Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 3.8

Yasmin ontwaakte 20 kilometer verder op, door de war en met pijnlijke ogen uit een nare droom.

Nog half buiten bewustzijn keek ze om zich heen.

Een hart monitor stond naast het ijzeren bed waarop ze lag, Tegenover haar bed een eenzame bruine kledingkast en een televisie zat vastgepind tegen de wand in de hoek van de kamer.

Ze had het geluid van klapdeuren die op de gang open sloegen en waar twee mannen in witte jassen doorheen liepen niet nodig om te raden dat ze in het ziekenhuis lag. Ze zou de geur en de kilte die er hing zelfs half dood nog herkennen.

En voor een surrealistisch moment voelde het zich aan alsof ze zich nog altijd in de nachtmerrie bevond waar uit ze dacht te zijn ontwaakt.

Ze probeerde met al haar kracht haar arm op te heffen om in haar ogen te kunnen wrijven.

Ze voelden zich zwaar aan en ze had voor een kort moment de neiging om ze te sluiten. Zodat de donkerheid haar weer hier vandaan kon dragen bij het horen van het rumoer om haar heen.

Het enige wat er daarvan weerhield was het besef dat ze nogmaals terecht zou komen in de voortuin van haar oom.

Waar de vlammen zo heet tegen haar gezicht sloegen dat het zich aanvoelde alsof ze haar huid van haar gezicht wouden pellen.

Langzaam met haar tanden op elkaar gedrukt kreeg ze haar arm bij haar oog en wreef er ruw over heen.

Ze voelden zich aan alsof iemand er zand in had gestrooid. En nu ze het ene oog had gewreven begon de andere ook genadeloos te jeuken.

En net toen ze haar andere hand wou heffen om haar rechteroog te wrijven voelde ze een pijn door haar lichaam snellen alsof iemand een doos met scherven over haar lichaam had geleegd.

En ze kon nog maar net een kreet smoren voordat de tranen haar in de ogen sprongen en de vermoeidheid die ze nog geen tien seconde van te voren voelde uit haar lichaam trok.

Kermend hief ze met haar andere hand het laken dat over haar lichaam lag gedrapeerd wat op om te zien wat de pijnscheut veroorzaakt had.

Ze zag hoe haar shirt aan flarden gescheurd was en een verband pleister van ongeveer dertig op dertig centimeter op haar zij was aangebracht.

En pas bij het zien van haar gewonde zij overvloede de herinnering van een langsrijdende auto met jongens die eruit schoten haar gedachtes weer en ze besefte zich dat ze neergeschoten was en in het ziekenhuis op de noodopname lag.

Maar het was niet die gedachte, dat ervoor zorgde dat haar hart naar haar keel schoot en de apparaat die er aan verbonden waren luid piepend haar schrik kenbaar maakte.

Maar wel het besef dat ze hier alleen lag.

Ze probeerde in haar geheugen te graven te bedenken of Dameon gewond was geraakt.

Of zijn broers of de meiden misschien.

Maar ze kon zich niks herinneren het was allemaal één grote zwarte gat vanaf het moment dat ze die rode wagen zag.

Met alle kracht die ze bezat begon ze aan het plakband te trekken die het infuus naald op zijn plek hield. Om het pijnlijke ding uit zijn plek te trekken.

Als ze opschrok door yoseline's stem die geschrokken riep "Wat ben je aan het doen verdomme. Je mag de naald niet verwijderen totdat het zakje leeg is."

106

Met grote ogen keek ze hoopvol op bij het zien van haar bekende gezicht.

Als ze Yoseline vrijwillig toe liet om haar hand van de naald te nemen terwijl ze achter haar keek.