Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 8.3

Yasmin keek om zich heen terwijl ze het restaurant gedeelte binnen stapten ze zag hoe verschillende gewapende mannen door het lege lokaal heen gepositioneerd waren worden.
Een akelig gevoel gleed over haar heen niet de eerste van vandaag ze haalde diep adem en voelde hoe Dameon haar hand in de zijne nam en er een kneep in gaf.
Ze keek naar zijn gezicht op en zag hoe hij haar een glimlach toewierp met een bemoedigende knik.
Ze draaide zich weer terug en nam de twee van de vier gezichten die aan tafel zaten op terwijl ze opstonden.
" Yazzy je herinnert je toch nog aan Alexis en Elliot?" Ze knikte terwijl ze de mannen die zes jaar terug naast haar bed hadden gestaan de hand gaf.
Als ze geschrokken voelde hoe Dameon zijn hand die van haar ontglipte toen Elliot haar in zijn armen trok en vasthield terwijl hij fluisterde:
"Je hebt ons een verdomd hartinfarct bezorgd meisje ik heb de laatste vier jaar als een gek naar je gezocht. Doe dat verdomme nooit meer."
Ze slikte en knikte kort voordat ze doorgegeven werd aan Alexis die op zijn beurt haar eerst strak opnam op een armlengte voordat hij haar in zijn armen nam en mompelde
"Kleine meisjes zijn groot geworden. Ik hoop alleen dat onze afwezigheid geen littekens heeft overgelaten." Ze wou huilen. Voelde hoe de tranen dreigden op te komen bij zijn woorden.
Want alsof hij het aan haar kon zien of ruiken. Had hij zijn vinger precies op de zere plek gezet.
Toch hield ze zich in. Tranen zouden nu niet helpen en ergens fluisterde een stemmetje dat ze geen zwakte moest tonen.
Haar vader zijn stem om precies te zijn.
Die haar als elfjarige meedeelde dat hoe lief je de mensen om je heen ook had je nooit iemand honderd procent moest vertrouwen noch ooit al je zwaktes moest tonen.
Al was het bloed.
En als het waar was wat de tuinman haar had meegedeeld begreep ze haar vader zijn woorden nu wat beter.
"Dit is Laurent mijn oudste zoon en Marquis Marcello's zoon." Ze glimlachte de jongens voor haar aan terwijl ze hun een hand gaf.
"Je hebt het bakken van zandtaarten opgegeven huh?" zei Marquis met een zwakke glimlach knikkend naar de jongens achter haar.
Ze voelde haar lippen iets optrekken bij de vage herinnering aan de man hier voor haar die toen der tijd vijf jaar ouder dan haar de frustrerende taak kreeg om op haar te letten terwijl de volwassenen in gesprek waren.
"Onze ouders hebben ons nooit de kans gegeven om het als een echt beroep te zien.
Gezien het feit dat je hier voor me staat in plaats van achter het stuur van een vliegtuig laat me veilig aannemen, dat de opleiding piloot ook jou voorbij is gegaan" Hij glimlachte zwak en gebaarde naar de stoel voor haar met de woorden.
"c'est la vie." Ze knikte en mompelde binnensmonds "Cela est un euphémisme" ze zag hoe een zwakke glimlach zijn lippen sierde bij haar woorden en nam plaats op de stoel voor haar.
"Dameon." Hoorde ze Marcelo het woord naar Dameon richtten.
"jullie kunnen ook plaats nemen." zei hij wijzend naar de tafel een meter verder.
" Niet nodig ik prefereer het om te staan." Hij haalde met een begrijpende glimlach zijn schouders op en nam tegenover Yazzy plaats.
"Zo." Hoorde ze Elliot nu de stilte doorbreken die er hing nadat ze hadden plaats genomen.
" Zo" zei Yazzy met een zwakke glimlach terug
Hij liet zijn blik kort achter haar glijden naar de jongens en ze hoorde hem in het Frans zeggen
" Het zou fijn zijn als ze wat verderop plaats zouden nemen." Ze gniffelde kort
" Dat gaat niet gebeuren Elliot daarbovenop ik heb geen geheimen voor hun. je kunt alles in hun bijzijn bespreken. "
Hij hief zijn handen met een glimlach capitulerend op als Marcello zei: "Je was voor een tijdlang goed ondergedoken kleine. Heb mijn beste mannen erop gezet maar je was spoorloos. Zo onvindbaar.
Dat ik begon te twijfelen of je nog in leven was." Ze glimlachte zwak
" ik heb je raad opgevolgd Marcello het was toch jij die me verteld had om weg te lopen en niet meer naar achteren te kijken tot ik iets interessants in de krant zou lezen en dan contact moest opnemen.
Ik heb het jaren opgevolgd en tenzij me iets ontgaan is. Heb ik nooit iets gelezen dat me zou doen beslissen om te bellen." Hij schrapte zijn keel kort terwijl hij zuchtend achterover ging zitten .
"Waarom ben ik hier Marcello?
Want tenzij je mij komt vertellen dat jullie de moordenaars van mijn familie hebben gevonden verspil je mijn tijd. Ik was namelijk net van plan de stad te verlaten."
Ze zag de mannen rond de tafel elkaar ernstige blikken toewerpen voordat Alexis zei
"je bent niet veranderd Yazzy, je had die tong van jou nooit onder controle.
We zitten nu nog tussen familie maar laat me je een raad geven. Weeg je woorden af in de toekomst.
Je bent geen zes meer je woorden hebben consequenties."
"Is dat een dreiging Alexis?" Hij schoot nu in de lach.