Chapter 168 : ခွေးလေခွေးလွင့်
ကျင်းယွင်ကျောင်းက သူမကို အထင်သေးစွာ ကြည့်လိုက်သည်။ ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ မုန်းတီးစက်ဆုပ်သော အကြည့်များအောက်တွင် သူမသည် ထန်ကျစ်ဟွားအား သွေးခုန်နှုန်း စမ်းရန်အတွက် သူမ၏ အခန်းထဲသို့ သွားရန် ပြောလိုက်သည်။ ဤနေရာ၌ ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ ပူဆွေးဝမ််းနည်းစွာ အော်ဟစ်သံများကိုသာ ကြားနေရသောကြောင့်ပင်။ သူမသည် ရူးနှမ်းနေပုံရပြီး အိမ်ရာတစ်ခုလုံးရှိ ကလေးများကပါ ကြောက်ရွံ့၍ ငိုကြွေးကုန်ကြသည်အထိပင်။ စူးချူက သူမအား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ခြောက်လှန့်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။
"ငါ နင် ဒီမှာ ရောက်နေတယ်ဆိုတာကို အရာရှိတွေကို သွားပြောတော့မယ်"
စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် ချောင်ဟုန်ယဲ့သည် အဝေးသို့ သုတ်သုတ်ပျာပျာ ပြေးသွားတော့၏။
သူမက ကျင်းယွင်ကျောင်း မက်ဆေ့ချ်ပို့နေသည်ကို မြင်ခဲ့ရသော်လည်း ပို့နေသည့် အကြောင်းအရာကိုတော့ မသိချေ။ ထို့ကြောင့် သူမသည် ကျင်းယွင်ကျောင်း ရဲခေါ်ပြီး၊ မပြီးကို အမှန်ပင် မသိခဲ့။
ထို့ကြောင့် ဤအခိုက်တွင် သူမသည် စိုးရိမ်မှုနှင့်ကြောက်ရွံ့မှု နှစ်ခုစလုံးကို ခံစားခဲ့ရသော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။
ထွက်ပြေးရမည်လား။ သူမတွင် ပိုက်ဆံမရှိပေ၊ ထို့အပြင် သူမသည် ငယ်ရွယ်သေးသည်။ ယခု သူမသည် ဟွားနင်ခရိုင်မှ ထွက်ပြေးပါက သူမ၏ အနာဂတ်လမ်းကြောင်းသည် တောက်ပနေသော မျှော်လင့်ချက်များနှင့် လမ်းတစ်လမ်း မဖြစ်နိုင်တော့။
ကောင်းရှင်းကို ရှာလျှင်ရော။ ချောင်ဟုန်ယဲ့က သူမ၏ ခေါင်းကို ထပ်မံ၍ ခါယမ်းလိုက်သည်။ မသေချာပေ။ ကောင်းရှင်းက အကာအကွယ်ပေးလိမ့်မည် ဖြစ်သော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်လုံးအား တစ်ပြိုက်နက် ဖမ်းမိသွားပါက သူမကိုယ်သူမ ကာကွယ်ရန် အခွင့်အရေးကိုပင် ဆုံးရှုံးသွားလိမ့်မည်။ အချိန်ခဏကြာအောင် တွေးပြီးနောက် ချောင်ဟုန်ယဲ့သည် ကျောင်းသို့ ပြန်ရန်သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်၍ ကျင်းယွင်ကျောင်းက သူမကို ခြောက်လှန်ရုံသာ ဖြစ်ပါစေဟု မျှော်လင့်ခဲ့သည်။
