Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 7.8

xxxl vervolg omdat ik laat ben sorry was bij mijn ouders van de week xoxoxo cami

Dameon kon nog altijd niet vatten wat er gebeurd was.
Hoe hij zo blind was geweest voor hetgeen ze zou gaan doen. Het klonk makkelijk om een persoon die je haatte om te leggen hij wist dat als geen ander.
Maar vele vergaten hoe het je zou achtervolgen net zo lang totdat het je zou breken of veranderen en hij wenste geen van de twee mogelijkheden voor Yazzy.
Hij voelde hoe Pascal en Dario achter hun aanliepen. Wist dat ze de straat scanden op zoek naar gevaar.
Zwijgend hadden ze hun de lift in gevolgd en als een schild waren ze de eerste die er uit stapten en hun woning betraden.
"Dameon" hoorde hij Dario zeggen eenmaal veilig binnen.
Hij draaide zich naar zijn broer en zag hoe hij hem toewenkte met zijn hoofd.
"Ik kom er aan." mompelde hij zachtjes tegen Yazzy die langzaam knikte en voor het raam ging staan.
"wat wil je dat we met de lijk doen?"
"Ik wil geen spoor er van. We weten niet wie hij hier kende en hoe hoog zijn macht reikte.
Ik wil dat zijn dood nooit naar Yazzy terug zal kunnen leiden."
" Ashes to ashes?" Dameon knikte hierop.
Dario liet zijn blik naar Yasmin glijden en fluisterde zachtjes.
"Kleintje is hier niet meer veilig dat besef je toch?
Ze is op een haar na ontsnapt vandaag en ik heb het voorgevoel dat de mensen die haar zoeken de volgende keer meer dan één persoon zullen sturen.
Je zult haar ergens anders moeten onderbrengen Dame. Want hoe zeer ik Yazzy lief heb.
Te zien hoe mijn jongste broertje zonder zelfbehoud zich hals over kop stort in een situatie als voorheen.
Is niet bepaald een beeld die ik voor herhaling vatbaar vind."
"hij was van plan haar om te leggen"
"en jij zou de volgende geweest zijn op het moment dat je op haar afrende zonder om je heen te kijken of er nog gevaar dreigde vanuit een andere hoek."
Dameon zag de ongerustheid en angst in Dario zijn ogen en weerhield zichzelf ervan om hem aan te snauwen.
Dus mompelde hij ernstig "je begrijpt het niet Dario. Hij wou haar omleggen. Zonder haar.. " zei hij knikkend naar Yasmin
"Zou het niet veel uitgemaakt hebben of ik het zou overleven. "
Dario zuchtte hopeloos en mompelde "ik weet kleine broer. Ik weet en dat jaagt me angst aan." Pascal nam nu het woord toe zich en fluisterde.
" Ze had gelijk toen ze je vertelde dat we niet weten wie we tegenover ons hebben.
Ze is hier niet veilig. Jij bent hier niet veilig en ik wil geen van mijn broers verliezen omdat we te koppig zijn om haar raad op te volgen."
"Wat stel je voor?"
"Alhoewel we haar hier allemaal willen behouden en beschermen. Moet ik toegeven dat wij wellicht te diep met haar verwikkeld zijn.
Hoewel wij opletten vervallen we toch telkens in onze oude gewoontes. Dat heeft er voor gezorgd dat die gast haar voorheen te pakken heeft kunnen krijgen."
"Ik heb me hele leven omgegooid om haar te beschermen in de laatste weken wat kan ik verdomme nog meer doen?" siste Dameon nu wanhopig.
"Stuur haar naar Detroit. De jongens kunnen haar daar veilig houden."
"Ik zou haar nooit alleen kunnen sturen. Daarbovenop heb ik in Detroit meer vijanden dan hier en..." nog voordat hij zijn zin af had zag hij hoe Yasmin haar ogen zich verglaasden.
Hij zag het gebeuren zag hoe ze mentaal afsloeg nog voordat haar ogen zich in haar hoofd draaiden.
Dario had dit kennelijk ook bemerkt want hij voelde hem pal naast hem toen hij naar voren sprintte en nog maar net op tijd bij haar geraakte voordat ze de grond raakte.
"Yazzy! Yazzy!" Zei hij nu met een kloppende hart terwijl de angst hem naar de keel greep.
Hij zag hoe zijn broer haar inspecteerde. Zag de gapende open wond op haar schouder waar een T-shirt nu tegen aan gehouden werd door Pascal terwijl hij mompelde
"Donnovan is onderweg twintig minuten."
" Haar hartslag is nog stabiel." Zei Dario op hetzelfde moment.
"Het ziekenhuis. Ze moet naar een ziekenhuis." Hoorde hij zijn eigen stem trillende zeggen.

" Wees nu niet zorgeloos Dameon. We hebben een dode man een paar straten hier vandaan liggen.
Yasmin die met een steek wonde binnen gebracht zal worden in de ziekenhuis waar een dossier van opgesteld zal worden. Vraagt om problemen. Je kunt haar dan net zo goed zelf de handboeien om de polsen slaan." Pascal knikte bevestigend en fluisterde
"Wacht Donnovan af. De jongens zullen onderwijl het probleem van de lijk opgelost hebben.
Mocht hij beslissen dat we naar het ziekenhuis moeten zullen we dit doen. Tot dan. Houd je hoofd koel."
Hij keek naar de bleke gezicht op zijn schoot. Voelde zich terug verzet naar twee jaar terug toen ze net zo levenloos op zijn schoot lag.
Hij liet zijn lippen naar haar koude voorhoofd glijden en drukte er een kus op."
Het duurde vijfentwintig lange minuten voordat Donnovan eindelijk arriveerde
"waar was je verdomme." snauwde hij hem nu woest toe.
Zwijgend liep Donnovan op zijn beurt de woonkamer in en knielde naast Yazzy neer terwijl hij zijn vingers op haar pols plaatste.
" Ik heb een echte job Dameon eentje waar mensenlevens op het spel staan en daar bovenop heb ik geen ziekenwagen met een sirene tot mijn vervoeging dus kalmeer."
Dameon wou het liefst zijn kop van zijn nek rukken maar siste alleen.
"Dit is niet het verdomde moment om me te testen Donnovan geloof me."
Donnovan keek hem aan en knikte alleen maar kortaf terwijl hij haar shirt open knipte en de wond op haar schouder bekeek.
"Yazzy. Kan je me horen?" Haar groene ogen staarden al sinds een paar minuten wezenloos naar het plafond.
"Yasmin. Heb je pijn?" vervolgde Donnovan maar nog altijd geen reactie.
"Weet je waar je bent?" Als er geen reactie volgt mompelt hij.
"Help me haar op de zetel te krijgen."
"Wat mankeert haar?"
" dat kan ik nog niet zeggen. Ze kan innerlijke bloedingen hebben alhoewel ik er nog geen specifieke symptomen van zie.
Ik neem aan dat ze niet naar het ziekenhuis kan gaan?" Dario schudde zijn hoofd nu. "Kunnen jullie me op zijn minst vertellen wat er gebeurd is?
Op welke manier ze aan de verwondingen is gekomen?"
Terwijl hij naast haar plek nam op de zetel een prik vulde en het in haar schouder zette.
Yazzy gaf nog altijd geen kik.
Donnovan keek naar hun op als Dario geïrriteerd mompelde. "laat ons zeggen dat ze schotresten op haar handen heeft en de persoon die haar dit aangedaan had aan de andere kant van de loop stond."
Hij keek ze voor een moment een voor een aan voordat hij hoofdschuddend uit zijn tas een soort pincet nam een haakje en draad met de woorden
"wel dat lost de vraag op waarom ze niet op me vragen reageert alhoewel haar ogen wagen wijd op zijn."
Dameon wou vragen wat hij bedoelde maar bij het zien van het haakje dat door haar huid ging hield hij zijn lippen op elkaar.
Donnovan onderzocht haar nauwkeurig. Plaatste pleisters en ontsmette wondjes voordat hij na wat een eeuwigheid leek een plaid van de zetel nam en over haar lichaam gooide.
Jamal en Joshua waren nu ook binnen en stonden zwijgend vanuit de deurpost toe te kijken.
Hij keek toe hoe zijn broers zich als in synchroon zich onmiddellijk recht zetten toen Donnovan zijn handschoenen uittrok en opstond van de zetel.
Hij schrapte zijn keel en zei langzaam "Ik zie niks ernstigs. Wat wondjes en builen. Toch zou ik willen dat je haar morgen als het kan voor een onderzoek naar het ziekenhuis brengt.
Ik zou graag wat röntgen foto's willen maken voor alle zekerheid."
"Waarom reageert ze niet?Hij drukte zijn tas dicht en keek weer op.
"Het geen dat schot resten op haar handen heeft achter gelaten heeft ook een afdruk in haar hoofd achter gelaten Dame.
Ik zou me er voor het moment niet al te veel zorgen over maken.
De adrenaline is uit haar lichaam getrokken en ze had zich kennelijk toen pas beseft wat ze gedaan heeft. Haar geest heeft zich als resultaat hierop afgeslagen om haar ertegen te beschermen.
Geef haar wat tijd. Ze zal er vanzelf uitkomen. Mocht ze morgen ochtend nog altijd niet reageren bel mij op. Tot dan. Laat haar rusten." Ze knikten allemaal terwijl Jamal wat biljetten naar hem reikte en hij langs ze heen liep naar buiten.
Ze stonden voor een paar seconden allemaal zwijgend naar de witte gezicht van Yazzy te kijken die haar ogen nu gesloten had en uit de ritmische ademhaling te lezen in slaap was gevallen.
"Maak je niet te veel zorgen." Hoorde hij Jamal fluisteren Dameon keek naar hem om en glimlachte zwak
"Makkelijker gezegd dan gedaan. Tenslotte was het niet een van jou meisjes die de trekker heeft overgehaald." Jamal glimlachte breed
"Die prefereren messen. Gezien het feit dat je die overal kunt krijgen.
Moet ik degene zijn met zo een zorgwekkende gezichtsuitdrukking." Hij kon het niet helpen om niet te glimlachen hoewel de situatie er niet naar stond.
"Ze is sterker dan je denkt." "vertel me wat." Mompelde Dameon terug terwijl hij aan de blik in Yazzy's ogen dacht toen ze de trekker overhaalde.
Hij onderdrukte een rilling. Hij kon nog altijd niet geloven dat ze het daadwerkelijk gedaan heeft.
Hun hoofden draaiden zich naar Pascal toen zijn telefoon overging "goed." Hoorden ze hem mompelen.
Voordat hij aflegde en met zijn blik op Yasmin zei. "De plek is schoongemaakt en de lichaam is twee buurten verder aan het branden in een vuil container."
Hij zag hoe zijn broers nonchalant knikten alsof ze niks anders verwacht hadden.
Als Pascal nu zuchtend mompelde "neem haar naar bed en probeer ook wat te slapen. De opkomende dagen zullen vermoeiend genoeg zijn."
Hij nam het hoopje mens op en knikte langzaam. Voelde hoe zijn broers hem om de beurten een kneepje in zijn schouder gaven voordat hij de deur achter ze in het slot hoorde vallen.
Diep inademend stapte hij de woonkamer weer binnen nam Yazzy in zijn armen en stapte richting de slaapkamer hij plaatste haar op zijn bed en bekeek haar voor een moment.
Bleek, gesloten ogen, een buil, wat gedroogde bloed en schrammen.
Hij plaatste zich naast haar draaide zijn armen om haar heen en liet zijn lippen naar haar nek gaan waar hij een kus op drukte.
Hij trok haar nog strakker tegen zich aan bij de herinnering aan die lafaard die haar bij haar haren omhoog trok en een wapen tegen haar hoofd hield.
De gedachte dat iemand haar pijn wou doen, hij haar kon verliezen trok zijn hart uit elkaar.
"Ik hou van je. Ik hou zo ongelofelijk van je." Fluisterde hij met een dikke stem en liet zijn lippen naar haar nek gaan. Drukte een kus ertegen aan en sloot met het gewis dat ze tenminste voor vanacht veilig was zijn ogen.
Het leek nog geen vijf minuten later dat hij door een stem gewekt werd maar het was wel degelijk nacht bij het zien van de donkerheid die hem omsloot.
Hij schudde de slaap uit zijn hoofd en keek naar Yasmin die met wijd open ogen naar het plafond staarde terwijl ze achter elkaar bleef herhalen. "Mijn naam is Yasmin Dubois. Mijn naam is Yasmin Dubois... Mijn naam is Yasmin Dubois." "prinsesje. Yazzy." Fluisterde hij nu met een sneller kloppende hart "he kijk me aan. Kijk me aan." Maar er kwam geen reactie Hij die zijn gezicht boven die van haar hield hielp ook niet gezien haar ogen recht door hem heen keken alsof hij er niet was;
"Mijn naam is Yasmin Dubois. Mijn naam is Yasmin Dubois." Het was toen dat hij het haast verloor haar op zijn schoot trok in een omhelzing en met tranen die hij niet meer tegen kon houden in haar oor fluisterde
"Alles komt goed. Ik beloof je alles komt goed." Maar er kwam niks anders terug dan "Mijn naam is Yasmin Dubois " en terwijl Yasmin dit voor meer dan een half uur vol hield kon Dameon niks anders doen dan haar wiegend op zijn beurt toe te fluisteren dat hij van haar hield.
Voordat ze eindelijk uitgeput weer in slaap viel en hij haar klaar wakker de rest van de nacht in zijn armen hield.
Te angstig dat ze zou opstaan en dit keer zou besluiten haar leven te beëindigen.