Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 5. Ontferm je over jouw zaken....

                               Hoofdstuk 5.

Ontferm je over jouw zaken.
     Voordat je zaken zich over jou ontfermen.

"In prison you get the chance to see,
who really loves you."

-Suge Knights

Yasmin sloot haar ogen beschermend tegen de ondergaande zon en snoof de geur van de zee diep in terwijl haar tenen zich verloren in het lauw warme zand.

Ze kroop wat dichter tegen Dameon aan die zijn armen als in een reflex nog strakker rond haar middel draaide. Terwijl ze haar hoofd met een contente zucht naar achteren liet vallen tegen zijn borst aan.

Ze voelde zijn kin op haar hoofd terwijl zijn duim zacht cirkelende strelende bewegingen maakte over het kleine stukje naakte huid dat bloot lag tussen haar rokje en haar topje in.

Er waren bijna zeven weken voorbij sinds Patrick haar verkracht had en ze kon nog altijd niet geloven hoe de wereld verder draaide met het gewis wat haar aangedaan was.

Wat er als consequent daarop gebeurd is die namiddag en de dagen erop de hoeveelheid onnodige bloed die gevloeid had en dit alles omwille van één man.

Ze kon niet geloven hoe mensen verder leefden alsof er niks aan de hand was.

Maar ze had dit moeten weten. Haar ouders dood had hiervoor moeten zorgen. Tenslotte wie maakte zich nu bijna vier jaar later nog zorgen over hun dood noch hun moordenaars behalve zij?

En als ze het over haar ouders had praatte ze over de dood. Dat is zo iets definitiefs dat een verkrachting in een buurt als deze waarin ze zich gevestigd had een lachertje was.

Hier werden sommige meiden door vier tegelijk verkracht zonder dat iemand er wat over zei en ze betwijfelde of iemand er een fuck om zou hebben gegeven als ze niet Dameon's meisje was.

Tenslotte leefde ze nog en had hij haar niet verminkt.

Dat was de logica waarmee sommige mensen die daar woonden dachten. Een lul die je lichaam binnen treedt is niet het einde van de wereld.

Ze moet van haar hoge paard komen dit is LA en haar poesje is niet anders dan de rest van ons.

Ze hoorde dit sommige mensen nog altijd achter haar rug om fluisteren als ze langs liep.

Niet dat ze het ooit hardop durfden te zeggen of als Dameon naast haar liep of zat en zij had ook nooit de moeite genomen om ze te confronteren of te verraden. Ze was daar lichamelijk en mentaal te uitgeput voor.

"Doe het niet." Hoorde ze de zachte stem van Dameon haar uit haar gedachtes halen.

Ze opende haar ogen en keek schuin naar hem op. "Laat geen negatieve gedachtes in je hoofd sjilpen... Niet nu. Niet na zo een vredige dag samen."

" Ik ben oké." fluisterde ze terug.

Hij glimlachte zwak en vervolgde half sarcastisch en half geamuseerd. "Wel verdomme als dat het geval is zou je jouw nagels dan alstublieft niet zo diep in mijn onderarm willen duwen."

Geschrokken trok ze haar nagels uit zijn arm voordat ze beschaamd een stap naar voren en uit zijn armen wou zetten.

Als Dameon haar naar zich toedraaide en strak in zijn armen nam voordat hij in haar haren mompelde

"Wat zeg ik je nu telkens loop nooit uit me armen. Nooit. "

Ze sloot haar ogen en begroef haar gezicht tegen zijn borst terwijl ze fluisterde: "Het spijt me als ik je pijn heb gedaan."