Chapter 11 : အဓိပ္ပာယ်မရှိ ပြောဆိုခြင်း
ကျင်းယွင်ကျောင်းက ဆရာမကျင်၏စကားကို ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်၊ သို့သော် သူမ ရုံးခန်းထဲမှ ထွက်မသွားမီမှာပင် ဆရာမကျင်၏စားပွဲပေါ်ရှိ ဖုန်းမြည်သံက သူမအား ရပ်တန့်သွားစေ၏။
တစ်ဖက်လူပြောသည်အား နားထောင်ရင်း ဆရာမကျင် မျက်နှာပျက်သွားသည်။
ခဏကြာပြီးနောက် သူမက ကျင်းယွင်ကျောင်းအား ပြောလာ၏။
"ကျင်းယွင်ကျောင်း၊ မင်း အခု စာမေးပွဲမဖြေတော့နဲ့။ မင်းရဲ့ညီမကို ခေါ်ပြီး ခရိုင်ဆေးရုံကို သွားလိုက်။ မင်းအမေ အခြေအနေမကောင်းဘူး။"
ကျင်းယွင်ကျောင်း တုံ့ဆိုင်းသွားသည်။ ယဲ့ချင်၏အခြေအနေက ဤမျှ မြန်မြန် ဆိုးလာလိမ့်မည်ဟု သူမ မထင်ခဲ့ပေ။
အတိတ်ဘဝတွင် ယနေ့၌ ကျင်းယွင်ကျောင်းက ကျောင်းမတက်နိုင်သဖြင့် ချောင်ဟုန်ယဲ့တစ်ယောက်တည်းကိုသာ အကြောင်းကြားခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ကျင်းယွင်ကျောင်းက ဖျား၍ အိပ်ယာထဲ လဲနေလေရာ ဘာတွေဖြစ်ပျက်သွားမှန်း လုံးဝသတိမပြုမိခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့် ဤနေ့ကို ယဲ့ချင် မကွယ်လွန်မီ တစ်ရက်ဟုသာ သူမ ထင်ထားခဲ့သော်လည်း ကြည့်ရသည်မှာ ယဲ့ချင်အား ဆေးရုံစောစောတင်ထားခြင်းဖြစ်ပြီး ချက်ချင်း အသက်မထွက်သေးသည့်ပုံပင်။
ယဲ့ချင်၏အကြောင်းကို တွေးလိုက်သည်နှင့် ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ခံစားချက်ပေါင်းစုံကို ခံစားလိုက်ရသည်။
ယဲ့ချင်က သူမအား အဘယ်ကြောင့် မွေးစားခဲ့သည်ပဲဖြစ်စေ သူမအား ယခုအရွယ်ထိ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်ခဲ့သည်ကိုတော့ ငြင်းမရပေ။ ထို့အပြင် သူမသည် အတိတ်ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ယဲ့ချင်အား သူမ၏အမေအရင်းဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်ဖြစ်ရာ အမေနှင့်သားသမီးကြားရှိ ခံစားချက်များလည်း ရှိခဲ့သည်။
ယဲ့ချင်သည် ချောင်မိသားစုတစ်ခုလုံးတွင် သူမ စိတ်နာသော်လည်း မုန်းမရသည့်တစ်ဦးတည်းသောသူ ဖြစ်၏။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ရုံးခန်းထဲ၌ ကြာကြာမနေတော့ဘဲ ချောင်ဟုန်ယဲ့အား ရှာရန် အနားရှိ စာသင်ခန်းသို့ အမြန်ပြေးသွားလိုက်သည်။
