Chapter 122 : ရတနာသိုက်နှင့်တိုးခြင်း
သူမ၏ နေရာလွတ်နယ်မြေ မျက်နှာပြင်သည် အလွန်ကျယ်ပြန့်လှသည်။ ထို့ကြောင့် ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ဆေးပင်အနည်းငယ်အပြင် သစ်သီးများ၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက်များနှင့် အခြားအပင်များကို နေ့စဥ်နေ့တိုင်း နည်းနည်းချင်းစီ စိုက်ပျိုးထား၏။ ထို့အပြင် နေရာလွတ်နယ်မြေထဲရှိ ရေပူစမ်းရေကြောင့် အထဲမှ စိုက်ပျိုးထွက်ကုန်များသည် အပြင်က ပစ္စည်းများထက် အဆပေါင်းများစွာ ပို၍ လတ်ဆတ်သည်။
နေ့လည်ပိုင်း အတန်းနှစ်ချိန်တက်ပြီးနောက် ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် သူမ၏ တာဝန်ကျ အတန်းဆရာမထံတွင် ခွင့်တိုင်လိုက်၏။ ထို့နောက် ခရိုင်မြို့၏ ဆင်ခြေဖုံးရှိ လယ်သမားအိမ်ထောင်စုတစ်စုထံမှ ခြံတစ်ခြံ ငှားရမ်းရန်အတွက် လာခဲ့လိုက်သည်။
ဖော်ပြပါ ခြံဝန်းသည် လုံးဝကြီး သီးခြားဖြစ်မနေဘဲ အဖိုးရှု လက်ရှိနေထိုင်နေသော ခြံဝန်းနှင့် ဆင်တူ၏။ နှိုင်းယှဥ်ကြည့်ပါက ၎င်းက အနည်းငယ် ပို၍ တိတ်ဆိတ်၏။ ၎င်း၏ဘေး၌ ခြံတံခါးဝကြီးများကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပိတ်ထားသော အခြားခြံဝန်းများရှိသည်။ ၎င်းမှာ အလွန်အေးချမ်းပြီး လူသူကင်းရှင်းကာ မြို့ထဲရှိ မိသားစုများနှင့် မတူပေ။
၎င်းအားခြုံကြည့်ပါက ဤကဲ့သို့သော နေရာမျိုးသည် ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ လိုအပ်ချက်များနှင့် အပြည့်အဝပင် ကိုက်ညီသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ၎င်းက လူများ၏ အာရုံကို မဆွဲဆောင်သောကြောင့်ပင်။ ၎င်းသည် သူမအတွက် သူမ၏ နယ်မြေထဲမှ ထုတ်ကုန်များကို လွှဲပြောင်းရန် အချက်အချာနေရာတစ်ခု ဖြစ်လာလိမ့်မည်။
နေရာလွတ် နယ်မြေထဲတွင် ပစ္စည်းတစ်ခု၏ လတ်ဆတ်မှုကို ထိန်းထားနိုင်သည့် လုပ်ဆောင်ချက်ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် သူမ သယ်ယူလိုသော သစ်သီးများနှင့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်မျိုးစုံကို ညအချိန်မှသာ ထုတ်ယူနိုင်မည် ဖြစ်၏။ သူမသည် ယာဥ်တစ်စီးကို ငှားလိုက်ပြီး ယွီထျန်းရှန်း၏ တံခါးဝသို့ ထုတ်ကုန်များသွားပို့ရန် သုံးလိုက်သည်။
