Chapter 115 : ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ဆန့်ကျင်ခြင်း
ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ ထိုင်ခုံဖော်၏ စကားများသည် လွှမ်းမိုးမှုအချို့ ရှိ၏။ အချို့လူများက ဤသို့ပင် တွေးလာကြသည်။
'ချောင်ဟုန်ယဲ့ရဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းဟောင်းကတောင် သူ့ကို မုန်းနေတာ၊ ဒါက သူက ဘယ်လောက်တောင် ကြောင်သူတော် ဆန်သလဲဆိုတာ ပြလိုက်တာပဲ'
"အမှန်ပဲ၊ အမှန်ပဲ။ ကျွန်တော်တို့အားလုံး ပြေးရမှာလေ၊ ဒါဆို ဘာကြောင့် သူ့ကိုကျ ဘာမှမလုပ်ခိုင်းဘဲ ဘေးထွက်ထိုင်နေဖို့ ခွင့်ပြုရမှာလဲ။ တကယ်လို့ ဆရာက ဘက်လိုက်နေမယ်ဆိုရင် ဒီနေ့အတန်းကို တစ်ယောက်မှ မတက်တော့ဘူး"
အခြားတစ်ယောက်ကလည်း ထပြောလာ၏။
ထိုစကားများပြောပြီးသည်နှင့် ကျောင်းသားတိုင်းက ထိုအကြံကို ထောက်ခံကြသည်။
ဆရာ၏ မျက်လုံးများသည် အံ့သြလွန်း၍ ပြူးကျယ်သွားပြီး တစ်ခုခုအတော်လေး လွဲနေသလို ခံစားလိုက်ရ၏။ ဒီမနက် နေက အနောက်က ထွက်လာတာများလား။ များသောအားဖြင့် သူက ချောင်ဟုန်ယဲ့အား ခွင့်မပေးချင်မှန်း သိသာနေသော်လည်း မည်သူကမှ သူ့ကို အဲလိုလုပ်ခွင့် မပေးခဲ့ဘူး မဟုတ်လား။
မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ဆရာသည် အမျိုးသားတစ်ယောက်ဖြစ်၍ မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ စိတ်ကို နားမလည်နိုင်ပေ။ လက်ရှိအချိန်တွင် လူများစွာက ချောင်ဟုန်ယဲ့အား အပြစ်တင်နေကြသည်ကို မြင်သောအခါ သူက နောက်ဆုံး၌ သူ၏ သင်ကြားရေး နည်းလမ်းများက အသီးအပွင့်များ ဖြစ်တည်လာပြီဟုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။
"ကြည့်၊ ချောင်ဟုန်ယဲ့။ လူတိုင်းက ပြေးဖို့ပြင်ဆင်နေကြတာ၊ ဒါကြောင့် မင်းလည်း အနည်းဆုံးတော့ အားနည်းနည်း စိုက်ထုတ်သင့်တယ် မဟုတ်လား"
ဆရာက ကျင်းယွင်ကျောင်း သူမ၏ အတန်းကို ဦးဆောင်၍ ပြေးနေသည်အား ရိပ်ခနဲ မြင်လိုက်ရာ ဆက်ပြောလာ၏။
"အရင်တုန်းက ကျင်းယွင်ကျောင်းရဲ့ ခံနိုင်ရည်က သိပ်မကောင်းဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူက အချိန်တိုင်း အစွမ်းကုန်လုပ်ခဲ့တယ်။ အခု သူ့ရဲ့အားထုတ်မှုရလဒ်တွေ ဘယ်လောက်တောင် သိသာနေပြီလဲဆိုတာ ကြည့်လိုက်။ မင်းလည်း သူ့ဆီကနေ အနည်းအကျဥ်း သင်ယူဖို့ ကြိုးစားသင့်တယ်"
