Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 7 La vengeance est un plat....

                          Hoofdstuk 7

la vengeance est un plat qui se mange froid

(Revenge is a dish best served cold)

"A woman's desire for revenge,

outlasts all her other emotions"

Cyrill Connolly

Hij draaide vijf minuten later zijn straat in en parkeerde zijn wagen met een frons.
Voor zijn deur stond een gloednieuwe zwarte maserati geparkeerd.
En aan de man te zien die er tegen aan geleund stond terwijl hij bezig was met zijn telefoon.
Zonder enigszins te beseffen welke blikken hem toegeworpen werden door zijn jongens, wist hij zonder het uit haar mond te horen dat hij bij Yasmin hoorde.
Hij voelde zijn handen trillen, probeerde zich te bedaren door diep in te ademen voordat hij een mega grote fout zou begaan door drie kogels door de man zijn hoofd te jagen. Hij had het akelige gevoel dat hij alle politie korpsen van Los Angeles dan op zijn nek zou krijgen.
Maar voor een kort moment was dat het hem waard. Yasmin anderzijds zou het niet appreciëren.
Er was namelijk een mogelijkheid dat hij gewoon een kennis of agent was.
Maar wie hield hij voor de gek. De manier hoe de man daar stond zonder angst en arrogant liet hem weten dat hij meer dan alleen een vriend was.
Hij stapte uit, liep richting zijn woning deur en zag hoe de man hem met een geamuseerde blik opnam voordat hij met een glimlach zijn blik weer terug bracht naar zijn telefoon.
"Houd je kalm." Hoorde hij Dario nu naast hem fluisteren.
Hij keek naar zijn broer en knikte knarsetandend "ze is nog boven. Ze zal de trap moeten nemen als ze weg wilt. Aangezien we de lift op de begane grond vast hebben.
Dus je zult de trap naar boven moeten nemen."
"dank je" mompelde hij nu zachtjes voordat hij de deur opende en zijn gebouw in liep.
Yasmin die de plank van zijn plek had getrokken in de woonkamer kon tussen de pakken met geld en sieraden haar papieren niet vinden.
'Verdomme had hij ze dan toch weggegooid?' Ze opende de kasten in de woonkamer, liep naar zijn slaapkamer en opende zijn inloopkast.
Trok aan het plankje onder zijn schoenen rek maar vond ook daar onder haar reispassen niet.
Als ze opschrok van een zachte stem " In de la van de commode" ze draaide zich in één beweging om en keek op in Dameon zijn gezicht.
Ze zag de wallen onder zijn ogen, de ongeschoren dag baardje. Maar hij zag er nog altijd goed uit. Uitgeput maar goed.
"Je geld en je papieren toch?" Ze kon geen woord uitbrengen keek toe hoe hij de la van de commode aan zijn bedkant opende en haar reispassen en een klein bundeltje geld op bed gooide.
"Neem ze en loop snel weer naar beneden, je weet maar nooit hoe lang hij zal wachten. " Vormden zijn lippen koud.
Ze voelde hoe haar benen haar recht lieten staan, zich bewogen de kamer in maar haar stembanden schenen nog altijd niet te functioneren.
"Niet dat ik het je kwalijk neem. Zoals gezegd de badboy waar je ooit over zult vertellen aan je kleinkinderen als ze in die fase terecht komen." Zei hij wijzend naar zichzelf en zijn woorden van bijna een jaar terug herhalend.
Het was toen dat haar lippen een zachte "dat is niet waar" vormden.
Hij glimlachte wrang. "Waarom ben je werkelijk hier Yazzy?" Ze slikte. Probeerde iets te bedenken dat hem geen pijn zou doen.
Zijn woorden zou tegenspreken.
Maar kon niks anders bedenken dan de waarheid dus fluisterde ze "Ik had me papieren nodig." Zelfs in haar oren klonk het koud en harteloos.
Dus ze kon het hem niet kwalijk nemen toen de gebroken blik intrek in zijn ogen nam voordat hij het weg duwde en kilte ervoor in de plek toeliet terwijl zijn lippen een bittere glimlach vormden.
"Je had me kunnen bellen. Ik had ze je per koerier kunnen toesturen, je had geen moeite moeten doen om tot hier te komen. Tenzij je komst bedoeld was om me te blameren voor me vrienden."
"Wat?" Ze schudde niet begrijpend haar hoofd
"Niet zo verbaasd Yazzy. Wat dacht je dan dat iedereen zou denken op het moment dat je met een buitenstaander hier aan kwam rijden en hem zijn meer dan opvallende sportwagen,
respectloos voor me deur liet parkeren en hem opdracht gaf om te wachten?" Ze schudde haar hoofd nu snel
"het was niet me bedoeling je voor schut te zetten noch om een scene te maken Dameon"
"Werkelijk?" zei hij nu ongelovig " Ergens kan ik me niet voorstellen dat je er niet bij stil gestaan hebt wat de consequenties zouden zijn toen je met hem hierheen bent gereden.
Of vergis ik me." ze balde haar vuisten en fluisterde langzaam
"Ik heb niet nagedacht, ik stond er niet bij stil hoe het eruit zou zien." Het was de waarheid maar ze zag dat hij haar niet geloofde.
"Je moet leren liegen Yazzy. Vooral als je die gozer daar beneden wilt houden.
Ik maak het je makkelijk ik weet dat je me haat. Dat heb je mij meer dan duidelijk gemaakt toen je jouw rug naar me keerde zonder een uitleg noch naar me om te kijken.
Je bent me leven uit gelopen en hebt me hart gebroken alsof het niks was.
Maar nu ben je terug en ik stel mezelf de vraag waarom?
Is het je om een na trap te doen of wraak?
Want beide zijn je gelukt." Ze voelde hoe haar handen nu oncontroleerbaar begonnen te trillen.
Ze wou het liefst haar armen om zijn nek draaien en hem kussen.
Hem vertellen dat ze van hem hield, haar beslissing om weg te gaan meer met haar dan met hem te doen had.
Maar het kleine stemmetje die haar door de jaren heen trouw was hield haar tegen.
Fluisterde haar toe dat ze het daarmee alleen maar moeilijker voor hem en voor haar zou maken.
Dus kon ze niks anders doen dan hem aanstaren
Met een bittere glimlach rond zijn lippen siste hij na de antwoordloze stilte van haar kant uit.
"Ik heb me zorgen om je gemaakt, mezelf de schuld gegeven dat je weg was, dat ik je pijn had gedaan.
Al dit terwijl jij jezelf een rijke vis aan het hengelen was. Ik had me de hoofdpijn kunnen besparen en jou voor dat zien wat je was een goede beurt."
Het voelde aan alsof hij zijn arm door haar borstkas had gestoken en haar hart met zijn blote hand eruit trok het had niet pijnlijker kunnen zijn.