Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 7.5

De ochtend en middag vlogen voorbij en toen ze die avond de woning van Dario waar een feestje ter ere van haar terugkomst werd gegeven aarzelend binnen stapte.
Stond ze versteld van de manier hoe ze terug werd opgenomen in de groep alsof ze nooit weg was geweest.
Ze voelde hoe Dario haar geamuseerd met zijn schouder een duwtje gaf terwijl hij fluisterde
"Een Maffia prinses huh. Ik heb hem altijd gezegd dat onder die laagjes onschuld een wilde zit."
Ze had geamuseerd gelachen en toegekeken hoe de mensen om haar heen haar haar gedurende de hele avond op een andere manier behandelde.
Zijn broers en de meiden waren niet veranderd. Maar de meiden en jongens die haar normaal jaloers of argwanend opnamen en dus ook z behandelde.
Toonden deze avond respect.
Alsof ze nu niet alleen Dameon's meisje was maar echt één van hun.
Het was een raar gevoel. Terwijl normale mensen met een cirkel om haar heen zouden zijn gelopen.
Waren de jongens en meiden hier nieuwsgierig wat erin resulteerde dat ze van alles wouden weten.
Wie waren haar ouders, hoe groot was hun organisatie en nog zo veel meer vragen waarop ze de helft van de tijd ik weet het niet op geantwoord had.
Omdat ze het daadwerkelijk niet wist. Want hoewel de vragen legitiem waren was ze te jong geweest om de daadwerkelijke omvang ervan te kennen en ze besloot om dat als eerst uit te zoeken als ze dit zou overleven.
De weken erop had ze mannen om zich heen zodra ze maar een stap buiten zette.
Ze had zelfs zoals in elke gangster cliché film een groepje jongens op de gang zitten als Dameon er niet was.
Wat geen probleem was tenslotte deden ze niks anders dan jointjes roken, kaarten en haar een stuk pizza aan te bieden als die gebracht werd.
Dat bespaarde haar tenminste de saaie taak om voor zichzelf te koken.
Het was soms verstikkend om bij elke kleine beweging iemand in je ooghoek te krijgen die oplette wat je deed waar je heen ging.
Het was een lange tijd geleden dat ze nog mannen om zich heen had die haar beschermden omwille van wie ze was. Vijf jaar terug was de laatste keer dat ze een bodyguard had.
Alhoewel je de jongens hier niet bepaald bodyguards kon noemen en ze er ook niet zo uitzagen met hun tatoeages en veels te opvallende verschijningen.

Namen ze de klus die hen toegewezen was meer dan serieus. Vooral op die uitzonderlijke momenten dat ze alleen naar buiten ging zonder Dameon.
Hij probeerde op zijn beurt er zo vaak mogelijk te zijn en als hij er was voelden die acht of tien paar ogen zich ook niet meer zo ongemakkelijk aan als ze buiten waren.
Maar het feit dat hij daarvoor elke keer zijn zaken opzij moest schuiven, hem belemmerde in zijn dagelijkse activiteiten.
Zorgde er voor dat ze minder buiten kwam.
Niet dat dit moeilijk was tenslotte was ze het gewend geweest om in de laatste weken binnen te zitten maar in tegenstelling tot Laila haar huis had ze bij Dameon geen gigantische tuin om in rond te dolen.
"waar ga je heen?" hoorde ze Jamal vragen terwijl ze de nek van haar jeans jasje naar beneden vouwde en haar sleutels in haar zak stak.
"Boodschappen doen. "
"De jongens kunnen dat voor je doen, geef ze de boodschappenlijst." Ze beet kort op haar onderlip en mompelde
"Om eerlijk te zijn zou ik graag zelf willen gaan. Ik en Dameon zijn vandaag een maand weer samen sinds nu ja je weet wel en ik was van plan om voor hem te koken en wel nog wat persoonlijke dingen te kopen uit een boetiekje in die straat."
Ze zag zijn ogen geamuseerd glimmen terwijl hij in haar oor fluisterde "hij heeft de hoofdprijs met jou binnen gehaald weet je dat?" ze voelde de blos langzaam naar haar wangen trekken terwijl ze
"dank je." fluisterde.
Hij drukte een kus op haar wang en wenkte wat jongens van de overkant om met haar mee te lopen.
"Laat een bordje voor mij over oké." Ze glimlachte nu ondeugend en mompelde "als het gaat zoals ik hoop zal er meer dan alleen een bordje overblijven."
Hij schoot in de lach terwijl ze geamuseerd een kneepje in zijn hand gaf en richting de winkel liep.
"als hij je ooit laat gaan ben ik de eerste in de rij." hoorde ze hem haar nog na roepen.
Gniffelend liep ze hoofdschuddend zonder zich naar hem terug te draaien verder richting de supermarkt.
De jongens bleven buiten bij de deur staan om een sigaretje te roken terwijl zij haar hand om de metalen deur hendel draaide het naar zich toe trok en de winkel binnen stapte.
Ze hoorde op de achtergrond de klanken van Tupac door de boxen komen en liep na een mandje genomen te hebben door de rijen van producten op zoek naar de ingrediënten voor de maaltijd die ze wou bereiden.
Ze had de groenten, rijst en kip in haar mandje gezet en begaf zich net richting de rij met drank om een rode fles wijn uit te kiezen als ze tegen iemand opbotst.
"sorry" hoorde ze haar stem haast piepend zeggen terwijl ze nog maar net op het nippertje de bokaal met olijven kon redden voordat het in duizend scherven op de grond zou belanden.
Ze had het nog niet goed en wel in haar mandje gezet of ze hoorde een mannelijke stem "Pas de problème." In het Frans zeggen.
Ze voelde hoe een rilling over haar rug gleed bij het horen van die woorden.
Als ze haar hoofd langzaam ophief naar de gezicht die bij de stem hoorde.
Het was bij het zien van het litteken op zijn wang dat ze voelde hoe ze letterlijk op haar plek verstijfde.
Haar stembanden het begaven en alles wat maar enigszins normaal functioneerde twee seconden terug, nu zichzelf afgesloten had.
Ze zag hoe hij nog maar net op tijd de mand die uit haar hand gegleden was vast nam en het op de grond zette.
Het was toen dat ergens diep van binnen een stemmetje schreeuwde loop weg, schreeuw.
Ze hoorde ze roepen. Hoe ze luider werden met elke seconde toch leken haar benen van spaghetti gemaakt en haar stembanden niet meer te weten hoe geluid te produceren.
Ergens door de paniek heen registreerde ze nog hoe de jongens buiten stonden te roken en lachen. Ze zag ze wou er heen rennen maar dat hield in langs hem heen en dat was onmogelijk.
Roepen, zou de eigenaar van de winkel alarmeren. Maar ergens diep van binnen wist ze dat nog voordat de man hier zou zijn en de puzzeldeeltjes samen kon zetten hij waarschijnlijk bloedend op de grond zou liggen.
Honderden gedachtes kwamen nu als een sneltrein door haar hoofd geraasd maar ze stopten net zo snel als ze opgekomen waren bij het zien van het metalen lemmet van zijn mes die nu tevoorschijn kwam.
Het had verdomme tandjes alsof een normaal mes niet zou genoegen.
En alsof iemand haar een schok had toegediend voelde ze hoe haar lichaam zich draaide en zo snel haar voeten haar konden dragen ze richting de nooduitgang sprintte.
Ze was de deur net uit als ze voelde hoe een overweldigende pijn door haar hoofd raasde op het moment dat de tuinman haar bij de haren greep.
Het was toen dat haar stembanden weer wisten hoe geluid te produceren.
En het hoorde zich haast dierlijk aan voordat haar mond dichtgeslagen werd en ze alleen nog bloed proefde.