Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 7.6

De metalen smaak vulde haar mond terwijl ze probeerde de wazigheid die resulteerde van de klap weg te knipperen.
Meester te worden over het irritante gezoem in haar oren die de rest van het geluid buiten hield.
Als ze opeens voelde hoe er een hand over haar mond werd gedrukt en haar automatische schreeuw van paniek geluidloos maakte.
Ze proefde de lederen handschoen, duwde met haar hielen tegen de grond in de hoop hem tegen te houden om haar verder weg te dragen dan de plek waar de jongens waren.
Maar alsof ze niks woog voelde ze hoe hij haar met zijn rechterarm van de grond nam richting een steegje wat verderop.
Met elke stap die hij zette, elke meter dat hij dichterbij het steegje kwam voelde ze hoe het gevoel van paniek zich omhoog trok.
Eenmaal in de steegje begon ze panisch te kronkelen in zijn armen. Schreeuwde haar stembanden eruit maar zonder nut.
Het bloed gleed naar haar keel zorgde ervoor dat ze niks anders slikte dan dat. Niet kon ademen.
Als ze voelde hoe hij haar woest tegen de muur gooide toen ze haar arm los kreeg en haar nagels diep over zijn gezicht haalde.
"Fille de pute." Hoorde ze hem nog woest grauwen voordat de klap haar rechterwang raakte.
Ze sloeg met haar hoofd tegen de muur en zakte met een kerm door haar knieën.
Alleen om nog voordat ze de grond had geraakt bij haar haren omhoog getrokken te worden en hem schuimbekkend in haar oor te horen sissen
"probeer dat nogmaals trut en je zult me smeken om je te vermoorden als ik eenmaal met je begonnen ben." In het Frans
Hoestend probeerde ze op adem te komen. De zuurstof naar haar longen te krijgen terwijl ze kokhalzend het bloed dat zich in haar mond verzameld had in een smerige sliert eruit te spugen.
Hij begon haar van haar haren te schudden terwijl hij kwaad riep " heb je me begrepen?"
Ze gaf geen kik deed er alles aan om tot zichzelf te komen de paniek te onderdrukken.
Haar maaginhoud die eruit wou komen binnen te houden.
Als hij vol amusement in het Engels met een zwaar accent siste "Je bent je geboorte taal vergeten.
Dat zou je vader niet graag gehoord hebben." Ze voelde hoe hij haar los liet en ze met een klap op de grond terecht kwam.
Hij hurkte voor haar neer. Pakte haar kin in een pijnlijke greep en duwde haar gezicht naar hem op.
"Ik heb hier lang op gewacht. Me er erg op...Comment dit-on heureux aahhh verheugd." Ging hij met een glimlach vol spot verder.
Terwijl hij het mes nu langzaam van haar tempel naar haar wang liet glijden en weer door naar haar borst.
"Je bent groot geworden. Mooi. Comme votre maman. Tres belle" fluisterde hij nu zacht in haar oor.
Ze voelde hoe het onmogelijk was de opborrelende paniek te onderdrukken voelde haar handen trillen. Hoe tranen hun weg over haar wangen zochten terwijl ze alleen maar
"Alstublieft." Kon fluisteren "Alstublieft. Laat me gaan. Laat me gaan."
"Non petite princesse... Ik heb hier lang op gewacht. Je hebt langer geleefd dan eigenlijk mocht zijn."
"Waarom... Waarom wat heb ik gedaan. Waarom." Snikte ze nu wanhopig.
Hij hield zijn hoofd schuin. "Je hebt de verkeerde bloed door je aderen lopen. Kon iedereen gebeuren." Mompelde hij nonchalant terwijl hij zijn schouders ophaalde en fluisterde "c'est la vie"
Hij wisselde de mes van hand en haalde een telefoontoestel uit zijn zak.
"Ja." Hoorde ze hem mompelen. Voor een moment kon ze alleen staren naar de man voor haar.
Hij was de persoon waaruit haar nachtmerries waren gemaakt en nu zat ze hier voor hem op de grond terwijl hij haar meedeelde dat het lot nu maar zijn kaarten had uitgedeeld en ze het moest accepteren alsof er geen andere weg was.
"Binnen vijf minuten is het geklaard houd je kalm. Niemand heeft me gezien." Hoorde ze zijn stem haar uit haar gedachtes halen voordat hij zijn telefoon weer terug in zijn zak stak.
"Nu waar waren we?
Ahh ja. Het waarom. Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij altijd afvraag waarom iemand die vraag stelt.
Het maakt niet echt veel uit wat het antwoord zal zijn. Tenslotte is de uitkomst altijd hetzelfde. De vraagsteller twee meter onder de grond." Zei hij met een glimlach rond zijn lippen maar ijskoud.
Ze probeerde naar achteren te schuiven maar meer dan een paar millimeter ging niet.
Als ze hem hoorde mompelen. "Mijn partner begint nerveus te worden. Wilt dat ik het snel klaar.
Ik heb hier zo lang op gewacht ik ben bang dat alhoewel ik er van wil genieten het waarschijnlijk sneller voorbij is dan ik zou willen en hij zijn zin krijgt .
Maar voordat we beginnen zou ik graag iets van je willen weten. Iets dat ik me al deze jaren afgevraagd heb. Is dat oké?
Als je me eerlijk antwoord zal ik het snel maken. Met weinig pijn. Wat denk je?" Als gehypnotiseerd voelde ze haar hoofd op en neer gaan.
"Tres bien. Nu hoe ben je het huis uitgekomen?" ze keek hem voor een moment niet begrijpend aan.
"Wat bedoel je?" hij glimlachte bijna lief.
"Je ooms huis. Hoe ben je daaruit gekomen die dag?"
"De voordeur." Fluisterde ze niet begrijpend. Hij glimlachte nog altijd terwijl hij zei
"Je bent gewoon naar buiten gelopen?"
Ze knikte "Niemand die je tegengehouden heeft of terug gestuurd?" ze schudde haar hoofd langzaam.
"Geen bewaker heeft je gezien?" ze fronste haar wenkbrauwen toen ze voor een kort moment terug in de tijd ging.
Langs de lopende fontein heen de grindpad af naar de hekken beneden.
Ze zag de grote bruine ogen en gitzwarte haren van Adrian weer voor zich, die haar met een brede glimlach opnam terwijl zijn hand naar zijn oor ging en de walkie talkie naar zijn mond bracht en mompelde de deur te openen.
Ze werd naar het heden terug gebracht door de stem van de tuinman die fluisterde "wie?"
Ze wist wie het was. Maar waarom zou ze iemand mee het graf in nemen alleen om minder pijn te verduren?
Het zou toch niet langer dan vijf minuten duren zoals hij het net telefonisch bevestigd had en misschien als god haar genadig was zou ze tijdens die gehele tijd buiten bewustzijn zijn.
Dus schudde ze haar hoofd ontkennend en fluisterde "ik weet niet."als hij haar bij de keel greep en het dicht drukte.
"We hebben een afspraak of prefereer je pijn?
Wie was de man?" "ik weet niet." Fluisterde ze ademloos terwijl ze voelde hoe zijn vingers haar keel nog dichter drukten.
"Een bewaker van me vader. Zwart haar, bruine ogen een kop langer." "de naam Yasmine."
Ze nam zijn hand nu vast probeerde het weg te duwen terwijl ze haast geluidloos zei "ik kan niet ademen ik kan niet ademen." "zijn naam Yasmin." Siste hij nu verder terwijl hij zijn hand nog strakker dicht drukte.
"Ik ken zijn naam niet. Ik zweer het. Ik ken zijn naam niet." Terwijl de tranen haar over de wangen gleden.
Ze wanhopig probeerde om onder zijn hand uit te kronkelen als hij zich opeens rechtte en haar mee optrok tot ze op haar benen stond.
"Zwart haar en bruine ogen kon iedereen zijn Yasmine." Zei hij wijzend naar zijn eigen zwarte haren.
"En als dat alles is dat je me aan informatie kan geven dan tja, ga ik alsnog mijn plezier met je hebben."
Hij draaide haar met zijn rug naar hem toe en draaide zijn arm rond haar nek terwijl hij in haar oor fluisterde "Het gaat pijn doen. Erg veel pijn. Maar ik bedank je er nu al voor.
Je weet niet wat voor een geschenk je mij maakt. Ik heb hier zo vaak over gefantaseerd." Terwijl hij met de mes strelend over haar keel ging om dan met zijn tong langzaam haar wang te likken.
"Doe de groeten aan je vader als je hem ziet. Vertel hem dat Carlos hem ook de groeten doet en dat hij hem gauw zal zien."

Ze voelde hoe paniek dreigde de overhand te nemen en nog voordat het dit deed maakte ze nog een laatste poging om weg te geraken en gooide haar hoofd zo hard ze kon naar achteren.
Voelde hoe de pijn door haar schedel schoot bij het voelen van zijn gebit die zich in haar achterhoofd boorde.
Ze hoorde hoe een schreeuw van pijn over zijn lippen kwam.
Hij het metaal dat hij tegen haar nek hield in een reflex los liet en het meteen kletterende geluid op de grond terecht kwam.
Ze wist toen dat dit haar enige kans was om er weg te geraken.
Dus wurmde ze zich uit zijn armen met alle kracht die ze bezat.
Voelde hoe zijn vingers zich in haar jasje vast zetten en de drukknoopjes meegaven in de woeste ruk die hij maakte om haar terug te trekken.
Zij op haar beurt trok net zo hard terug dat het zich aanvoelde alsof haar arm uit de kom werd getrokken.
Terwijl ze zich in een ruk uit de jeans kledingstuk trok en het op een rennen zette.
Gekleed in alleen een tank top kwam ze bij de bouwhekken tien meter verder aan.
Hoorde hem nog woest "petite pute" achter zich roepen.
Voordat ze zonder te stoppen zich gelijk op haar knieën wierp en zich door het kapotte metaal aan de rechterkant van de hekken probeerde te wurmen.
Ze voelde het staal haar armen open halen, haar knieën voelden zich aan alsof ze in brand stonden terwijl ze haar benen er doorheen dwong.
Trok met een laatste beweging haar hoofd door de hekken heen.
Alleen om te voelen hoe zijn vingers zich rond wat plukken haar draaiden en trok net zo hard als zij haar hoofd bij hem vandaan.
Ze voelde hoe het haar uit haar schedel werd getrokken. Schreeuwde het uit van pijn en hoorde haar stembanden een octaaf hoger gaan toen het mes zich in haar schouder boorde.
Nu huilend en vol angst liet ze de adrenaline het overnemen. Ze wist niet hoe ze het deed.
Gezien het feit dat ze uitgeput was en elke centimeter van haar lichaam zich aan voelde alsof het in brand stond.
Toch duwde ze zichzelf vooruit schreeuwde zichzelf mentaal toe om door te rennen. Niet achterom te kijken en zeker niet te stoppen.
Haar longen voelden zich aan alsof ze op het punt stonden uit elkaar te springen.
Zijn stem die zich aanhoorde alsof hij nog geen centimeter bij haar vandaan was schreeuwde kwaad en met een hint van amusement
"Je hebt je dood alleen maar vertraagd trut want sterven zul je vandaag."
Ze probeerde het buiten te sluiten, zich te concentreren op haar ademhaling.Haar hart slag die zich aanvoelde alsof het er zo voor kon zorgen dat het uit haar borst vloog in schaak te houden.
Zodat haar longen meer zuurstof binnen konden krijgen.
Het steegje, de stem in haar hoofd die haar toeschreeuwde dat ze op de hoofdstraat moest geraken. Bij Dameon moest komen.
Liet het gevoel van een déjà vu door haar heen glijden.
Voor een kort moment voelde ze zich terug verzet naar een paar maanden terug.Naar Patrick
Maar nog voordat ze kon opgaan in die herinnering het haar zou overweldigen zoals zo vaak in de laatste weken. soms tot lichamelijke verlamming toe.
Kwam ze eindelijk op de hoofdstraat aan, draaide zich naar rechts en was nog geen straat verder .
Of ze voelde hoe ze bij haar haren werd gegrepen en alsof een sloopkogel haar geraakt had ze een meter verder met een schreeuw zittend op de grond terechtkwam.
Haar hand klapte naar achter. Haar reet liet een gevoel door haar lichaam trekken alsof iemand zout over een open wond had gegoten.
Als ze kermend met een schorre stem van haar haren omhoog werd getrokken en ze zijn stem hoorde sissen "leuk geprobeerd."

veel lees plezier xoxoxo

aan de oude lezers vervolg op het forum