Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 10.6

Yasmin, haalde diep adem terwijl ze naar de ingang van de kerk keek.

Jamal had haar gisteren bevestigd dat Dario degene was die zijn leven had gelaten en dat Dameon ze verboden had haar dit mee te delen omdat hij haar niet onder druk wou zetten.

Aangezien ze volgens hun verstandhouding nog altijd geen paar waren.

Kennelijk had hij hetzelfde gedacht over de dood van Dario als zij over de foetussen in haar buik.

Ze had hem gecondoleerd en hij had haar meegedeeld het lichaam van Dario die ochtend was vrij gegeven en dat ze de volgende dag de begrafenis zouden houden.

Ze had hem meegedeeld dat ze er zou zijn en afgelegd.

Verslagen had ze plaats genomen op haar stoel en vanuit haar plek naar het uitzicht die ze had over Parijs  gekeken.

Ze had verlies als weinig andere mensen op de wereld meegemaakt en hoewel ze de dril kende.

Wist dat het niks zou helpen. Kon ze zichzelf er toch niet van weerhouden om in te storten en te huilen om de verloren vriend en broer die ze had in Dario.

Het was toen dat ze zich afvroeg waarmee ze bezig was en of het feit dat Dameon die haar toen der tijd verlaten had omdat ze zijn mannelijke echo gekwetst had het waard was dat de man van wie zij hield haar niet eens durfde te bellen op het moment dat hij haar het meest nodig had.

Omdat hij hun relatie niet stevig genoeg vond om zijn pijn met haar te delen uit angst dat ze hem zou weg duwen zou vinden dat hij te veel druk op haar uitoefende.

Ze had die avond het vliegtuig naar Los Angeles genomen en hier zat ze dan.

Gekleed in een nieuwe zwarte mantelpak die ze na deze dag nooit meer zou dragen en keek sinds tien minuten naar de grote houten deuren van de kerk waarachter de afscheidsplechtigheid van Dario gehouden zou worden terwijl ze zich probeerde ervan te overtuigen naar binnen te gaan.

Ze sloot haar ogen met een zucht terwijl ze dacht aan alle informatie die ze over de bende van Ricardo gekregen had gister namiddag.

Ze kon namelijk niet vatten hoe het zo ver heeft kunnen komen. Hoe wat snot apen een kans hadden gewaagd op Dameon's leven alhoewel een ieder hier in de straten wist dat ze door haar gesteund werden.

Zij hun distributeur was dus had ze hem gevraagd wat te graven en na alle informatie vergaard te hebben kon ze begrijpen hoe het zo ver heeft kunnen komen.

Niet alleen heeft hun kant van de bende de bal laten vallen maar de resterende takken ook.

Waardoor ze een doelwit geworden zouden zijn met of zonder haar opa.

De ironie was dat ze niet eens boos kon worden omdat de persoon die haar ervan verzekerd had dat het niks was wat ze niet zelf uit de weg konden ruimen Dario was.

Ze herinnerde zijn woorden nog alsof het gisteren was.

Ze had hem moeten dwingen om haar hulp aan te nemen in plaats van ze hun eigen gang te laten gaan om haar te bewijzen dat ze het konden. Ze zag dat nu in maar het was veel te laat.

Hij was net zo fucking koppig geweest als Dameon en had het met zijn leven bekopen in plaats van haar om hulp te vragen.

Ze opende haar ogen als Lorenzo die vooraan zat zijn keel schrapte.

Hij had zich naar haar toe gedraaide en zei langzaam "De plechtigheid begint binnen vijf minuten." Ze knikte haalde diep adem en stapte uit.

Ze hoorde de deuren van de twee auto's achter haar zich openen en voelde hoe haar mannen haar omringden als een schaduw terwijl ze de trap naar boven nam richting de ingang van de kerk.