Chapter 145 : အရှံးသမားလိုလူတစ်ယောက်
မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့်ကြာပြီးနောက် ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ဆေးရုံသို့ အပြေးအလွှားရောက်လာ၏။ လီရှောက်ယွင်သည် သီးသန့်လူနာခန်းထဲ၌ နေ,နေသည်။ သူမ တံခါးကို ဖြတ်၍ ခြေချလိုက်သည်နှင့် လီရှောက်ယွင် မှိန်းနေသည်အား တွေ့လိုက်ရ၏။ သူသည် သေလောက်အောင်ပင် ဖြူဖျော့နေပြီး သူ၏ ခေါင်း၌လည်း ပတ်တီးများရှိနေ၏။
သူမ ရောက်လာစဥ်က သူနာပြုအား ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်များကို မေးပြီးဖြစ်သည်။ သိရသရွေ့ လီရှောက်ယွင် ဆေးရုံတက်ရသည်မှာ သူ ကားအက်စီးဒင့်ဖြစ်ခဲ့သောကြောင့်ပင်။ သဘောတရားအရ ပြောရလျှင် ဤသည်က သူမနှင့် ဘာမှဆိုင်မနေသင့်။
ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ လက်မောင်းတွင် သစ်သီးခြင်းတောင်းတစ်ခုကို ချိတ်ထားပြီး အထဲရှိ သစ်သီးများအားလုံးမှာ သူမ၏ နေရာလွတ်နယ်မြေထဲမှ ထွက်သောသစ်သီးများနှင့် လဲလှယ်ထားပြီး ဖြစ်၏။ ၎င်းရနံ့မှာ သင်းပျံ့၍ ချိုမွှေးလှသည်။
"မင်း ရောက်လာပြီလား"
တုလင်းက ကသုတ်ကရက် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်၍ ကျင်းယွင်ကျောင်းအား ကြည့်ရင်း အလွန် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်နေ၏။
"လီရှောက်က ကားအက်စီးဒင့်ဖြစ်ပြီး သူ့ရဲ့နဖူးနဲ့ခြေထောက်မှာ ဒဏ်ရာရသွားတာ"
ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ အမူအယာက မဲ့တဲ့တဲ့ဖြစ်သွား၏။ တုလင်း ရှိနေသောကြောင့် သူမလာရသည့် အကြောင်းအရင်းကို တိုက်ရိုက် ဖော်ပြရန် သူမအတွက် မလွယ်ကူပေ။
စင်စစ် သူမသည် ယောက်ျားကြီးနှစ်ယောက်နှင့် ရင်ဆိုင်နေရခြင်း ဖြစ်သည်။ သူတို့၏ ကားအက်စီးဒင့်နှင့် ယခင် သူမ သူ့အား ကန်ခဲ့သည့် ဖြစ်ရပ် မည်သို့ ပတ်သတ်နေကြောင်း တစ်ဖက်လူအား ထုတ်မမေးနိုင်ပေ။
လီရှောက်ယွင်က သူ၏ မျက်လုံးများကို ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဖွင့်လိုက်၏။ ယခင်ကနှင့် ယခုလက်ရှိ သူ၏ ဖြူဖျော့နေသောပုံစံအား နှိုင်းယှဥ်ကြည့်ပါက ခေါင်းမာမှုများနှင့် တဇွတ်ထိုးဆန်မှု အနည်းငယ်လည်း ပျောက်ဆုံးနေ၍ ၎င်းက သူ့အား အနည်းငယ် ကရုဏာ သက်လာစေသည်။ သို့ရာတွင် သူ၏ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ မြင့်မြတ်သော အရှိန်အဝါက လျှော့ပါးမသွားပေ။ သူ၏ အကြည့်များကမူ အနည်းငယ် စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေပုံပင်။ ဤကဲ့သို့ ဖြစ်နေသော သူ့အား ကြည့်နေရင်း ကျင်းယွင်ကျောင်း အပြစ်ရှိသလို ခံစားရ စပြုလာသည်။
