Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 8.5

Het was twee weken later dat ze door de douane van Frankrijk richting de bagage banden liep. Waar ze zwijgend achter de jongens stond en toekeek hoe ze hun tassen verzamelden.
Ze keek naar de Franstalige plakkaten, luisterde naar het rumoer in het Frans om haar heen.
Als ze uit haar gedachtes werd gehaald door Dameon die nu voor haar was gaan staan en zijn handen op haar schouders had gelegd voordat hij ze naar haar gezicht liet glijden het omvatte en iets ophief zodat ze hem in de ogen kon kijken.
Hij glimlachte terwijl zijn stem geruststellend fluisterde "het komt. Wij zijn hier."ze slikte nerveus en liet haar hoofd tegen zijn borst rusten terwijl ze langzaam zei:"had ik daar maar een garantie op."
"als je wilt dat we vertrekken hoef je het maar te zeggen en we zullen het eerste het beste vliegtuig terug nemen naar huis." Ze sloot haar ogen en luisterde naar zijn hartslag terwijl ze probeerde haar lichaam te ontspannen onder zijn zachte strelingen over haar rug.
" ik blijf. Maar voordat we hier buiten stappen en het onbekende tegemoet zullen treden wil ik dat je me iets beloofd" ze duwde zich iets van hem af en keek hem in de ogen aan terwijl hij langzaam zei: "alles." "Dan ga niet de held spelen Dameon. Jij noch je broers. Als er iets verkeerd gaat lopen wil ik dat je me beloofd dat je niet de held gaat spelen"
"Yasmin.." ze schudde haar hoofd vastberaden "Hoe moeilijk dit ook zal zijn voor jou. Voor jullie"
Zei ze nu het woord ook achter hem richtend naar zijn broers die zich daar nu verzameld hadden met hun tassen in de hand.
"Wil ik dat Julie alle mij dit alstublieft beloven. Want ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als een van jullie iets zou overkomen omwille van mij." Ze zag hoe zijn broers teder naar haar lachten en Dameon geruststellend met zijn hand over haar wang gleed en knikte.
Hoewel hun blikken zeiden dat ze haar smeekbede nooit zouden opvolgen als het zo ver zou komen.
Dus haalde ze haar lippen iets van elkaar toen Dameon die van hem erop plaatste en antwoordde met een "Ik hou meer van jou." op zijn "Ik hou van je." voordat ze zijn hand nam na de zachte kus en richting de uitgang liepen.
Terwijl een donker gevoel over haar heen gleed die haar vertelde dat de engel des doods ergens zeer dichtbij naar hun lonkte.
Ze hoopte alleen dat hij er was voor haar vijanden en niet voor de mensen van wie ze hield.

Ze stonden vijf minuten later buiten de glazen ramen van het vliegveld en Yasmin liet haar blik langzaam over de rijen mensen achter de hekken glijden in de hoop een bekend gezicht te zien.
Ze wist dat ze zou worden afgehaald. Door wie was haar niet meegedeeld. Alleen dat het veiliger was als niemand van de mannen zelf haar zou komen afhalen mochten ze in de gaten gehouden worden.
Het was logisch toch kon ze het gevoel niet van zich afschudden dat het net zo goed kon zijn dat ze haar in de val lieten lopen en zij er ver bij vandaan wouden blijven mocht de politie achteraf rond snuffelen bij het vinden van zes mannelijke lichamen met een Amerikaanse nationaliteit en een vrouwelijke die waarschijnlijk niet eens in de database geregistreerd zou staan.
Ze voelde hoe Dameon haar een kneepje in haar hand gaf en naar de rechterkant van de rij voor hun knikte.
Haar hoofd volgde zijn knik en ze zag twee mannen staan waarvan eentje een bord ophield waar Matthews in het zwart op stond.
Hij was niet ouder dan Dario en de andere was een jaar of vijftig.
Een gevoel van herkenning trok door haar lichaam ze kon haar vinger er alleen niet op leggen van waar ze hun kende.
Het was pas toen ze geen vier meter bij hun vandaan stond dat ze besefte dat ze recht in het gezicht van Adam keek de beste vriend van haar broer en Matthias de chauffeur van haar vader.
Ze nam ze beide verdrietig op maar besefte al gauw dat ze haar niet herkend hadden. Ze strekten een ieder een hand naar Dameon en zijn broers en gaven haar een knik alsof ze haar niet haar leven lang gekend hebben maar een aanhangsel van Dameon was.
Ze wist niet of ze verdrietig moest zijn dat mensen die haar gekend hebben sinds haar geboorte haar niet herkenden of opgelucht.
Want dat betekende dat ook haar vijanden haar niet meteen zouden herkennen hoewel er natuurlijk een verschil was. De mannen hier voor haar hadden geen flauw idee van het feit dat ze nog leefde en haar vijanden wel.
Het was nog geen vijf minuten later of ze werden op de achterbank van een limousine geplaatst met Matthias achter het stuur en Adam naast Dario die met een beleefde glimlach een gesprek over ditjes en datjes met de jongens begon.
Ze liet haar blik door de geblindeerde raam naar buiten glijden en staarde naar de maar al te bekende straten waar ze door heen reden.
Het bijna een half uur later toen ze de centrum van Parijs uit reden dat ze zich iets rechtte bij het besef waar heen ze reden.
Ze gingen niet naar een hotel maar reden naar Marcello dat wederom hield weer in dat ze met en grote waarschijnlijkheid de straat zou nemen waar haar ooms huis heeft gestaan.
ze voelde haar hart sneller kloppen bij het zien van de grote houten bord die aangaf dat ze de buurt binnen reden en rechtte zich nu wat meer terwijl ze haar ogen liet glijden over de huizen die ze zo goed kende.
Het was de grote geel kleurige villa waar ze voor aangekomen waren die haar kort haar adem in liet houden want ze wist dat haar ooms villa de volgende was.
Voor een kort moment staarde ze naar het huis achter het hek alsof het net uit de grond voor haar ogen herrezen was. Ze liet haar blik kort naar de overkant glijden om zich ervan te verzekeren dat ze in de juiste straat was voordat ze met een schrille stem riep "stop de auto."
Ze zag Matthias met een frons door de achteruitkijkspiegel kijken en hoe Adam zich op zijn beurt naar haar toe draaide alsof hij wou zeggen dame ben je gek geworden.
De jongens op hun beurt zaten onmiddellijk recht alsof ze hun net meegedeeld had dat er gevaar was
"Stop" zei ze nu harder in het Frans.
Ze voelde hoe de wagen de snelheid verminderde en nog geen seconde erna tot stilstand gebracht werd "rijd terug." zei ze haast fluisterend terwijl ze zichzelf probeerde kalm te houden.
"Madam."
" Rijd verdomme terug of laat me hier uitstappen." Zei ze bevelend. Ze zag de niet geamuseerde frons intrek nemen in Adam zijn voorhoofd bij het horen van haar toon en die werd niet geapprecieerd.
Toch wuifde hij met een schouderophaal naar Matthias om mijn woorden op te volgen toen Dario zei "doe haar een plezier en rijd wat achteruit."
Hij reed langzaam achteruit "Nog wat verder." Zei ze terwijl ze over Dameon heen klauterde en plaats nam aan het raam.
"Madam..."
" Nog een beetje." Zei ze nu haast smekend terwijl Mathias zuchtend de auto nog wat achteruit reed. "Stop!" Zei ze na een tweetal minuten terwijl ze als gehypnotiseerd staarde naar het huis voor haar.
Oh het was de plek waar ooit het huis van haar oom had gestaan. Het stond er in al zijn glorie heropgebouwd.
Alleen had het nu plaats gemaakt voor een pompeuze nieuwe huis die twee keer zo groot leek van hieruit het was in een iets andere stijl gedaan en het had andere kleuren maar het stond er.
De dikke rij bomen waren weliswaar verdwenen en het zwarte hek had plaats gemaakt voor een witte waar in het midden een reusachtige letter S in goud aan vast zat.
Ze keek naar het brede nieuw aangelegde grindpad dat leidde naar het huis dat ooit haar oom toebehoorde. Hetzelfde huis waar de lichamen van haar familie leden tot as verbrand zijn geweest en iemand had het heropgebouwd op haar familie hun korpsen en ze hoefde niet te raden wie het was.
Ze balde haar vuisten terwijl ze probeerde de tranen van bedrog en woede tegen te houden bij het zien van het gouden plakkaat aan de buiten muur waar in sierlijke zwarte letters villa Savarino op stond.
"Yazzy?" hoorde ze Dameon nu zachtjes fluisteren terwijl hij haar een kneepje in het bovenbeen gaf.
"Ze hebben het heropgebouwd." Zei ze haast fluisterend. Dameon keek haar niet begrijpend aan.
"Het huis. Ze hebben het huis heropgebouwd na de brand." Ze keek toe hoe hij zijn ogen kort vol overgave en meelevende pijn sloot voordat hij ze ook ernaartoe liet glijden en haar in de armen nam. Ze zag hoe Adam en Matthias haar met gefronste wenkbrauwen aanstaarden.
"Yazzy als in Yasmin?" hoorde ze Adam nu zeggen terwijl hij haar aankeek alsof hij een geest had gezien.
Matthias staarde Adam kort aan voordat bij hem ook het muntje viel en hij op zijn beurt fluisterde: "Wat bedoel je met Yasmin?"
"Yasmin toch? Yasmin Dubois? De dochter van Tarek Dubois?" Herhaalde Adam zonder een blik noch antwoord op Mathias.
Ze keek hun met knarsende tanden aan niet weten wat daarop te antwoorden.
Maar ze hadden kennelijk geen woord van haar kant nodig voordat Adam haast in paniek mompelde.
"God allemachtig je bent het werkelijk!
rijden man. Rijden als ze ons hier voor het huis bemerken met haar op de achterbank...."
Nog voor ze kon reageren had Mathias de auto alweer gestart en reed de straat uit in een tempo die zeer zeker niet toegestaan was in een woonwijk.
Dameon op zijn beurt draaide zijn arm om haar schouder en trok haar nog dichter tegen zich aan zonder haar te pushen voor een gesprek en ze was hem daar dankbaar voor.
Ze kon zichzelf namelijk niet garanderen dat ze het niet uit zou schreeuwen van pijn als ze gedwongen werd haar mond nu te openen.
Vol ongeloof staarde ze voor haar uit bij het besef wat ze gedaan hadden hoe koud en harteloos de Savarino's moesten zijn dat ze van alle stuken land alle huizen juist deze moesten heropbouwen en hun naam erop zetten alsof ze het markeerden als de honden die ze waren. Dat het kennelijk niet genoeg was dat ze de bedrijven en het geld hadden, hun bloed aan hun handen.
Nee, ze wilden haar familie nog een laatste klap uitdelen door te wonen in het huis waarin zij gestorven waren.
Waar hun zielen wreed uit het leven waren getrokken door hun toedoen.
De gedachte dat ze het expres hadden gedaan. Dat ze lachten omdat ze dachten dat haar familie in hun ogen kennelijk zo dom waren om hun te vertrouwen.
Ze feestjes gaven op de grond waar hun levens geëindigd waren omwille van hun hand.
De gedachte alleen dat iemand zo iets kon doen was pervers.
Gefrustreerd en kwaad duwde ze haar gezicht in Dameon's nek terwijl ze probeerde de schreeuw van woede in te houden.
Toch hoorde ze het haar lippen ontglippen terwijl Dameon haar vast hield, in haar oor zinnen fluisterde zoals het komt goed of ze zullen er voor betalen terwijl ze op hetzelfde moment voelde hoe blikken om haar heen haast de huid van haar vlees deed branden en ze hoefde niet om zich heen te kijken om te weten dat ze niet van Dameon's broers waren.

Ze voelde hoe de wagen nog geen tien minuten later tot stilstand kwam en voor enkele seconden bleef ze onbewogen in Dameon's armen.
Haar gezicht nog altijd weg gedraaid van de jongens terwijl ze zichzelf afvroeg wat ze hier deed.
Maar bij het stekende gevoel in haar borst over het geen ze net had gezien wist ze het weer.
Ze hoorde hoe de deur geopend werd en Marcelo zijn stem niet lang erna vragen wat er gebeurd was een zachte gemurmel in het Frans afkomstig van Adam vertelde hem "we zijn net langs haar ouderlijke huis gereden."
Marcelo vloekte binnensmond "had je geen andere verdomde weg kunnen nemen!"
"Met alle respect Marcelo als u mij meegedeeld had wie we zouden afhalen had ik dat misschien gedaan." Zei hij bitter.
Ze luisterde hoe ze nog voor een paar seconden over en weer sisten voordat ze eindelijk genoeg had gehoord en mompelde
"Genoeg!
Mijn hoofd barst zonder naar jullie gekibbel te luisteren." Terwijl ze diep in ademde om zich daarna naar Marcelo om te draaien en met een knik te mompelen "fijn u weer te zien Marcelo." Hij glimlachte liefdevol en stak zijn hand uit om haar uit de wagen te helpen.
"Het spijt me dat we het niet hebben kunnen tegenhouden." Fluisterde hij zachtjes in haar oor. Ze schudde haar hoofd "ik neem het niemand anders kwalijk dan degene die er verantwoordelijk voor waren en die dragen niet u achternaam. "Hij knikte terwijl ze samen het huis binnen liepen.
"Alexis is onderweg tot dan kunnen jullie je fris maken en misschien wat rusten voor vanavond." "vanavond?" hij schrapte zijn keel "we hebben wat mensen hopelijk ...vrienden uitgenodigd om ons plan openbaar te maken. Het zou enorm hulprijk zijn als je daar natuurlijk bij kunt zijn." Ze knikte langzaam terwijl ze hem verder volgde door de grote entreehal naar de grote ijzeren trap die hun naar het eerste verdiep bracht.
"Ik moest je van Adelaide meedelen dat het haar spijt dat ze je niet kon verwelkomen." Ze glimlachte zwak bij de gedachte aan zijn vrouw
"hoe gaat het met haar?" "erg goed ze is bij haar zus in Rusland." Ze knikte langzaam.
Wist dat ze daar niet toevallig was op dit moment. "Ik zal haar vast snel weer zien." Hij knikte hoopvol.
"Voila, dit is jullie kamer." Zei hij terwijl hij de deur aan haar linker kant open duwde.
" rust wat uit Yazzy en ik zal de rest hun slaapkamers wijzen. Mochten jullie wat nodig hebben we zijn beneden" Ze knikte en hoorde hoe Dameon niet lang daarna de deur achter ze sloot voordat hij zijn armen rond haar middel draaide en zachtjes in haar oor fluisterde
"alles oke?" ze sloot haar ogen kort voordat ze langzaam knikte zich in zijn armen draaide en zijn lippen opzocht "vrij met me Dameon." Hij nam haar voor een kort moment op en ze wist dat hij de onzekerheid daarin kon lezen. Dus zonder iets te zeggen drukte hij zijn lippen op die van haar en nam want ze wisten beide dat er een mogelijkheid bestond dat ze dit na vandaag nooit meer zouden kunnen doen.