကျင်းယွင်ကျောင်းအား အော့နှလုံးနာဟန်ဖြင့် ကြည့်နေ၏။ သူမ၏ အကြည့်များက လှောင်ပြောင်နေသော အရိပ်အငွေ့များပါနေပြီး ကျင်းယွင်ကျောင်းက မယားကြီးထံ၌ လက်ပူးလက်ကြပ် အဖမ်းခံရသည့် မယားငယ်တစ်ယောက်အလားပင်။
