Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 8.6

Ze werd uren later wakker bij het horen van gerinkel en geroezemoes beneden ze strekte haar hand naar Dameon maar de plek was leeg.
Ze rechtte zich onmiddellijk met een sneller kloppende hart en zag hem in de deur van het balkon staan terwijl hij haar bekeek "he" hij glimlachte terwijl hij de kamer weer binnen trad
"heb ik je gewekt?" ze schudde haar hoofd terwijl ze lichtjes opsprong bij het horen van metalen bladen die tegen elkaar sloegen
"de traiteurs zijn bezig dingen aan het opstellen in het huis." Ze knikte en liet haar blik naar haar horloge glijden die zeven uur s'avonds aangaf
"dan wordt het tijd dat we ons opmaken niet waar?" Hij glimlachte en drukte zijn lippen op die van haar "ik hou van jou" fluisterde hij zachtjes tegen de rand "en ik van jou."
Ze hadden samen gedoucht zich zwijgend aangekleed en liepen drie kwartier later de gang op naar beneden waar zijn broers opgedirkt al stonden te wachten.
Ze glimlachte breed bij het zien van hun gezichten "je beveiliging tot je dienst" zei Dario met een halve buiging.
Ze gniffelde terwijl ze zijn stropdas rechtte "je ziet er bijzonder lekker uit Dario"
"lekker genoeg om me broertje te verlaten voor mij?" ze liet haar blik kort over Dameon glijden die geamuseerd naast Jamal stond en mompelde: "Verdomme dat is een moeilijke"
Als ze zag hoe Dameon hoofdschuddend mompelde "koud Yazzy erg koud." Terwijl ze geamuseerd een kus op Dario zijn wang drukte voordat ze hoorde hoe iemand zijn keel schrapte achter haar.
Ze draaide zich om en zag Marquis en Laurent staan ze glimlachten haar nu beide breed toe "we zien dat we niet alleen één concurrent hebben." Ze voelde haar lippen omhoog trekken in een zwakke glimlach als Laurent mompelde
"je wordt opgewacht. Ben je er klaar voor?"
Ze knikte haalde diep adem en zei "zo klaar als maar kan." "Goed" ze volgde ze met Dameon naast zich en zijn broers achter haar richting de woonkamer. Ze stopte bij het zien van Marques die zijn hand uitstak en hun daarmee signaleerde even te wachten.
In de woonkamer stonden een twintigtal mannen.
"Waarom zijn we hier Alexis?" hoorde ze een wat oudere man in het Frans vragen. Ze zag hoe hij glimlachend zei
"waarom zo haastig we hebben nog niet eens plaats genomen." De man glimlachte zwak en zei
"gezien ik hier geen enkele Savarino zie neem ik aan dat het iets met hun te maken heeft.
Ik wil nu al met de rest van de families zeggen dat ik hier niks vanaf wist" met zijn bik op de mannen om zich heen.
Ze hoorde de geroezemoes harder worden voordat Alexis zei "Rustig mannen niemand weet over wat het gaat en we zijn niet van plan iemand in gevaar te brengen.
We weten dat jullie allemaal zo snel mogelijk terug willen naar jullie families dus neem plaats allemaal zodat we het niet hoeven te rekken." Zei hij langzaam wijzend naar de stoelen.
Ze keek door de kleine opening tussen Marqués en Laurent in naar de mannen die in beweging kwamen en plaats namen op de zetels in de grote woonkamer.
"Goed nu laten we gelijk maar op de punt komen.
Zes jaar terug hebben onze families een groot verlies gekend met de dood van de Dubois."
Ze hoorde een zachte instemmende gemompel "een ieder van ons heeft een vermoeden of weet zelfs dat de dood van de Dubois door de hand van de Savarino's is gebeurd.
Sommige hier wisten er zelfs op voorhand van en hebben dit nooit aan de leden noch de resterende hoofden van de families meegedeeld." zei Alexis nu met een zwakke glimlach en zijn blik richtend op de oude van voorheen.
"Sinds hun dood hebben die afschot van een Savarino's niet alleen de Dubois's zaken overgenomen maar ook die van ons onder de mom dat ze daar als directe familie van de Dubois en enige rechthebbende op de erfenis van de familie er recht op hebben.
Sommige van ons hier hebben zelfs een familielid verloren door hun toedoen omdat ze zogezegd betrokken waren bij de moord op de familie.
Vandaag hebben wij een ieder van jullie hier bijeen geroepen om jullie mee te delen dat wij er genoeg van hebben en dat terug willen nemen wat van ons is."
Ze keek toe hoe de oude man opstond van zijn plaats. "je roept nog geen twee minuten geleden dat je ons niet in gevaar brengt. Om kort erna ons mee te delen dat jullie hier een complot willen smeden tegen de Savarino's. Eentje, die ons alle dood kan betekenen als ze erachter komen.
Want ze zullen er achter komen. Ik wil hier niks meer over horen ik wens jullie veel succes maar dit is zelfmoord"
"Ga verdomme weer zitten Bastien" Zei Elliot nu op een kalme maar waarschuwende toon.
Ze keek toe hoe de oude man zich terug draaide en siste "jij denkt mij te commanderen Elliot?"
Niemand commandeert mij op Tarek Dubois na en die is hier niet meer."
"en wie heeft daar een hand in?" zei Alexis geïrriteerd "was dat een beschuldiging?" zei de man nu haast schuimbekkend van woede en ongeloof.
"Je beschuldigt mij van verraad!"
Ze keek toe hoe Marcello de boel probeerde te sussen "niemand beschuldigt je ergens van.
Alexis bedoelde daarmee de Savarino's. Nu ga zitten Bastien."
"Non!" spuugde hij er kwaad uit.
"ik heb geen tijd voor nonsens en uit respect voor jou blijf ik nog twee minuten staan voordat ik hier vertrek dus schiet op." Zuchtend draaide Marcello zich weer naar de mannen toe bij het horen van een jongere man die zei "we weten allemaal dat de Savarino's schuldig zijn aan de dood van de Dubois behalve een blinde zal dat tegen spreken.
Maar dat verandert niks aan het feit dat ze alles bezitten wat ooit hun toebehoorde.
Geloof mij ik ben de eerste die ze een kogel door het hoofd zou jagen na wat ze mijn vader hebben aangedaan. Maar op het einde van de dag gaat het om zaken en zij beheersen nu maar de bedrijven waar onze grootste inkomsten vandaan komen. Hoe wil je ze eruit krijgen zonder ze een kogel door het hoofd te jagen?
Want als dat je plan is kun je alle bedrijven gelijk aan de regering geven gezien zij ze dan zullen op claimen zonder erfgenamen."

Alexis, elliot en Marcello keken elkaar voor een moment aan voordat Elliot het woord toe zich nam en zei "wij hebben specifiek jullie bijeen gehaald als de hoofden van de families en onze dichtstbijzijnde vrienden en hopen geen fout gemaakt te hebben door jullie vandaag in vertrouwen te nemen."
Ze zag hoe sommige zich met fronsende wenkbrauwen rechtten.
"Waar gaat dit eigenlijk over?" zei een man met grijze haren en even oud als Elliot
"We weten een ieder dat jullie ze niet kunnen verslaan door ze gewoon een kogel door het hoofd te jagen. Alhoewel ik me jaren terug afvroeg waarom we het er niet gewoon op wagen nadat ze ons zo vernederd hebben door de Dubois om te leggen.
Eén van ons alsof ze niks waren en dit nadat ze hun de familie binnen hebben gebracht eten met ze hebben gedeeld maar zoals Dieudonne net al aangehaald heeft gaat het op het eind van de dag om zaken en jullie weten dit ook.
Dus wat gaat er in jullie hoofden om ik bedoel we zijn zes jaar verder waarom nu?
Niet dat ik er iets op tegen heb ik sta toch al met één been in me graf en te weten dat ik deze wereld ooit zal verlaten met het gewis dat Italiaanse troep de macht heeft over onze Franse families..." Ze zag hoe hij zijn hand balde zonder zijn zin af te maken.
Een andere man naast hem gaf hem een kneepje in zijn schouder terwijl de rest instemmend mee knikten.
Marcello schrapte zijn keel en zei op een kalmer toon
"Luister wij zouden het eten nooit uit jullie monden halen. De Dubois en wij hebben er een lange tijd aan gewerkt om zo ver te komen en wij zijn niet van plan om dit gewoon zo maar weg te gooien en op je vraag waarom nu omdat het nu de tijd ervoor is.
Zes jaar terug hebben de Savarinno's namelijk een fout gemaakt." Ze zag hoe wenkbrauwen zich fronsten.
"De dood van alle Dubois was de opdracht. Een waarvan ze dachten dit te hebben bereikt die middag.
We hebben we zoals een elk van jullie gerouwd alleen om op de dag van hun begrafenis erachter te komen dat ze niet iedereen te pakken hebben gekregen."
Ze hoorde een luid geroezemoes nu optrekken door de kamer terwijl Marcello haar richting op wenkte "jouw beurt." Fluisterde Laurent nu ze haalde diep adem en stapte langzaam de woonkamer binnen ze hoorde hoe het doodstil werd.
Meer dan twintig paar ogen haar opnamen. Eenmaal bij Marcello aangekomen zag ze hoe hij opgestaan was haar een kus op ieder haar wang drukte en zich weer terug draaide naar de mannen toe
"Heren dit is Yasmin Dubois. De dochter van Tarek Dubois en enige erfgename van de familie Dubois."