Hoofdstuk 2
Vergeet de gouden regel niet.
Wat je andere mensen aan doet zal jou overkomen.
"I don't mind living in a man's world,
as long as I can be a woman in it."
― Marilyn Monroe
Moe, door de war en verloren opende ze uren wellicht dagen erna haar ogen langzaam bij het horen van zachte stemmen naast haar.
De kamer stond vol onbekende mannen. Het bleken na wat gemompel waar ze wat namen en ranken optelden van hun kant uit agenten te zijn.
Ze was kalm zelfs nu jaren later stond ze nog altijd versteld dat ze zo kalm had kunnen blijven toen het haar daagde dat haar familie daadwerkelijk weg was. Dit geen nachtmerrie was.
Maar misschien was het ook wel gewoon de medicatie waarmee ze haar volgespoten hadden die ervoor zorgde dat ze de raam niet opende en eruit sprong.
Ze herinnerde zich nog de medelevende blikken die haar toegeworpen werden. Hoe ze als in trance naar hun bewegende lippen aan het staren was die bezig waren vragen te stellen.
Hoe het voor haar aanvoelde alsof er een luid gezoem in haar oren bezig was die er voor zorgde dat ze de vragen wel hoorde maar niet begreep.
Het besef dat ze haar ouders nooit meer zou zien. Haar familie nooit meer zou zien.
De herinnering aan de angst op haar nichtjes en neefjes gezichtjes, de stemmetjes die haar naam riepen vol hoop toen ze haar in het oog kregen, het enige was wat ze van nu af aan nog zou herinneren in plaats van al de andere mooie herinneringen, zorgde er voor dat haar adem voor een moment in haar keel stokte.
Ze hoorde de hart monitor een nare geluid maken en hoe de agenten als één hun mond hielden en haar aanstaarden.
De manier hoe ze daar stonden in een groep naar haar te kijken liet een herinnering terug komen.
De beeld van haar nichtjes en neefjes die daar alleen stonden angstig en alleen. Het klopte niet. Iets was er mis, een puzzeldeeltje miste maar ze kon er maar niet op komen.
Geconcentreerd dacht ze terug voor ze zich opeens besefte er waren geen volwassenen. De hele weg naar het huis toe hadden haar ogen de huis gescand, de ramen boven, beneden geen enkele keer had ze een volwassene gezien niet één oom of tante niet haar ouders of broers niemand. Op de kinderen na.
Dus keek ze naar de mannen voor haar en probeerde nogmaals om iets te zeggen en dit keer kwam er geluid uit haar keel. Een vraag
39
"Waar waren mijn ooms..." vroeg ze onzeker "mijn ouders?" Ze staarden haar voor een moment niet begrijpend aan
JE LEEST
Mafia Princess (afgeschreven)
ActionAls de familie van Yasmine voor haar ogen op een gruwelijke manier omgebracht wordt. Wordt ze onmiddellijk onder getuigenbescherming geplaatst als blijkt dat het zich om een maffia afrekening handelt. Met een nieuwe identiteit en de ge...
