အထူးလုပ်ကြံရေးသမတစ်ယောက်ရဲ့ စာမျက်နှာသစ်

အပိုင်း (၇) နားလည်ရဲ့လား

ရှန်ချန်သည် သင်္ချာပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်နှင့် အခက်တွေ့နေ၏။ သူသည် သူ့ခေါင်းကို ကုတ်ရင်း အဖြေများကို ကြိုးစားထုတ်နေသော်လည်း သည်မေးခွန်းကို မဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့ချေ။ သူသည်အနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်နေတော့သည်။ သည်အချိန်တွင် သူသည် စာလုပ်ခြင်းကို အာရုံမစိုက်နိုင်တော့ရာ ရှန်ယွဲ့ အနားကပ်လာသည်နှင့်ချက်ချင်း သတိထားမိသွားတော့သည်။

ရှန်ချန်သည်  တံခါးကို နံရံလိုမှီနေသည့် ရှန်ယွဲ့ကို  လှည့်ကာတစ်ချက်ကြည့်လိုက်လေသည်။ သူသည် အနည်းငယ် မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်ကာ ပြောလိုက်၏။

" ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ"

ရှန်ယွဲ့သည် အင်မတန်အားကောင်းသည့် ဝီရိယတစ်ခုရှိလေသည်။ သူမသည် စိတ်ရှုပ်မှုများကို တန်းဖယ်ရှားလိုက်ပြီး ရှန်ချန်စကားကို လိုက်နင်းကာ တန်းမေးလိုက်လေသည်။

" ငါ ဝင်လာလို့ရလား"

ခဏတာတိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် ရှန်ချန်သည် အင်တင်တင်ဖြင့်

"ရပါတယ်"

သို့နှင့် ရှန်ယွဲ့သည် ရှန်ချန်၏အခန်းထဲသို့ သဘာဝကျကျ အေးဆေးကာ ဝင်လာလိုက်သည်။ အခန်းကို ပတ်ကြည့်လိုက်ပြီး ရှန်ချန်၏အခန်းသည် စာအုပ်များနှင့်ပြည့်နေသည်ကို သိသွားတော့သည်။ စာအုပ်များကလွဲလျှင် ပျော်စရာအရာများနှင့် ပက်သတ်တာများ တစ်ခုမှမရှိချေ။ အလွန်ရိုးရှင်းလေသည်။

သူမသည် ရှန်ချန်ရှေ့က မေးခွန်းစာရွက်ကို ကြည့်လိုက်၏။ ရှန်ယွဲ့သည် တစ်ခါ နှစ်ခါလောက်ကြည့်လိုက်ပြီး မေးလိုက်လေသည်။

" စာလုပ်နေတာလား"

ရှန်ချန်သည် သူ့နှုတ်ခမ်းများကို သိသိသာသာ စေ့ထား၏။ သူသည် ပြန်မပြောလိုက်သော်လည်း တစ်ခုခုကို ရုတ်တရက် သတိထားမိသွားသယောင်။ အံဆွဲကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ချိုချဥ်တစ်လုံးကို ယူကာ လှမ်းပေးလိုက်လေသည်။

" နင် ဒီနေ့ညစာ အများကြီးမစားခဲ့ရဘူးနော်၊ ချိုချဥ်စားလိုက် ၊ မဟုတ်ရင် မေ့လဲသွားလိမ့်မယ်"

ရှန်ယွဲ့သည် သူမ၏မောင်လေးက သူမကိုမကြည့်ဘဲ အကောင်းဆုံးကြိုးစားကာ သူမဆီ ချိုချဥ်လှမ်းပေးလိုက်ပုံကို မရယ်ဘဲ မနေနိုင်ဖြစ်သွားတော့သည်။