Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 6.3

Voor de nieuwe lezers de opkomende personages stammen van mijn eerste verhaal sad eyes never lie.... me oude lezers kennen ze al en als jullie ze beter willen leren kennen  de link naar het verhaal wordt onder aan bij de commentaren door mi geplaatst ;)

Nieuw vervolg op het forum voor de oude lezers voor de nieuwe lezers veel plezier:)

"Goedemiddag Yasmin. Ik ben, afgevaardigde Brian Johnson van de US Marshal. Wij zijn hier om je in veiligheid te brengen."

"Veiligheid" hoorde ze haar stem zachtjes herhalen terwijl ze haar blik kort naar de grond richtte.

Alleen om te zien hoe Dameon zijn plaats had overgenomen toen ze weer opkeek.

Smekend fluisterde hij met een gebroken stem "Laat ons er over praten...." Ze hoorde hem wel maar besloot om te rennen.

Ze wist dat ze dit deed omdat ze voelde hoe haar hart raasde, haar ademhaling zich verzwaarde en haar zij een pijnlijke scheut door haar lichaam liet razen.

Terwijl ze met haar handen op haar knieën voorover gebogen, probeerde genoeg zuurstof binnen te krijgen om haar polsslag te normaliseren.

Ze voelde haar hart opspringen bij het zien van Dameon die bij het opkijken weer voor haar stond.

Nog altijd smekend terwijl hij in dezelfde toon vervolgde

" Het was Jason Yazzy. Alstublieft." Het voelde aan alsof haar hart uit haar borst werd gerukt bij het zien van zijn smekende ogen, bij het horen van zijn vol angst gevulde stem.

Ze voelde hoe haar handen zich naar hem uitstrekte, haar lichaam verlangde om ze rond zijn nek te draaien en hem strak tegen zich aan te houden.

Haar pijnlijk trekkende hart te laten genezen terwijl hij haar tranen weg zou vegen.

Maar haar handen hadden zijn nek nog niet bereikt of ze zag de warmte uit zijn ogen trekken en kilte zich daarvoor in de plaats vestigen.

Ze nam automatisch een stap achteruit en hoorde zichzelf een ongelovige "Nee...." Fluisteren.

Als ze nog voor ze goed en wel gedraaid was om weg te kunnen rennen hoorde hoe hij een schot loste.

Met een schok schoot ze wakker. Ze voelde de koude koele lucht van de airco tegen haar gezicht slaan terwijl twee paar ogen haar door de achteruitkijkspiegel opnamen.

"Alles oke?" hoorde ze Brian zachtjes vragen ze knikte met een snel bonzende hart.

Terwijl ze haar trillende handen in de zakken van het vestje dat ze gekregen had stak en haar gezicht nog altijd woordloos richting het raam draaide.

Ze wist dat het een droom was. Een nachtmerrie. Toch kon ze het geluid van de kogel die afgevuurd was nog altijd in haar oren horen nagalmen.

Ze slikte en probeerde zichzelf te kalmeren. Het zou veel makkelijker zijn als haar hart niet ook nog met een breuk te doen had.

Ze wou huilen haar voorhoofd op haar knieën tot rust brengen en aan de huilkramp die dreigde op te komen toe te geven.

Maar zoals vijf jaar terug moest ze zich sterk houden, een klare hoofd behouden, zich concentreren op wat er zou gaan komen.

Ze kende de procedure de korte telefoontjes tussen instanties.

Mannen en vrouwen van de Marshals die om de paar dagen zouden gewisseld worden.

Ondervragingen en achterom kijken naar alles dat opvallend was. Angstig zijn voor elk kleine geluidje dat je hoorde.

Gek genoeg heeft ze zich in laatste twee jaar midden in de getto veiliger gevoeld dan toen ze nog onder de getuigenbeschermingsprogramma viel.