Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 8.2

       

"Vertel me alstublieft dat je niet van plan bent die man te volgen." Dameon keek toe hoe ze haar onderlip naar binnen zoog en zonder een antwoord de deur van de wooncomplex open duwde
"Yazzy. Ik weet niet wie die man is en in welke relatie je met hem hebt gestaan maar op dit moment is hij een onbekende. Hij kan net zo goed één van de mannen zijn geweest die de opdracht hebben gegeven om je familie om te leggen en jij vertrouwt dit gewoon?"
"Hij was niet een van de mannen."
"Hoe weet je dit zo zeker?
Tenslotte dacht je gisteren ook niet dat je oom er iets mee te maken had." Ze trok hem met gefronste wenkbrauwen en een "shht" na een korte blik achter hun op Lorenzo die buiten stond de lift in.
"Ik weet dat hij niet een van de opdrachtgevers is omdat hij degene was die me jaren terug letterlijk weg gedragen heeft bij het huis vandaan.
Hij is de reden waarom ik nog leef.
Als hij bij ze hoorde. Er actief aan mee deed had hij me een kogel door het hoofd gejaagd toen het hem duidelijk was dat ik nog leefde. Of nog veel simpeler hij had mij mijn gang kunnen laten gaan en van een eindje kunnen toekijken hoe ik tot stukken gescheurd zou zijn nadat het huis ontplofte."
Ze drukte geïrriteerd op de ronde knop met een vijf erop.
Hij slikte op zijn beurt zijn woede weg. Hij wist dat het niet veel zou helpen bij het zien van de koppige trekken op haar gezicht dus haalde hij diep adem terwijl de lift in beweging kwam en zei langzaam.
"Je weet toch dat het zes jaar geleden was dat hij je leven gered heeft. Dat hij veranderd kan zijn."
Ze schudde haar hoofd nog altijd koppig "mijn gevoel vertelt me dat hij niet liegt."
"Jouw gevoel." Snoof Dameon nu kwaad voordat hij zichzelf weer probeerde te kalmeren en met knarsende tanden zei:"Angst is een motiverende druk middel om mensen zo ver te krijgen om dat geen te doen wat je van ze verlangt. En Lorenzo straalt meer dan alleen angst uit als hij spreekt over die mensen." Hij keek toe hoe ze woordloos de lift uitstapte en richting hun woning liep.
Hij wou kalm blijven. Haar laten inzien dat ze wellicht in een val liep maar bij het zien van haar blik. De manier hoe ze halsstarrig verder liep kon hij zichzelf niet meer temmen en riep haast woest.
" verdomme, weet je wel hoe onverantwoordelijk je met jou leven nu omgaat. In welke gevaar jij jezelf. Ons brengt?" Hij draaide zijn hand rond haar bovenarm en bracht haar daarmee tot stilstand.
"Ik weet wat ik doe Dameon. Vertrouw me."
"Jou vertrouwen!" Schreeuwde hij haast ongelovig terwijl hij voelde hoe haar arm uit zijn handen gerukt werd en ze hun woning binnen glipte.
Hij liet zijn gebalde vuist woest op de deur neerkomen en keek toe hoe ze kort opsprong voordat ze haar weg vervolgde richting hun slaapkamer.
Yasmin wipte met trillende vingers en een sneller kloppende hart de plank op de vloer van de aankleedkamer op en trok haar tas er van onder uit.
Ze wist dat Dameon woest was. Voelde zijn ogen haast een gat op haar rug branden maar ze kon niet ingeven op zijn vraag. Nu niet.
Alhoewel haar hart brak bij het horen van zijn stem die met ingehouden woede mompelde "ik maak me zorgen om je Yazzy." Sloot ze haar ogen alleen kort en mompelde met een net zo ruwe stem terug
"Dat is niet nodig Dameon. Ik ben in orde, ik weet wat ik doe." Dat was een leugen. Ze wist helemaal niet wat ze deed maar ze wou niet, nu ze zo dicht bij de waarheid was opgeven. Niet weg stappen en iets zo klein als angst haar in de weg laten staan om erachter te komen wat er echt gebeurd was.
Waarom haar familie hun leven heeft gelaten en het meest belangrijke wie er verantwoordelijk voor was.
Ze ritste de tas open en schoof haar paspoorten en wat kleding stukken opzij voordat ze het kleine konijntje uit een broekzak trok.
Ze haalde diep adem terwijl ze het kopje van het konijntje iets omhoog duwde en er een USB stick uit te voorschijn kwam.
Zonder de tas weer op te bergen stond ze op en draaide zich weer terug naar de slaapkamer alleen om te zien hoe Dameon nu in de deur van de kledingkast stond met een koppige trek rond zijn lippen die niet veel goeds beloofde.
Met gevaarlijk twinkelende ogen en een gefronst voorhoofd siste hij "Je bent niet in orde Yasmin.
Een man zijn hersens over de stoep te verspreiden is niet normaal de volgende dag één of andere oude familie vriend die je al jaren niet gezien hebt blindelings te vertrouwen omdat hij je meegedeeld heeft dat je jou wraak kunt krijgen bevestigd dit alleen."
"Dit heeft niks met jou te maken Dameon."
" Fuck jou Yazzy als je denkt dat ik die woorden zal accepteren. Houd je me fucking voor de gek. Laatst dat ik gecheckt heb was je nog altijd mijn meisje."
"Dat betekent niet dat ook dit jou gevecht moet zijn. Dit keer is het van mij. Daar buiten op de straat.
Dat is die van jou maar dit hier is de mijne. Ze zag de hoe de frustratie en woede haast van hem afsloeg terwijl hij kwaad siste
"Houd verdomme op om elke keer jij en ik te zeggen wij hebben een relatie verdomme dat betekent dat we één zijn. Er zijn verdomme geen gevechten van jou of mij maar alleen van ons. En ik vertik het om jou die deur uit te laten lopen en wellicht in een valstrik te lopen en je nooit meer te zien.
Ik heb je al een keer verloren het zal niet nogmaals gebeuren."
Ze stapte vooruit liet haar hoofd iets naar rechts zakken en legde haar hand op zijn wang. "Je zult me alleen verliezen als je datgeen wat je nu probeert te doen daadwerkelijk opvolgt." Ze zag zijn ogen branden van woede voordat ze zachtjes fluisterde
"Laat mij aanhoren wat ze te zeggen hebben Dameon. Dan kunnen we nog altijd kijken. Maar het gewis dat Marcelo hier is in LA en mij alle antwoorden kan geven waar ik jaren op gewacht heb en jij degene bent die mij er van weerhoudt om ze te krijgen..." ze voelde hoe een brok zich vormde in haar keel.
Als hij met knarsende tanden haar in zijn armen trok.
"Ik wil je niet in de weg staan Yazzy.." "dan doe het niet."
Dameon sloot zijn ogen kort inhaleerde de lichte geur van framboos afkomstig van haar haarspoeling en wou niks anders dan de deur op slot zetten en haar niet meer naar buiten laten gaan om haar tegen zichzelf te beschermen.
Maar haar woorden waren duidelijk. Hij zou haar daarmee verliezen dus zat er niks anders op dan met tegenzin te mompelen: "Op voorwaarde dat het ergens is op een openbare plek Yazzy en dat de jongens mee gaan als niet ..." hij voelde haar snel knikken.
"In tegenstelling tot wat je denkt wil ik nog graag een paar jaar voelen hoe de zuurstof mijn longen vult.
Een openbare plek en jij gaat dan mee?" Zei ze nu hoopvol terwijl ze haar gezicht naar hem ophief
Hij keek in die grote hazelkleurige ogen en knikte knarsetandend voordat hij voelde hoe haar lippen de zijne vonden en ze zachtjes erna"dank je wel." fluisterden.
Hij wist niet of hij de juiste keuze had gemaakt.
Het voelde zich namelijk aan alsof hij ze allemaal naar de slachtbank voerde.