Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 11.1

"je bent wat?" hoorde ze hem in een reflex vragen.

"zwanger Dameon. En ik weet dat dit niet het moment is. Dat Dario..." hij onderbrak haar nog voordat ze haar zin kon afmaken met wat ze aannam de meest logische vraag op haar openbaring namelijk "Zwanger van mij of Ricardo?"

Terwijl ze voelde hoe zijn vingers zich in haar knie duwden niet zo hard om haar pijn te doen maar diep genoeg om onaangenaam te zijn.

Ze slikte en fluisterde onzeker "Van jou." Terwijl ze zijn hand van haar knie nam en nu zonder schaamte de tranen de vrije loop liet en fluisterde "ik ben doodsbang Dameon. Ik weet niet wat te doen." ze keek toe hoe hij haar vol afschuw aankeek bij het zien van haar tranen en onmiddellijk in zijn armen trok.

"Je bent zwanger van mijn kind. Mijn kind?" hij herhaalde het alsof hij het niet kon geloven.

"We krijgen een kind?" Ze hoorde de hoop de vreugde in zijn stem terwijl ze zich langzaam van hem afduwde en met een brok in haar keel fluisterde

"Dameon. Ik weet niet of..." hij wist onmiddellijk wat ze wou zeggen nog voordat ze haar zin af had als hij zijn hoofd schudde

"je haalt het niet weg Yazzy." Ze haalde diep adem en schoof wat bij hem vandaan.

"Yazzy, vertel me dat je niet van plan bent onze kind weg te halen."

Ze stond nu recht en liep bij hem vandaan "ik weet niet wat ik wil doen."

Hij volgde haar en draaide haar naar zich toe.

"Als je zwanger bent geworden tijdens onze nacht in Marcus zijn huis dan betekend het dat je in juli zwanger bent geworden. Juli als in wat vier maanden terug?

Dan ben je nu hoe ver zeventien weken?"

"Vijftien" fluisterde ze zachtjes

"vijftien weken Jezus Yazzy. Vijftien weken!" Hij stak zijn hand in een reflex uit naar haar buik als ze weg stapte en haar armen beschermend rond haar lichaam draaide.

"Niet doen schoonheid. Alstublieft. Het is een levend kind dat je binnen in je draagt."

"ik heb een foetus in me buik Dameon." ze zag hoe hij zijn ogen in overgave sloot voordat hij ze opende en haar bij de schouders nam

"Het heeft een hartslag Yazzy, dat is geen foetus meer dat is een baby en het kan me een rot schelen tot wanneer de term foetus gebruikt word. Het weg te halen is simpelweg moord" Ze voelde tranen langzaam over haar wangen glijden terwijl ze gebroken fluisterde:

"Doe dat niet Dameon."

"Wat niet. Je de waarheid zeggen?

Je wilt onze kind weg halen Yazzy.

Wat verwachtte je dat ik zou doen toestemming geven?

Want je mag het ontkennen zo veel je wilt.

Het een foetus noemen elke dag van de week het zal het feit dat het een hartslag heeft en tien vingers en tenen niet veranderen."

Hij nam haar gezicht nu in zijn handen en vervolgde met een gebroken stem "je zult het feit dat het van jou en mij is niet veranderen." Ze schudde haar hoofd en keek naar de grond als hij haar gezicht naar hem ophief en fluisterde

"Weet je hoe vaak ik gewenst heb de woorden Dameon ik ben zwanger uit je mond te horen?

Nu verlaat het je mond tijdens één van de meest donkerste weken in me leven en zonder dat het je bedoeling is heb je er voor gezorgd dat er een licht door de donkerheid schijnt alleen om me mee te delen dat je het van me weg zal nemen. Het licht als een kwelling aangezet hebt alleen om het weer uit te doen?" Ze schudde haar hoofd nu huilend.