Chapter 161 : လုပ်ရကိုင်ရသည်မှာ အတော်လေး ပျော်စရာကောင်းခြင်း
အခြားသူများ ထိုအကြောင်းကို ပြောကြသည်ကို ကြားပြီးနောက် ကျင်းယွင်ကျောင်းလည်း သိသွား၏။ လီရှောက်ယွင်သည် ဤနေရာသို့ အချိန်အတော်ကြာကတည်းက ရောက်နေသော်လည်း အပြင်ဘက်၌သာ တစ်ချိန်လုံးနေခဲ့ပြီး ချောင်ဝေ့မင် ထွက်လာပြီးသည့်နောက်မှ သူကိုယ်တိုင် လူလုံးထွက်ပြခြင်းလား။
သူမသည် ထိုအကြောင်းနှင့်ပတ်သတ်၍ အနည်းငယ်ထူးဆန်းသလို ခံစားလိုက်ရသော်လည်း လီရှောက်ယွင်၌ သစ္စာရှိသောစိတ် အနည်းငယ်ရှိသည်ကိုတော့ သူမ မငြင်းနိုင်ပေ။
"ဒါ...ဒီအချိန်က ငါ့ဦးလေးရဲ့စာသင်ချိန်ပဲ။ ဒါကြောင့် ငါ နည်းနည်းရှင်းလိုက်မယ်"
အတန်းခေါင်းဆောင် ကျီသာ့ယုံးက ပြဿနာများ စဲသွားသည့်အချိန်ကို အခွင့်ကောင်းယူလိုက်ပြီး ကျင််းယွင်ကျောင်းအား ဂရုတစိုက်ဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ၏ ဒေါသအား နှိုးဆွမိမည်ကို ကြောက်ရွံ့နေလုနီးပါးပင်။ သူမက တုံ့ပြန်မှုမရှိသည်ကို မြင်မှသာ သူက ကြမ်းပြင်ပေါ်၌ ပြန့်ကျဲနေသော စားပွဲအစအနများကို သန့်ရှင်းရေးစလုပ်လိုက်၏။ ပြီးနောက် သူသည် အတန်း၏ နောက်မှ ကျိုးနေသော စားပွဲခုံတစ်ခုံကို ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ ထိုင်ခုံရှေ့သို့ ရွေ့ပေးလိုက်သည်။
ကျင်းယွင်ကျောင်းအတွက်မူ သူမသည် ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ စားပွဲကို အပိုင်စီးထားသော်လည်း ပြန်မယူရဲ၍ ဘာမှမလုပ်ဘဲ နေလိုက်၏။
သူသည် ခုနလေးက ကျင်းယွင်ကျောင်း ပြသသွားသည့် အထိန်းအသိမ်းမရှိသော တိုက်ကွက်များကို အနည်းငယ် ကြောက်ရွံ့နေဆဲဖြစ်သည်။
သို့ရာတွင် အခြားသော ကျောင်းသားများသည်လည်း ထိတ်လန့်နေသော်လည်း အချိန်တစ်ခုကြာပြီးနောက် သူတို့ ထိုအကြောင်းကို ပြန်တွေးသောအခါ သူတို့၏ စိတ်ထဲ၌ သူမအား အံ့သြသလို လေးလည်း လေးစားမိကြ၏။ ထို တိုက်ကွက်များမှာ ရုပ်ရှင်များထဲမှဟာများနှင့် တထပ်တည်းတူသည်ဟု ခံစားနေရသည်။ တိကျပြတ်သားပြီး တည်ငြိမ်သည်။
