Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 1.1

Yasmin die zich een ongeluk schrok bij het horen van de warme stem die om de vrije plek tegenover haar vroeg.

Draaide zich om en tilde haar gezicht op om de persoon die bij de stem hoorde op te kunnen nemen.

Lichtbruine ogen, zwart haar een kuiltje in zijn rechterwang. Een mix kindje besloot ze aan de hand van zijn huidskleur die niet donker maar licht getint was.

Hij was geen gevaar. Tenminste niet die soort waar ze voor op de vlucht was maar dat hield niet in dat hij niet voor problemen zou zorgen.

Want aan de duizelingwekkende glimlach die hij haar toe wierp te zien en die waarschijnlijk vele vrouwen knikkende knieën bezorgde was hij op een missie. Eén waarvan ze niet gediend was.

"En?" hoorde ze hem met een opgetrokken wenkbrauw vragen.

Ze slikte onzeker en liet haar ogen door de snackbar glijden. Er waren meer dan genoeg lege plekken om te kunnen zitten.

Toch weerhield haar iets er van om hem weg te sturen en het was niet alleen de wapen die hij overduidelijk onder zijn trui droeg.

Als ze zich besefte dat haar gevoel haar meedeelde dat de lieve glimlach die hij momenteel voor haar gereserveerd had net zo snel in een wrede kon veranderen en dat is het laatste wat ze momenteel nodig had in haar leven.

Dus mompelde ze langzaam "de plaats is vrij." Terwijl ze toe keek hoe hij tevreden tegenover haar plaats nam.

"Dameon" zei hij langzaam terwijl hij zijn hand naar haar uitstak.

Ze aarzelde kort en nam zijn hand dan toch aan "Yasmin" zei ze terug.

"Aangenaam. Mooie naam trouwens. Perzisch?" Ze glimlachte zwak. "Arabisch."

Hij keek voor een moment verbaasd "die heb ik niet zien aankomen. "

"Een speciale reden daarvoor?" Hij haalde zijn schouders op "Je ziet er niet als een Arabische uit." Ze grinnikte kort.

"Ik weet. Ik mis de hoofddoek en een wapen om aan het stereotiepe beeld te voldoen."

Hij glimlachte nu breed terwijl ze geamuseerd achterover ging zitten en zei. "Ik ben vernoemd naar me overgrootmoeder die Marokkaans was. Ik aan de andere kant ben een mix van verschillende etniciteiten."

Hij glimlachte geïnteresseerd "Een mix van wat precies?"

Ze beet voor een moment onzeker op haar onderlip om nog geen seconde erna met het schaamrood op haar wangen haar lip los te laten bij het zien van zijn blik die er automatisch naar toe getrokken werd voordat ze haar keel schrapte en mompelde.

"Noem maar op en het zit in me Frans, Marokkaans van pap zijn kant Iers, Italiaans van mama haar kant en geboren en opgegroeid in Nederland... Amsterdam" zei ze er voor gemakshalve achteraan aangezien hij dat waarschijnlijk het beste zou kennen.

Ze keek toe hoe de serveerster hun richting op kwam lopen en een mandje met frietjes zo wie een bord met een hamburger en een glas cola voor Dameon neerzette.

Als ze haar blik bij het zien van een beweging vanuit haar ooghoek vol hoop terug naar het groepje voor haar deur liet glijden alleen om teleurgesteld te moeten zien hoe ze opgestaan waren naar een klant.

Zuchtend speelde ze nerveus met haar horloge terwijl ze nog een laatste maal een schietgebedje omhoog stuurde.

Als ze opschrok uit haar gedachtes bij het horen van Dameon zijn stem die vroeg "Wie van hun is de gelukkige?"

en zich beschaamd realiseerde dat hij haar hoopvolle blik waarschijnlijk voor een verliefde aanzag.

"Geen van het groepje." Antwoordde ze dus snel terug als hij grinnikend na twee frietjes in zijn mond te hebben gestoken en doorgeslikt vroeg.