Chapter 129 : ဆေးအိုးကြီး(၁)
စျေးနှုန်းမှာ ယွမ်သန်းနှစ်ဆယ် အနည်းငယ် ကျော်ရုံမျှသာဖြစ်ကြောင်း သူမ မှတ်မိ၏။
သို့သော် အတိတ်ဘဝက ကြွေအိုးကို ဝယ်သွားသော ကုန်သည်သည် ကလိမ်ကကျစ်ကျ၍ လောဘကြီးကြောင်းကို ကျင်းယွင်ကျောင်း အသိပင်၊ အဖိုးအိုက သူ့ကို သဘောမကျသောကြောင့် စျေးနှုန်းကို လျှော့ချပစ်ခဲ့သည်လား။ တကယ်တမ်း ယခု သတ်မှတ်ပေးသော စျေးသည် အမှန်တကယ်ပင် ထိုက်တန်၍ သူတို့ကြား၌လည်း ပို၍ မျှတပေသည်။
သူမ၏ အံ့သြသွားသောအမူအယာများကို မြင်မှ အဖိုးအို၏ နှလုံးသားက မျှခြေသို့ပြန်ရောက်သွား၏။ ဤမိန်းကလေးသည် တံခါးအား ဖြတ်လျှောက်လာကတည်းက သူမ၌ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှုနှင့် တည်ငြိမ်အေးဆေးသော စိတ်ထားရှိနေသည်။ သူမ၏ ငယ်ရွယ်သော အသက်အရွယ်နှင့် မအပ်စပ်သည်မှာ အသိအသာပင်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် ယခုအချိန်၌ သူမ၏ တုံ့ပြန်မှုက အတော်လေး သာမန်ဆန်နေ၏။ ယွမ် သုံးဆယ့်ငါးသန်း။ အကယ်၍ သူမသာ ထိုပမာဏကို ကြားပြီးနောက် တည်ငြိမ်နေသေးပါက ဤအဖိုးအိုးသည် အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့မိပေလိမ့်မည်။
သူက မျက်လုံးများမှေးသည်အထိ ပြုံးလိုက်၏။ ကျင်းယွင်ကျောင်းက ခဏမျှသာ အံ့အားသင့်နေပြီးနောက် ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားသည်။
၎င်းမှာ စျေးကောင်းဖြစ်ရာ မည်သူက ဤစျေးအား မဖြစ်သင့်ဟု ငြင်းပယ်မည်နည်း။
သူမက ချက်ချင်းပင် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သဖြင့် အဖိုးအိုက ကျေကျေနပ်နပ် ရယ်မော၍ ချက်ချင်းပင် အပြာနှင့် အဖြူစပ် ကြွေအိုးကို ယူကာ ပွေ့ထားလိုက်တော့သည်။ ကျင်းယွင်ကျောင်းထံ သူမ၏ ဘဏ်အကောင့်ကို မေးပြီးနောက် သူက ထန်ကျစ်ဝေ့အား ဖုန်းတစ်ကောခေါ်ဖို့ ပြောလိုက်ပြီး လက်ကျန်ငွေပမာဏအား စစ်ကြည့်လိုက်၏။ ငွေလွှဲပေးချေမှုက နောက်ဆုံးတော့ တရားဝင် ပြီးဆုံးသွားပေပြီ။
ယခုအချိန်၌ သူတို့သည် တရားဝင် စီးပွားရေးကိစ္စ ပြီးဆုံးပြီဖြစ်သဖြင့် အဖိုးအိုက စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။ အချိန်ကိုက်ပင် စားပွဲထိုးများက ဟင်းပွဲများနှင့် ဝင်ရောက်လာကြ၏။ ဤနေရာ၌ ရောက်နေသည်မှာ နာရီဝက်ခန့်ကြာသွားပြီ ဖြစ်ရာ ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ အစာအိမ်သည်လည်း ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေသည်။ သူမက နှစ်နှင့်ချီ၍ အစားမစားရသေးသကဲ့သို့ အားပါးတရ စားသောက်နေသလို တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ကျက်သရေရှိမှုနှင့် သပ်ရပ်သန့်ရှင်းမှုလည်း ရှိနေသေး၏။
