Chapter 7 : ကျောက်စိမ်းမှ ဝိညာဥ်စွမ်းအားများကို စုပ်ယူခြင်း
စကားပြောပြီးသွားသည်နှင့်တပြိုင်နက် အဖိုးအို၏ပုံရိပ်က တဖြည်းဖြည်း မှိန်ဖျော့ပျောက်ကွယ်စပြုလာသည်။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ရုတ်တရက် မသက်မသာခံစားလိုက်ရဖြင့် အလျင်အမြန်ပင် ဒူးထောက်လိုက်၏။
"ဒီမျိုးဆက်သစ်လေးက ဘိုးဘေးရဲ့ဆုံးမစကားတွေကို လိုက်နာကျင့်သုံးပါ့မယ်။ ဤစကားကို ဖောက်ဖျက်မိခဲ့ပါက ကျွန်မ ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်း သေဆုံးခြင်းကို မရပါစေနဲ့။"
"ကောင်းပါပြီ၊ ပြောဖို့လိုတာတွေကိုလည်း ငါ မင်းကို ပြောပြီးပါပြီ၊ မင်း ဆန္ဒရှိသလို လုပ်ဆောင်နိုင်ပါတယ်ကွယ်။ အို..ထပ်ဖြည့်ပြောရရင် အပြင်လောကရဲ့အချိန်စီးဆင်းနှုန်းက ဒီနယ်မြေလွတ်ရဲ့အချိန်စီးဆင်းနှုန်းထက် ငါးဆပိုမြန်တယ်။ ဒါကြောင့် မင်းအပြင်ကို ထွက်သွားတဲ့အချိန်ကျရင် လန့်မသွားနဲ့ဦး။ ဒီနယ်မြေလွတ်ကို အဝင်အထွက်လုပ်ဖို့က ရိုးရှင်းပါတယ်၊ မင်း ဒါကို အာရုံစိုက်လိုက်ဖို့ပဲ လိုတယ်..."
နောက်ဆုံးစကားကို ပြောပြီးသည်နှင့်တပြိုင်နက် သူ၏ပုံရိပ်သည်လည်း လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် သူတို့အပြန်အလှန်ပြောခဲ့ကြသော စကားများကို နှလုံးသားထဲ၌ စွဲစွဲမြဲမြဲမှတ်သားထားလိုက်ပြီး သူပျောက်ကွယ်သွားသည့်နေရာကို ဦးတည်ကာ အကြိမ်ရေ အနည်းငယ်မျှ ဂါရဝပြုလိုက်၏။
ဘုရားသခင်သည် သူမအား ကရုဏာထားတော်မူ၍ ဤဘဝ၌ ရှင်သန်ရန် မတူညီကွဲပြားသည့် နည်းလမ်းတစ်မျိုးကို ပေးခဲ့ပြန်ပြီဖြစ်သည်။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့လိုက်ရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်၏။ သူမသည် ဘိုးဘေး၏ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း လိုက်နာခဲ့သည်၊ သူပြောသွားသကဲ့သို့ပင်၊ သူမ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ သူမ၏အခန်းထဲသို့ ပြန်ရောက်နေ၏။
သို့သော် ထိုအခိုက်မှာပင် သူမ၏ဝမ်းဗိုက်သည် အသံမြည်လာကာ သူမ နေရာလွတ်နယ်မြေထဲသို့ မဝင်မီက သောက်ခဲ့သည့် ဆန်ပြုတ်တစ်ပန်းကန်ကို သတိရသွားသည်။
