Chapter 126 : ငါးစာကိုသာမြင်၍ ငါးမျှားချိတ်ကို မမြင်ခြင်း
ချောင်ဟုန်ယဲ့က မျက်လုံးပြူးသွား၏။ သူမက ကျင်းယွင်ကျောင်း ဤကဲ့သို့ ပြန်ပြောမည်ဟု ထင်မထားပေ။
တစ်ဖက်၌ ကျင်းယွင်ကျောင်းက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင်။ ချောင်ဟုန်ယဲ့အပေါ်၌ သူမ၏ အကြည့်များက ရွံစရာကောင်းသည့်အရာကို ကြည့်နေရသည်နှင့် ဆင်တူပြီး သူမ၏ လေသံကလည်း သူမ၏ ရွံရှာစက်ဆုပ်မှုကို ဖော်ပြနေသည်။
"ချောင်ဟုန်ယဲ့၊ မမေ့နဲ့နော်။ ငါ သူ့ကို ကယ်ဖို့ နည်းလမ်းတစ်ခုရှာတွေ့ခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် ဆေးရုံက သမားတော်တွေကတောင် သူ့ကို ကယ်ဖို့ရာ အဲဒီနည်းလမ်းက ထိရောက်မှုရှိတယ်လို့ အတည်ပြုပေးခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ချောင်ဝေ့မင်က ဒါကို သုံးဖို့ ခေါင်းမာနေခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့သမီးအရင်းဖြစ်တဲ့ နင်ကလည်း ငြင်းခဲ့တယ်လေ။ ငါလိုချင်တာက သူသေသွားရင်တောင် နင်တို့သားအဖနှစ်ယောက်ကို ခြောက်လှန့်နေစေချင်တာ။ ပြီးတော့ နင်တို့နှစ်ယောက်လုံး ဒုက္ခရောက်နေတာတွေကို သူမြင်မှ အေးချမ်းနိုင်မှာလေ"
ကျင်းယွင်ကျောင်းက သူမအား ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ခြောက်လှန့်လိုက်သည်။
ဤကဲ့သို့သော ကလေးမျိုးအား မြေတောင်မြှောက်ပေးခဲ့မိခြင်းကြောင့် သေပြီးတဲ့နောက် သူမ အမှန်တကယ် ကျေနပ်နိုင်ပါ့မလား။
ချောင်ဟုန်ယဲ့က ဖြူဖျော့သွားပြီး ...
"ငါက နင့်ရဲ့နည်းလမ်းက မထိရောက်မှာ ကြောက်လို့၊ ပြီးတော့ အမေ့ကို ထပ်ပြီးတော့ နာနာကျင်ကျင် ခံစားနေရမှာစိုးလို့"
ကျင်းယွင်ကျောင်းက နှုတ်ခမ်းကို မဲ့လိုက်သည်။ နာကျင်မှုနှင့် နှိုင်းယှဥ်ပါက ယဲ့ချင်က အသက်ရှင်ရသည်ကို ပို၍ အလိုရှိမည်ဟုသာ သူမ ထင်၏။ စင်စစ် သူမသည် အသက်သုံးဆယ်ကျော်သာ ရှိသေးသည်။ ပျမ်းမျှလူ့သက်တမ်းနှင့် နှိုင်းယှဥ်ပါက သူသည် သက်တမ်းတစ်ဝက်ပင် မနေထိုင်ခဲ့ရပေ။
ထို့အပြင် ချောင်ဟုန်ယဲ့က လူကြားကောင်းအောင် ပြောလျှင်တောင်မှ တကယ်တမ်း သူမသည် ယဲ့ချင်၏ ရောဂါက သက်ဆိုးရှည်လွန်းသည်ဟု တွေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ၏ ရင်ထဲ၌ ယဲ့ချင်၏ ကျေးဇူးတရားအားလုံးက လျော့ပါးပျောက်ကွယ်သွားပြီဖြစ်၏။
