Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 3.10

veel lees plezier xoxoxo

Voor een moment bleef hij staan haalde zijn blik niet van haar gezicht. Nam niet eens de moeite om Joshua aan te kijken. Die nu opgestaan was en na hem een kneepje in de schouder te hebben gegeven zich langs hem heen murwde de slaapkamer uit.

Met een trage stap kwam hij de kamer in. Terwijl hij de deur achter zich sloot.

Zijn shirt die rood zag van wat overduidelijk bloed was over zijn hoofd trok en in de hoek van de kamer gooide.

Voordat hij voorzichtig alsof hij een roofdier naderde naar het bed liep en naast haar plek nam.

"Hoe gaat het?" hoorde ze zijn zachte stem vol medeleven fluisteren. Terwijl zijn ogen de hare indringend vast hielden.

Ze slikte en scheurde haar blik van die van hem terwijl ze zei: "Ik ben neergeschoten Dameon. En als je bij me bed had gestaan in het ziekenhuis had je ook geweten of het ernstig is of niet." Hij stak zijn hand uit naar haar gezicht.

En in een reflex schoot ze er van weg waardoor ze een kreun vol pijn niet kon binnen houden terwijl de tranen haar weer in de ogen sprongen.

Ze zag hoe hij zijn hand in een vuist balde en het verslagen naast zich liet vallen.

Ze knipperde de tranen snel weg en veegde haar haar langzaam van haar gezicht en ademde zo diep als het mogelijk was in om het dan trillende er weer uit te laten.

Als haar ogen zijn gezicht weer opzochten en haar hart als respons op het beeld dat hij haar toen bood pijnlijk samen trok.

Grote ogen vol schuldgevoel staarden haar aan en ze moest zichzelf inhouden om haar eigen handen niet op haar beurt op zijn gezicht te plaatsen om hem te troosten.

"Het spijt me." Hoorde ze hem nu zachtjes fluisteren.

"Geloof me als ik zeg dat ik er alles voor gedaan zou hebben om bij je zij te zijn gebleven...

Maar ik had geschoten.... Ik had resten daar van op me handen... en Dario en Jamal..." Zijn stem brak af en ze zag hoe hij diep in ademde voordat hij gefrustreerde zijn ogen sloot en siste

"nee... Je hebt gelijk. Ik had bij je moeten blijven. Mans genoeg moeten zijn om de consequenties onder ogen te zien als die er waren gekomen. In plaats van als een lafaard weg te rennen terwijl me meisje aan het dood bloeden was op het asfalt." Ze hoorde de pijn in zijn stem. Zag de onzekerheid over zijn beslissing in zijn ogen opvlammen. Hoe hij zichzelf en zijn acties in twijfel trok voordat hij zijn ogen strak sloot en met knarsende tanden zijn vuist tegen zijn slaap drukte alsof hij daarmee de verwarring die overduidelijk in zijn hoofd omging tot stoppen te brengen.

En hoe zeer ze het hem ook maar kwalijk nam dat hij er niet was in het ziekenhuis of beter nog dat ze neergeschoten is geweest in eerste instantie.

Hem zo te zien lijden kon ze niet verdragen. Dus stak ze haar hand uit en alhoewel ze niet bij zijn gezicht kon komen omdat het te ver weg was bij haar arm vandaan en het te pijnlijk zou zijn.

Kwam ze wel met haar vingertoppen bij zijn knie.

En ze zag hoe zijn ogen open vlogen bij het voelen van haar vingers en wat ze daar in zag was iets wat ze nooit dacht te zien in Dameon's ogen.

Tranen. En voor een moment hoorde ze alleen het suizen van haar bloed in haar oren voordat haar hart pijnlijk samen trok en zich een brok vormde in haar keel bij het zien van de verloren en onzekere man voor haar.

En ze slikte meermaals om te proberen de brok die zich in haar keel genesteld had en die uiteindelijk zou resulteren in een tranen vloed weg te slikken.