Chapter 88 : အပြင်လူတစ်ယောက်အား ကူညီခြင်း
ချောင်ဝေ့မင်သည် ကုတ်အင်္ကျီတစ်ထည်နှင့် ဖိနပ်အပါးများကို ဝတ်စားထားပြီး၊ သူ၏ စတိုင်ဘောင်းဘီမှာ တွန့်ကြေနေကာ ခါးပတ်ကလည်း အဆီအငေါ်မတည့်ဖြစ်နေ၏။ သူ၏ ဆံပင်များမှာ ဆီများ ရွှဲနစ်ကာ ရှုပ်ပွနေသည်။ သူ၏ အမွေးအမျှင်များ မရိတ်ထားသည့် မျက်နှာနှင့်သာ ပေါင်းလိုက်ပါက သူ၏ အသွင်အပြင်တစ်ခုလုံးသည် သူ့ကို သိနှင့်ပြီးသားသူများကိုပါ ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့သွားစေမည်မှာ အသေအချာပင်။
များသောအားဖြင့် ချောင်ဝေ့မင်သည် အိမ်တွင် နေ့တိုင်း အချောင်ခိုနေသော်လည်း သူသည် အမြဲတမ်း သူ့ကိုယ်သူ ရှယ်ယာရှင်ကြီးတစ်ယောက်ဟု အထင်ရောက်နေလေ့ရှိသည်။ သူ အိမ်မှ ထွက်သည့်အခါတိုင်း သူသည် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားတတ်၍ မကြာခဏပင် သူ၏ စကားလုံးများအား လေးနက်သယောင် ဟန်ဆောင်တတ်၏။ ပုံမှန်အားဖြင့် သူသည် ယနေ့ကဲ့သို့ လမ်းပေါ်မှ အရက်သမားတစ်ယောက်နှင့် တူနေလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။ သူ၏ ချဥ်စူးသော အနံ့အသက်များသည် အခြားသူများ သူ့အနီးသို့ ကပ်မလာခင်မှာပင် ရနေ၏။
ယခုအချိန်တွင် ချောင်ဝေ့မင် မည်မျှ အံ့သြတုန်လှုပ်နေသည်ကိုလည်း မည်သူမှ သိမည်မဟုတ်ပေ။
သူသည် တစ်စုံတစ်ယောက်ထံမှ ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုတစ်ခု လက်ခံရရှိခဲ့ပြီး ထိုသူက ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် အဖိုးကြီးလီ၏ ကြွေခရားကို ယွမ်နှစ်သိန်းနှင့် ဝယ်လိုက်ကြောင်း သူ့အား ပြောပြခဲ့သည်။
ယွမ်နှစ်သိန်း။ ထိုအယုတ်တမာမ၏ လက်ထဲတွင် ထိုမှများပြားသော ငွေများ မည်သို့ရလာသနည်း။
ချောင်မိသားစု၏ ဘဏ်စုငွေမှာ သန်းနှင့်ချီ၍ ရှိသော်လည်း ထိုငွေများအားလုံးသည် သူ ကိုင်ထားသည်သာ ဖြစ်၏။ ကျင်းယွင်ကျောင်း မဆိုထားနှင့်၊ သူ၏ သားနှင့်သမီးပင်လျှင် ပိုက်ဆံမသုံးရချေ။
ဤသို့ဆိုလျှင် တစ်ခုတည်းသော ဖြစ်နိုင်ချေမှာ သူမသည် အခြားသူများထံမှ ငွေများလိမ်လည်လာခြင်း ဖြစ်လိမ့်မည်။
အမှန်ပင်၊ သူသည် ငွေများ မည်သည့်နေရာမှလာသည်ကို ဂရုမစိုက်ပေ။ သူ ဂရုစိုက်သည်မှာ ထိုငွေများအားလုံးသည် ချောင်မိသားစု၏ ပိုင်ဆိုင်မှုများ ဖြစ်လာသင့်သည်။ သို့သော် ထိုအစား သူမက ၎င်းတို့ကို အဖိုးကြီးလီကို ပေးလိုက်သည်တဲ့လား။ သူမမှာ ဘာလုပ်ပိုင်ခွင့်ရှိလို့လဲ။
