Chapter 180 : အပေးအယူ
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် အဖိုးထန်က သူ့ အဖိုးတန်မြေးအား ကိုယ်တိုင်လွှတ်၍ လာခေါ်စေသည်အထိ ရှန်းကျင်အား တန်ဖိုးထားမှန်း မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပေ။
ထန်ကျစ်ဟွားသည် ဒရိုင်ဘာ ဘေးခုံ၌ ထိုင်နေပြီး နောက်ကြည့်မှန်မှတစ်ဆင့် ကျင်းယွင်ကျောင်းအား ကြည့်နေသည်။ နွေရာသီသည် သူမအား အကျိုးသက်ရောက်မှုရှိပုံမရဘဲ သူမ၏ အသားအရောင်က ဖြူဖွေးနူးညံ့နေကာ ဤသည်းမခံနိုင်လောက်စရာ နေအပူရှိန်အောက်၌ ၎င်း၏ အေးမြနေသောပုံစံက လူများအား အနည်းငယ် စိတ်အေးငြိမ်းသွားစေနိုင်ပေသည်။
"အန်တီရှန်း၊ အဖိုးက အန်တီ့ကို ကွာရှင်းဖို့အတွက် ကူညီပေးပါလိမ့်မယ်။ အဲဒီအချိန်မှသာ အန်တီက ရှေ့ထွက်လာဖို့ လိုပါတယ်"
ထန်ကျစ်ဟွားက အားနည်းနေသော အသံဖြင့်ပြောလိုက်သည်။
ယခုအချိန်တွင် သူ၏ အသားအရေမှာ ပုံမှန်လူများနှင့် တူညီလုနီးပါးရှိသော်လည်း တကယ်တမ်းတွင် သူ၏ အခြေခံမှာ သိပ်မကောင်းပေ၊ ထို့ကြောင့် သူမက သူ့ကို ဆက်၍ ကုသပေးနေရခြင်း ဖြစ်သည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
ရှန်းကျင်က ပျာပျာသလဲ ပြန်ဖြေလိုက်၏။
သူမသည် ဤအချိန်၌ စိတ်စောလွန်းနေပြီး ဥက္ကဌထန်က သူမကို အမှန်တကယ် ကူညီပေးလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်မထားခဲ့ပေ။ စင်စစ် သူမ၏ အဖေသည် သူနှင့် ကောင်းမွန်သော ဆက်ဆံရေးရှိသော်လည်း နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာညောင်းသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။
"အန်တီက ယဥ်ကျေးလွန်းနေပါပြီ။ အဖိုးက အန်တီ ကျေးဇူးတင်သင့်တဲ့သူက ကျင်းယွင်ကျောင်းလို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူ့ကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် အန်တီ ဟွားနင်ခရိုင်မှာ ဒုက္ခအကြီးအကျယ်ရောက်နေတာကို ထန်မိသားစုက သိမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒါနဲ့ စကားမစပ်၊ အဖိုးက ကျွန်တော့်ကို အန်တီ့အတွက် အိမ်တစ်လုံး ဝယ်ပေးဖို့ မှာလိုက်တယ်။ လောလောဆယ်တော့ အန်တီ အဲ့မှာပဲ နေလိုက်ပါဦး။ တကယ်လို့ အန်တီ နင်းမြို့တော်ကို ပြန်သွားချင်တယ်ဆိုရင် အန်တီ သူ့ကို ပြောလို့ရပါတယ်။ သူက အဲဒီအတွက် နေရာတစ်ခု ထပ်ရွေးပေးလိမ့်မယ်"
